نیلوفر هوشمند، روزنامه‌نگار:  مهدی خطیب‌دماوندی، عضو شورای ناظر بر نشریات دانشگاه شهیدبهشتی و مدیرمسئول نشریه هفت‌تیر بسیج دانشجویی دانشگاه شهیدبهشتی با اشاره به اینکه کرونا چه تاثیری روی نشریات دانشجویی گذاشت، گفت: «کرونا یک بلای همه‌شمولی بود که نشریات دانشجویی نیز از این مساله مستثنی نبودند و تاثیرات مثبت و منفی بسیاری بر فضای فعالیت‌های تشکلی و نشریاتی داشت. از این جهت مثبت است که یک مجموعه دانشجویی دیگر نمی‌تواند به‌صورت حضوری و فیزیکی با یکدیگر به تبادل‌نظر، گفت‌وگو و ایده‌پردازی بپردازد و دچار محدودیت شده‌، اما همین محدودیت موجب شده تا فضای دانشجویی با یک سبک جدید آشنا شود و تجربه شیرینی است کرونا، از این جهت که یک دستاورد و ارزش است و می‌توان تجربه‌نگاری از فعالیت‌های دوران کرونا انجام داد. اما ازجهتی منفی بوده که به‌هرحال ما می‌دانیم بستر فعالیت‌های دانشجویی خود دانشگاه است و بچه‌ها نتوانستند بازخورد کلامی و حضوری از نشریات خود در دانشگاه بگیرند، بلکه تقریبا در این دوسال بازخوردهای نشریات دانشجویی به فضای رسانه‌های مجازی و ادوبی‌کانکت و... منتقل شده است و جز فضای اسکایپ و اسکای‌روم که محل جمع‌آوری دانشجویان شده، فعالیت حضوری تقریبا وجود ندارد.»

وی افزود: «این شیوه غیرحضوری ایده‌پردازی و پرداختن به مسائل مربوط به نشریات شاید در مقام کلام بتواند تا حدی حق مطلب را ادا کند، اما مساله این است که برای نشریات مکتوب و کاغذی این‌گونه تعامل بار منفی به‌دنبال دارد و همین که نمی‌شود دور یک میز جمع شد و به‌صورت حضوری همفکری کرد، یک آفت است. آفت دیگر این است که خاصیت نشریه مکتوب و لذت انتشار آن این است که نسخه کاغذی آن به دست مخاطب برسد و مخاطب این کاغذ را دست بگیرد، لمس کند و با متن و محتوای نشریه ارتباط مستقیم بگیرد، که این مساله صرفا به نشریه الکترونیکی و نسخه مجازی محدود شده است و دیگر آن فضای سابق که دانشجویان در بوفه دانشگاه دوره می‌نشستند و نشریه به دست آن را به نقد می‌گرفتند، از بین رفته است. مساله مجازی شدن نشریات تاثیرات منفی روی نشریات گذاشته، اما تصویر مثبتی که داشت این بود که تجربه فعالیت در شرایط بحرانی را به فعالان نشریات می‌داد و دانشجویان از این جهت واکسینه شدند و یاد گرفتند که در موقعیت‌های بحرانی چگونه می‌توانند همچنان نشریه را پابرجا نگه دارند، درحالی‌که برخی از این مسئولیت جا زدند و آن را واگذار کردند.»

