بابک سرانی‌آذر، مترجم: تیم ملی ایتالیا توانست در خاک انگلیس مقابل سه‌شیرها به برتری دست یابد و برای دومین‌بار قهرمان اروپا شود، آن هم درحالی‌که در جام‌جهانی قبلی حضور نداشت. شکست انگلیس در ومبلی اما برای ایتالیایی‌ها اتفاق بزرگی بود. شاید بهتر است حرف‌های یکی از نویسنده‌های ایتالیایی در این خصوص را بخوانید تا به عمق ماجرا پی ببرید. نویسنده حوزه فوتبال بین‌الملل و یادداشت‌نویس شهیر رسانه چندوجهی گازتادلواسپورت ایتالیا در پی قهرمانی ایتالیا هم‌‌صحبت ما شد. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با فابیو لیکاری را در ادامه می‌خوانید.

ممنونم از قبول دعوت برای این مصاحبه. بدون مقدمه سراغ قهرمانی بروم، تبریک و البته درخواست برای توضیح حال و هوای ایتالیا در این شرایط!

نمی‌دانم از کجا آغاز کنم، توصیف آنچه در این یک ماه در ایتالیا بر ما گذشت، بسیار سخت است. باید در خلوت و سکوت بنشینم و حال و هوای خود و مردم ایتالیا و خود ایتالیا را بنویسم. عجیب بود، عجیب است، حس پیروزی در جنگ جهانی دوم را داشتیم، شاید مثل زمانی که مطمئن شدیم فرانسوی‌ها را بیرون کرده‌ایم یا زمانی که فاشیسم پایش را از خاک ایتالیا بیرون گذاشت. من به انگلیس توهین نمی‌کنم اما در این مدت رسانه‌های بریتانیایی خیلی به ما توهین کردند. خیلی، آنها خوشحال از برگزیت، به ما کنایه می‌زدند و وقتی سان‌لندن از تیم ایتالیا با اصطلاح تیمی از قاره(!) یاد کرد، واقعا خشمگین شدیم. آنها خیلی مغرور بودند و هستند اما پاسخ همه آن بازی‌های رسانه‌ای توسط تیم ملی فوتبال ایتالیا و در زمین فوتبال داده شد.

به جنگ‌جهانی اشاره کردید، شاید کمی بی‌ربط و عجیب باشد اما به نظر می‌رسید مردم بسیاری از کشورهای دنیا به‌دلیل بی‌علاقه بودن و شاید هم نفرت از انگلیس در این فینال بزرگ هوادار ایتالیا بودند.

جالب است، بله قبول دارم، این احساسات عجیب و متنوع گاهی در فوتبال اوج می‌گیرد. من دوست ندارم فوتبال را سیاسی ببینم اما در این سطح از فوتبال نمی‌شود هیچ نگاهی به سیاست نداشت. رسانه‌های اروپایی را نگاه کنید، سیاسی‌ترین روزنامه‌ها هم از پیروزی ایتالیا به‌عنوان نماینده اروپا برابر انگلیس خوشحال بودند. بازی در قلب لندن بود و این پیروزی بسیار معنا داشت.

به وجهه فنی بازی هم بپردازیم، انگلیس بهتر بازی نکرد؟

بهتر بازی کردن در فینال واقعا مهم نیست، مهم تابلوی نتایج است. انگلیس شاید در 10 دقیقه اول بهتر بازی کرد اما بعد از آن، این ایتالیا بود که عالی بازی کرد و شاهکار 2020 را در تاریخ فوتبال ثبت کرد. وضعیت کرونا در ایتالیا چندان جالب نیست و شاید نیروهای نظامی جلوی برگزاری جشن‌های سراسری را بگیرند. در هر حال مردم به این شادی ملی نیاز داشتند تا کمی از فشار فکری ناشی از کووید-19 خارج شوند.

آیا مانچینی دل به ضربات پنالتی بسته بود؟

به نظر من هرگز این‌گونه نبود. به تعویض‌هایی که صورت گرفت، نگاه کنید. او مدام درحال تغییر تاکنیک بود تا شاید بتواند تا قبل از سوت پایان بازی، گل برتری تیمش را ثبت کند. ایتالیا دفاعی بازی نکرد و حملات زهردارش روی دروازه انگلیس دیدنی بود.

