به گزارش «فرهیختگان»: در مسیر جامانده‌های پارالمپیک با شاهین ایزدیار که این روزها با انگیزه بیشتری برای حضور در رقابت‌های پارآسیایی2022 تمرین می‌کند هم‌صحبت شدیم تا از این روزهای او بیشتر بدانیم. شناگری که رویای مدال پارالمپیک را در سر می‌پروراند و این روزها گرچه برای کاروان اعزامی آرزوی خیر دارد ولی حسرت نبودنش بین ورزشکاران قلبش را به درد آورده است، دردی که تبدیل به انگیزه‌اش کرده تا بتواند در پارالمپیک پاریس به رویای ورزشی‌اش برسد. شاهین ایزدیار که تمریناتش را زیرنظر خشایار حضرتی سرمربی تیم‌ملی شنای افراد عادی و بهرامی‌نژاد مربی بدنسازش پیگیری می‌کند در گفت‌وگو با «فرهیختگان» از روند تمریناتش گفت: «خدا را شکر تمریناتم خیلی خوب پیش می‌رود و برای حضور موفق در رقابت‌های2022 تلاش می‌کنم.» دارنده 6مدال بازی‌های پارآسیایی جاکارتا درمورد جای خالی در توکیو افزود: «این قضیه جا ماندن از کاروان را 6ماه است که می‌دانم و تقریبا با آن کنار آمده‌ام، البته الان که موقع اعزام شده و تصاویر رفتن کاروان را می‌بینم یک مقدار دوباره از لحاظ روحی به‌هم ریختم ولی سعی می‌کنم برای اتفاقی که افتاده و نمی‌شود تغییرش داد خودم را سرزنش نکنم. اتفاقی است که افتاده و من نمی‌توانم تغییرش بدهم.»

نابغه پاراشنا ایران بیان کرد: «جواز حضور در پارالمپیک را همانند دو دوره گذشته لندن و ریو که تنها نماینده ایران بودم و به فینال 100متر قورباغه در هر دو دوره رسیدم و رکوردهای خیلی خوبی را ثبت کردم به دست آوردم. در سال99 این سهمیه را در مسابقات جهانی لندن کسب کردم و نمی‌شود گفت با داشتن 6مدال پارآسیایی جایگاهی در المپیک می‌شود کسب کرد یا خیر؛ چراکه اینها شناگران آسیا هستند و در پارالمپیک از تمام 5قاره می‌آیند و تفاوت دارد ولی بدون شانس هم نبودم.»

ایزدیار تصریح کرد: «تا قبل از اینکه اعلام شود اعزامی برای شنا نیست و حتی قبل از کرونا تا اواخر سال98 با توجه به رکوردهایی که می‌زدم من و مربی‌ام معتقد بودیم بیش از 90درصد احتمال رفتن روی سکو در توکیو را دارم و یکی از فیلترهایی که پارالمپیک برای اعزام گذاشته بود گفته بودند آنهایی که شانس مدال طلا، نقره و برنز دارند و شانس چهارم برای آنهایی بود که طلای بازی‌های آسیایی داشته باشند که خب من 6تا در بازی‌های جاکارتا گرفته بودم ولی خب یک‌سری اتفاقات افتاد که بنا بر اعزام نشدن شنا شد.» او درباره واکنشش به اعزام نشدن شنای ایران در فضای مجازی هم بیان کرد: «راستش من خیلی برای جای خالی شنا در این رقابت‌ها حسرت خوردم، فقط یک عکس از ورزشکاران تیم شنا آمریکا گذاشتم ولی تمام کشورها همین‌قدر پرجمعیت در این رشته هستند، حتی در المپیک هم آمریکا تا روزهای آخر در رده دوم قرار داشت ولی همین شنا بود که به دادش رسید و با اختلاف یک مدال طلای شناگران به صدر جدول رسید.»

وی ادامه داد: «واقعیتش این است که در کشور ما نسبت به کشورهای دیگر توجه آنچنانی به شنا نمی‌شود و با وجود اینکه این رشته بسیار پرمدال است و به ارتقای جدول رده‌بندی خیلی کمک می‌کند ولی توجه آنطور که باید و شاید نیست، در المپیک یک‌سوم کاروان آمریکا از ورزشکاران دوومیدانی و شنا بودند، این نشان از مهم بودن بسیار زیاد این دو رشته برای ایستادن در جایگاه بهتر دنیا دارد. برای پیشرفت در شنا باید طی سال حداقل دو تا سه اردوی برون‌مرزی یک تا یک‌ماه‌ونیم در کشورهای دیگر برگزار شود و ورزشکار زیرنظر سرمربی و کادرفنی تمرین کند و همه‌چیز تحت کنترلش باشد، حداقل باید ماهی یک اردوی داخلی یک‌هفته یا 10روزه برگزار شود و ورزشکار به‌طور کلی از لحاظ مالی هم حمایت شود تا دغدغه‌ای به غیر از شنا نداشته باشد.» ایزدیار انتظارش از کمیته ملی پارالمپیک را این‌گونه بیان کرد: «تقاضا دارم خیلی بیشتر به شنا توجه کنند، یک‌بار تجربه کردند در بازی‌های پارآسیایی که چه اتفاقی افتاد وقتی یک نفر 6مدال طلا و یک نقره می‌گیرد. درواقع اندازه یک تیم والیبال و یک تیم بسکتبال طلا می‌گیرد، حالا آنها 15 تا 20نفر اعزام می‌شوند و همان اندازه هم هزینه دارند ولی یک طلا درنهایت به رنکینگ اضافه می‌شود ولی یک ورزشکار در رشته‌ای مانند شنا یا دوومیدانی می‌تواند در چندین ماده شرکت کند و رنک ورزش کشور را تغییر دهد.» شاهین شنای ایران درباره رویایش هم به «فرهیختگان» گفت: «آخرین رویای ورزشی‌ام کسب مدال در مسابقات پارالمپیک است که می‌خواستم در توکیو این اتفاق بیفتد و متاسفانه نشد یا قسمت نبود ولی به‌طور حتم سعی می‌کنم در پاریس این اتفاق بیفتد.» او درباره انگیزه‌اش برای تمرین کردن و مسابقات پارآسیایی2022 تصریح کرد: «صددرصد سعی می‌کنم بازهم بتوانم مدال‌های خوشرنگ و زیادی بیاورم، البته تکرار مدال‌های جاکارتا خیلی سخت است و باید شرایط از همه لحاظ خوب باشد ولی سعی می‌کنم فرد مفیدی برای کاروان باشم.» او آخرین حرف‌هایش را با تشکر به پایان رساند و اضافه کرد: «می‌خواهم از تمام آنهایی که برایم زحمت کشیدند تشکر کنم، پدر و مادرم، کمیته ملی پارالمپیک، فدراسیون جانبازان و معلولان و مربیانم، از اولین مربی‌ام که به من شنا را آموزش داد تا مربی خودم مهدی ضیایی که مشهدی بود و حدود 10سال با او تمرین می‌کردم، غفاریان، محمدحسین اقبالی رئیس انجمن شنا و درحال حاضر هم خشایار حضرتی، بهرامی‌نژاد، فرشاد نحاس، صابر مهری، فرشید شخصی و بقیه دوستانی که خیلی کمکم کردند بی‌نهایت ممنونم.»