مدیرمسئول نشریه هفت‌تیر دانشگاه شهیدبهشتی اضافه کرد: «از آنجاکه فضای دانشگاه بستری است برای آموزش، یادگیری و به‌دست آوردن مهارت‌ها و تجربیات، به همین دلیل بیشتر می‌توان گفت این فضا یک فضای کارگاهی و کارآموزی برای دانشجویان به‌حساب می‌آید که در آن آزمون و خطا می‌کنند و تجربه کسب می‌کنند، به همین دلیل نمی‌توان گفت نشریات دانشجویی دارای ضعف هستند. چون اساسا بستر این دوران تجربه‌آموزی و آزمون و خطا می‌دانند و هرگونه خطایی در این دوران به اندوختن تجربه برای دانشجویان منجر می‌شود. اما اگر بخواهم به‌صورت تکنیکال نکاتی را بگویم که به بهبود فضای نشریات دانشجویی کمک کند، باید بگویم متاسفانه ما در حوزه آموزش بسیار ضعیف هستیم. نه از این باب که دوره‌های آموزشی برگزار نمی‌شود، بلکه اتفاقا در این دوسال متعدد دوره‌های نشریات برگزار شد که اتفاقا این تعدد به خودی‌خود یک نوع آفت محسوب می‌شود. پس در حوزه برگزاری کارگاه‌های آموزشی ما دچار ضعف نیستیم، بلکه دچار نوعی سطحی‌نگری در نشریات شده‌ایم و به‌صورت عمقی وارد کار رسانه مکتوب نشده‌ایم. برخی فعالیت نشریاتی را به‌عنوان یک کار تفریحی درکنار درس تصور می‌کنند و عمقی به موضوع نگاه نمی‌کنند. همین موضوع به‌دلیل عدم آموزش صحیح و کافی به کسانی که می‌خواهند وارد حوزه نشریات بشوند اتفاق افتاده است‌ که اصلی‌ترین آفت ممکن است. از دیگر آفت‌ها این است که تحلیل و گفتمان به‌شدت افت پیدا کرده و نه‌تنها در حوزه نشریات بلکه در کل کشور شاهد این مساله هستیم که همه عادت کردند به تیترخوانی و دریافت محتوا در بازه‌های یک‌دقیقه‌ای که دامنگیر فضای دانشجویی شده و تحلیل‌های عمیق و پایه و اساس‌‌دار در فضای دانشجویی دیده نمی‌شود. متاسفانه آنچه برآورد می‌شود این است که فضای مطالعه و خواندن و نوشتن به‌شدت پایین آمده و کم شده، درواقع می‌توان گفت مخاطب روزنامه و کتاب به‌شدت پایین آمده است و همین امر بر نشریه دانشجویی صدق می‌کند که نشریات امروز مخاطب‌های خاص دارد و مخاطب نشریه‌خوان کم شده است.»

خطیب دماوندی اظهار داشت: «نگاه به کار نشریات باید اصلاح شود و بدانیم که کار نشریه بسیار پرزحمت است و این‌طور نیست که هر نشریه فقط متشکل از چهارتا ستون باشد و چاپ شود، بلکه از مرحله نگارش تا قالب‌بندی و چاپ، زحمت زیادی برای آن کشیده می‌شود، اما متاسفانه شاهد این هستیم که برخی از نشریات به این دلیل چاپ می‌شود که یک گزارش عملکردی باشد یا بگویند این کانون یا نهاد دانشجویی، از خودش نشریه دارد و در همین حالت کم‌عمق و ضعیف بسته می‌شوند. دلیل اصلی آن‌هم پرزحمت بودن کار نشریات است که برخی اوقات دانشجویان توان گذاشتن تمام انرژی خود را پای آن ندارند. ازنظر من در فضای نشریات دانشجویی اصلی‌ترین تشکل این است که دانشجویان هیچ چشم‌اندازی از کار خود متصور نیستند و نمی‌دانند این نشریه برای سال و ماه و سال‌های آینده چه مسیری می‌خواهد طی کند. این چشم‌انداز نداشتن موجب می‌شود صرفا یک چیزی بسته شود و دست مخاطب داده شود. یکی دیگر از مشکلات اصلی این است که برخی نشریات مخاطب را به‌حساب نمی‌آورند، یعنی نشریه را برای سیراب کردن و غنی کردن گروه مخاطب تولید نمی‌کنند، بلکه خیلی از نشریات بدون توجه به نیاز دانشجویان در فضای ارائه تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی که ضرورت و نیاز دانشجو نیست وارد می‌شوند، درحالی‌که باید از مخاطب نیازسنجی شود و نیازهای مخاطب برآورد شود. سپس براساس این نیازها محتوای مناسب برای حل دغدغه‌های ذهنی دانشجویان، تولید کرد. متاسفانه برخی اوقات دانشجویان تکرارکننده حرف‌های دیگران در تحلیل‌های سیاسی و... هستند، درحالی‌که باید پیگیر مسائل صنفی و آموزشی مخاطبان خود نیز باشند.»