به گزارش «فرهیختگان»: مرحله مقدماتی رقابت‌های پرتاب دیسک در بازی‌های المپیک 2020 توکیو صبح دیروز در دو گروه A و B برگزار شد. احسان حدادی، ملی‌پوش ایران در گروه A حضور داشت و با رکورد 58.98 متر در بین 16 پرتابگر این گروه در رده چهاردهم ایستاد. وی در مجموع رکوردهای به ثبت رسیده در هر دو گروه نیز به رتبه‌ای بهتر از بیست‌وششمی دست نیافت. این درحالی بود که دو پرتابگر از ایسلند و بریتانیا موفق به ثبت هیچ رکوردی نشدند و همه پرتاب‌های خود را خطا کردند.

این نتیجه البته چندان دور از انتظار هم نبود؛ چراکه حدادی همین چندماه قبل در رقابت‌های لیگ دوومیدانی در بهترین پرتاب خود رکورد 57 متر و 40 سانتی‌متر را ثبت کرد و در جایگاه دوم ایستاد و همان موقع خیلی‌ها معتقد بودند نایب‌قهرمان المپیک لندن، در توکیو مدعی نخواهد بود.

اتفاق دور از انتظار اما واکنش او به این نتیجه بود. حدادی بعد از مسابقه به خبرنگاران گفت: «من به احترام المپیک آمدم و حالا خیلی هم ناراحت نیستم. ورزش ایران اگر می‌دانست که من مدال نمی‌گیرم برای من هزینه نمی‌کرد. تصمیمم بر این بود که در المپیک توکیو به دلیل مصدومیتی که داشتم، نباشم، اما چون ورودیه کسب کرده بودم و تا سال آینده هم مسابقه بزرگی نداشتم، باید در آن شرکت می‌کردم تا خودم را برای بازی‌های آسیایی 2022 چین محک بزنم.»

سوال اینجاست که چرا باید برای یک ورزشکار بیش از سایرین هزینه بشود که به المپیک برود و خود را برای بازی‌های آسیایی محک بزند؟ هنوز از یاد اهالی ورزش نرفته که حدادی به خاطر مشکل خارپاشنه چگونه شهر را به‌هم ریخت و خواست که هزینه‌های اعزامش به آلمان و درمانش را بدهند و کمی بعد هم دچار دیسک کمر شد تا رسانه‌ها از اتلاف یک هزینه چندصد هزار دلاری بابت درمان، اردوهای داخلی و خارجی و مربی اختصاصی بگویند! بماند که برخی اهالی رسانه اعلام کرده‌اند که این پرتابگر ماهانه 20 هزار دلار نیز حقوق دریافت می‌کرده است تا با وجود مصدومیتی که هم خودش از آن با خبر بوده و هم مدیران فدراسیون دوومیدانی به توکیو برود و بیست‌وششم بشود تا ببیند می‌تواند در بازی‌های آسیایی حاضر شود یا خیر. نگاهی به بخشی از حرف‌هایش نشان می‌دهد که ورزش ایران هزینه گزافی در شرایط اقتصادی اخیر انجام داده تا حدادی روزمه‌اش را بهتر کند؛ «چهارمین ورزشکاری هستم که در چهار المپیک حضور داشته است.»