درباره نژادپرستی در رفتار هواداران قبل و بعد از بازی چه نظری دارید؟

این نژادپرستی قبل و بعد از بازی نبود. حتی این چند روز هم نبود، این نژادپرستی یک قرن است که در جریان است. روزنامه‌های انگلیسی در این مدت خیلی به ما توهین کردند. بیشتر روزنامه‌های ایتالیا به‌خاطر دستور اتحادیه روزنامه‌نگاران سکوت کردند اما نژادپرستی در خون آنها نفوذ کرده است. بعد از بازی، خودتان به فیلم‌ها نگاه کنید. هر کسی که به ایتالیایی‌ها شباهت داشت حتی شهروندان انگلیسی که ریشه آسیایی داشتند یا چندان به بریتانیایی‌ها شبیه نبودند، کتک می‌زدند. این ذهن ما را به‌سمت یک جنگل می‌برد، جنگلی که ویترینش را به زیبایی تزئین می‌کنند اما در چنین موقعیت‌هایی، واقعیت خود را نشان می‌دهد. نژادپرستی در جان‌شان است و ما خیلی از شنیدن اخبار بعد از بازی شوکه شدیم. البته همین چیزها، ارزش پیروزی تاریخی ایتالیا را در زمین ومبلی بالاتر می‌برد.

خیلی از کارشناسان فوتبال در انگلیس بر این باورند که کیه‌لینی مسئول جنگ روانی در این تورنمنت بود، مثلا برابر اسپانیا نقشش را خوب بازی کرد!

نه این را قبول ندارم، کدام جنگ روانی؟ درباره اسپانیا صادقانه بگویم که بهتر از ایتالیا بازی کرد اما این مهم نیست مهم پیروزی ایتالیا و صعود به فینال بود. کیه‌لینی کار خاصی نکرد. در فینال هم از ساکت‌ترین بازیکنان بود، او همیشه مشغول کار خودش است.

واقعا با گفته خودتان مشکلی ندارید؟ ساکت‌ترین بازیکن؟!

بله، نمی‌دانم چرا اصرار دارید او را یک بازیکن پرحاشیه جلوه بدهید. هیچ کار اشتباهی از او سر نزده است. به نظر من کیه‌لینی از تجربه بالای خود استفاده کرد و به بازیکنان جوان در آن شرایط خیلی سخت و بحرانی، روحیه و انرژی داد. او بهترین بازیکن ایتالیا در این تورنمنت نبود اما بدون تردید مهره کلیدی تیم محسوب می‌شود.

دوناروما عامل قهرمانی بود، قبول دارید؟

یک دروازه‌بان بزرگ و عالی که آینده بسیار خوبی پیش‌رو دارد. مردم ایتالیا خوشحالند که تیم بدون بوفون هم یک تیم بزرگ است و در آینده یکی از بهترین دروازه‌بان‌های بزرگ دنیا را در اختیار خواهیم داشت. او واقعا باهوش است و خوش درخشید. اعتمادبه‌نفس بالای او را تحسین می‌کنم. قبل از شروع ضربات پنالتی مربیان دروازه‌بان‌ها آمده بودند به او روحیه بدهند اما ماجرا برعکس شد و این خود دوناروما بود که به آنها انرژی می‌داد و از استرس آنها کم می‌کرد.

مانچینی با توجه به این موفقیت‌ها در سمت خود ابقا خواهد شد؟

به نظر من دلیلی ندارد، تیم ملی فوتبال ایتالیا این گوهر ارزشمند را کنار بگذارد و یا به هر دلیلی از دست بدهد اما قرارداد با مربی تیم ملی همیشه پیچیده است، گاهی خود مربی خسته شده و می‌خواهد استراحت کند، گاهی مبلغ بیشتری می‌خواهد و حق هم دارد اما فدراسیون فوتبال توان پرداختش را ندارد، اگر مشکلی یا مشکلاتی از این‌دست در کار نباشد، بدیهی و طبیعی است که مانچینی در فوتبال ایتالیا ابقا شود.