مصیبت بی‌پایان مردم افغانستان

ممکن است ایالات‌متحده به «جنگ‌های ابدی» خود پایان دهد، اما بدبختی و مصیبت برای افغانستانی‌هایی که در این کشور ساکن هستند، ادامه خواهد داشت. این تازه شروع یک مسیر پرپیچ و خم و هولناک برای این ملت جنگ‌دیده است. طالبان می‌خواهد یک دولت تئوکراتیک تندرو را در افغانستان دوباره ایجاد کند و تقریبا با خروج و تخلیه نیروهای خارجی از این کشور، شبه‌نظامیان طالبان دیگر غیرقابل‌توقف به نظر می‌رسند. با عقب‌نشینی قدرت‌های بزرگ جهان مانند ایالات‌متحده، بریتانیا و نیروهای ناتو، تاریخ در افغانستان در خطر تکرار است و کشور جنگ‌زده را مجدد به گرداب خشونت‌ها و توحش بی‌پایان می‌کشاند.  هنگامی که میخائیل گورباچف در سال 1989 با شکست در میدان جنگ در این کشور روبه‌رو شد، دستور خروج نیروهای اتحاد جماهیر شوروی سابق را صادر کرد و درنهایت با فروپاشی امپراتوری اتحاد جماهیر شوروی روبه‌رو شد. در همان دوران افغانستان نیز در وضعیتی مشابه هرج‌ومرج قرار داشت.  اکنون این سوال برای بسیاری از ناظران بین‌المللی و منطقه‌ای مطرح نیست که آیا طالبان دوباره به‌عنوان نیرویی قدرتمند و حاکم در این کشور بر تخت سلطنت در کابل مجدد ظاهر خواهد شد یا خیر، چون تقریبا این موضوع اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد، بلکه همه نگران این موضوع هستند که این خشونت‌ها تا چه حد عمیق خواهد بود و چه تعداد از شهروندان غیرنظامی در این دوران جان خود را از دست خواهند داد؟ از زمانی که شورشیان طالبان دوباره کارزار تهاجمی و حملات خود را آغاز کرده‌اند، مناطق تحت‌کنترل نیروهای دولتی به‌طور مداوم درحال منقبض شدن است. ابتدا این تحولات در مناطق روستایی به چشم می‌خورد اما اکنون مراکز استان‌ها و شهرهای اصلی شروع به سرنگونی کرده‌اند و حتی والیان این شهرها بدون هیچ‌گونه مقاومتی شهرها را در اختیار شورشیان طالبان قرار می‌دهند.  تصاویر ماهواره‌ای و وحشتناکی که درحال به‌روزرسانی شدن هستند، نشان می‌دهند شبه‌نظامیان طالبان درحال بارگیری کامیون‌های حمل‌ونقل با سلاح‌های نیمه‌خودکار و نیمه‌سنگین تهاجمی هستند. غنائم جنگی که از قرارگاه‌های پلیس و پایگاه‌های نظامی با کمترین میزان مقاومت به غنیمت گرفته می‌شوند، یکی از همین نمونه‌های بارز این موضوع در مرکز ولایت شبرغان در ولایت جوزان اتفاق افتاد که نیروهای طالبان با حمله به ایستگاه‌های پلیس محلی، مهمات و تجهیزات نظامی آن مکان را سوار بر وانت‌ها و کامیون‌های خود کرده و به پیش حرکت می‌کردند. این اتفاق اولین‌بار نبود که نیروهای طالبان به ایستگاه‌ها و مراکز پلیس حمله‌ور می‌شدند و تسلیحات انبارشده در آنجا را به غنیمت می‌گرفتند.  به‌دنبال فروپاشی مقاومت در یکی دیگر از شهرهای مهم ولایت نیمروز یعنی شهر «زرنج» در غرب این کشور دقیقا هم‌مرز با خاک ایران، اولین شهر به تصرف درآمده توسط شورشیان جهان شاهد همین اشغال مراکز پلیس توسط گروه طالبان بود. در زرنج تصاویری از خبرنگاران بین‌المللی و منابع مستقل وجود دارد که لحظه هجوم شورشیان به محوطه فرمانداری را نشان می‌دهد که این موضوع ضربه‌ای نه‌تنها نظامی بلکه روانی به نیروهای دولتی وارد کرد. در ماه آوریل، زمانی که جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده آمریکا، خروج کامل نیروهای آمریکایی را اعلام کرد، طالبان حدود 20درصد از ولسوالی‌های افغانستان را در کنترل خود داشتند. اما تا ماه جولای یعنی نزدیک به 3 ماه بعد، این تعداد به 54درصد افزایش یافت، درحالی‌که طالبان در همان روزها در آستانه تصرف بیش از نیمی از 34 مرکز استان‌های کشور افغانستان بودند. آخرین ضربه برای دولت، تصرف دو شهر استراتژیک زرنج و شبرغان بود. اینها شهرهای مهم مرزی ایران و ترکمنستان هستند.  در همین 10 روز گذشته نیروهای آمریکایی حملات هوایی خود را برای کند کردن پیشروی طالبان افزایش داده‌اند اما این حملات به احتمال زیاد در پایان این تابستان به پایان می‌رسد و در بسیاری از نقاط که با حمله طالبان روبه‌رو هستند، احساس رها ماندن و استعفای مقامات دولتی و نظامی وجود دارد و جنگ‌های بیشتر و احتمال خشونت علیه مردم بی‌دفاع و زنان و دختران این شهرها هر دقیقه درحال افزایش است.  بعد از گذشت 20سال از حضور نظامی ایالات‌متحده، بریتانیا و متحدان آنها در ناتو، حال غربی‌ها می‌خواهند خیلی راحت این کشور را ترک کنند و گویی هیچ‌وقت حوادث 11 سپتامبر اتفاق نیفتاده است و هیچ‌وقت نیروهای بین‌المللی به سرکردگی جورج دبلیوبوش، رئیس‌جمهور وقت آمریکا و تونی بلر، نخست‌وزیر بریتانیا به بهانه مبارزه با تروریسم و دستگیری «اسامه‌ بن‌لادن» به این کشور لشکرکشی نکرده بودند. شاید این 20 سال برای زنانی که توانستند به مدرسه، دانشگاه و محل کار خارج از منزل بروند فقط یک خواب شیرین بوده که درحال‌حاضر به سحرگاه و وقت بیداری از آن نزدیک می‌شوند و باید در میان رعب و وحشت ایجادشده توسط ایدئولوژیک افراطی طالبان مجدد به زندگی کابوس‌وار خود ادامه دهند.