بابک سرانی‌آذر، مترجم: حسن یزدانی در دیدار فینال وزن 86 کیلوگرم مسابقات کشتی آزاد المپیک توکیو مقابل دیوید تیلور آمریکایی در ثانیه‌های پایانی مبارزه را واگذار کرد و به مدال نقره المپیک رسید. تیلور پیش از آن نیز دو مرتبه در رقابت‌های جام جهانی کرمانشاه و مسابقات جهانی ۲۰۱۸ بوداپست، موفق به شکست حسن یزدانی شده بود و طرفداران کشتی در جهان بی‌صبرانه منتظر دیدن این رقابت حساس بودند. یزدانی، دارنده مدال‌های طلای جهان و المپیک از ایران، در مرحله نیمه‌نهایی مقابل آرتور نایفونوف دارنده مدال برنز جهان ۲۰۱۹ از روسیه روی تشک رفته بود و در پایان در یک مبارزه سخت و دشوار با نتیجه ۷ بر یک به برتری رسید و راهی فینال شده بود.

پس از شکست یزدانی مقابل حریف آمریکایی بازتاب این رقابت جهانی بسیار متنوع و عجیب بود، در رسانه‌های داخل ایران بیشتر شاهد حمایت و دلداری بودیم، هر چند در یکی دو رسانه منطقی و فنی‌تر شاهد نقد منصفانه به خاطر برخی اشتباهات و مقصران خارج از گود هم بودیم.

این بازتاب در خارج از رسانه‌های وطنی نیز بسیار متنوع بود، رسانه‌های زردی این پیروزی آمریکا بر کشتی ایران را تا حد پیروزی در یک جنگ جهانی تازه جشن گرفته بودند، اما رسانه‌های معتبر اروپای غربی و آمریکای شمالی تا حدودی بی‌طرف و فنی به این مسابقه پرداختند. در این میان یادداشت جیمز واگنر درباره این کشتی زیبا و هیجان‌انگیز خواندنی بود و البته باعث شد تا با خود نویسنده نیز همکلام شویم تا بیشتر در این باره صحبت کنیم.

نویسنده ورزشی نیویورک تایمز، در حوزه‌های مختلفی چون بیس‌بال، کشتی، بوکس و برخی رشته‌های رزمی قلم می‌زند و با توجه به جوانی او جالب است که اطلاعات بسیاری از قهرمانان این رشته‌های ورزشی در کشورهای مختلف جهان دارد. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با واگنر را در ادامه می‌خوانید.

به عنوان سوال اول درباره کشتی ایران چه نظری دارید؟

به عقیده من کشتی ایران همیشه شخصیت جهانی دارد، در بدترین شرایط هم یک مدعی است، مثل یک شیر که گاهی نمی‌تواند شکار خوبی داشته باشد، ولی همیشه محترم است و صاحب سبک و خلاصه کشتی با نام ایران درآمیخته است.

حس خوبی به کشتی ایران دارید و از چیزی که گفتید، ممنونم؛ به نظر شما در سطح کشتی ایران افت و تنزل ایجاد شده است؟

به نظر من هرگز اینگونه نیست، حتی برای یک لحظه هم توان این را ندارم که کشتی را بدون ایران تصور کنم، ایران به ورزش کشتی اعتبار می‌دهد، چه فرنگی و چه آزاد. همیشه مدعی است و در المپیک توکیو تا حدود زیادی بدشانس بود. من چندان به ناداوری و مافیا در کشتی باور ندارم، نمی‌گویم که هرگز وجود ندارد، اما آنقدر پررنگ نیست که باعث شود کشتی یک کشور مدعی ناگهان نابود شود. بدشانسی را بیشتر می‌پسندم و در المپیک توکیو همسایه ایران، بدشانسی بود.

درباره حسن یزدانی چه نظری دارید و چقدر او را می‌شناسید؟

من یزدانی را یک مازندرانی ایرانی می‌دانم، این منطقه از ایران را می‌شناسم، به نظرم خانه کشتی همانجاست، او کشتی‌گیر فنی و قدرتمندی است که سابقه قهرمانی المپیک را هم دارد، اما این بار بدشانس بود.

فکر می‌کردید در 30 ثانیه قافیه را ببازد؟

همه ما آن مسابقه را تماشا کردیم و لزومی ندارد درباره آن 30 ثانیه پایانی حرفی بزنم، همین است دیگر، یک لحظه یکی پیروز می‌شود و 4 سال تلاش یک قهرمان بزرگ ناگهان از بین می‌رود. یزدانی از شدت خشم فریاد می‌زد و در آمریکا بسیاری از هواداران تیلور جشن گرفته بودند. ذات ورزش همین است، مبارزه می‌کنی و قرار نیست همیشه پیروز شوی، گاهی هم یک قهرمان شکست می‌خورد. شخصیت یزدانی خیلی قابل احترام است. او به حریفش احترام گذاشت و اشک‌های او وقتی مصاحبه می‌کرد حتی من را هم غمگین کرد.

اگر تیلور شکست خورده بود، چه واکنشی داشتید؟

شک ندارم که بهترین استقبال در فرودگاه از او می‌شد، چندان فرقی نداشت، مردم ستارگان ورزشی خود را دوست دارند، نباید به خاطر یک شکست همه چیز را فراموش کنیم، تیلور یک ستاره کشتی است و جهان کشتی به داشتن او افتخار می‌کند، همین طور به داشتن ستاره بزرگی به نام حسن یزدانی. اینها به ورزش کشتی اعتبار می‌بخشند.

در ایران کمیته ملی المپیک پاداش ارزی حسن یزدانی را معادل مدال طلا پرداخت کرد.

این خبر خوبی است، کشتی‌گیری مثل یزدانی در قید و بند پاداش مالی نیست، اما این کار معنای خوبی دارد و نشان می‌دهد که مقامات ورزش ایران از درک خوبی نسبت به تلاش و زحمت او برخوردار هستند. خوشحالم که این خبر را می‌شنوم. باید تبریک گفت و امیدوارم در همه دنیا چنین حسی نسبت به ورزشکاران وجود داشته باشد. آنها شغل ثابت ندارند و تمام تلاش آنها برای این است که مردم کشورشان خوشحال شوند.

یزدانی در سال ۲۰۲۰ در نظرسنجی اتحادیه جهانی کشتی به عنوان محبوب‌ترین آزادکار جهان انتخاب شد.

بله، این را می‌دانم و به خاطر می‌آورم که همان زمان یادداشتی درباره زندگی او نوشتم. کسی که از یازده سالگی کارش را شروع کرد و با فقر بیگانه نبوده است. یک قهرمان واقعی که برای رسیدن به اهدافش همیشه در تلاش بوده است. او ستاره ارزشمندی است و کشتی‌دوستان ایرانی قدر چنین قهرمانانی را خوب می‌دانند. در آمریکا نیز البته کشتی یک ورزش ملی و بزرگ نیست، اما هواداران خاص و حرفه‌ای خودش را دارد. همیشه به فکر این ستارگان هستند و اجازه نمی‌دهند منزوی شوند و یا اتفاقی رخ بدهد که باعث شود مردم آنها را فراموش کنند.