۱۴۰۰-۰۴-۱۲ - ۰۲:۰۰
۰
محمد آقایی‌فرد، روزنامه‌نگار: لیگ ملت‌های والیبال برای شاگردان آلکنو به پایان رسید و حالا المپیک، نزدیک‌ترین رویداد به آنهاست.
ملی‌پوشان والیبال کشورمان که در روزهای اخیر، افت فاحشی را تجربه کردند و درنهایت نیز با انتقاد رسانه‌ها مواجه شدند حالا بی‌صبرانه منتظر المپیک هستند و تلاش می‌کنند در ترکیب 12 نفره اصلی این رقابت‌ها حضور داشته باشند. هرچند دراین‌باره شنیده‌ایم که پیش از لیگ ملت‌ها، یک لیست 30 نفره به آلکنو داده شده بود تا او نفرات اعزامی به المپیک را مشخص کند اما برخی بازیکنان با عملکردی که از خود نشان دادند عملا کار آلکنو برای حذف برخی بازیکنان را راحت کردند و او تغییرات زیادی در تیم ملی حاضر در آخرین بازی لیگ ملت‌ها نخواهد داد. حتی شنیده‌ایم مجتبی میرزاجانپور به دلیل آنکه نامش در لیست 30 نفره نبوده اعتراض داشته و بارها به فدراسیون والیبال رفته تا آلکنو را به صورت حضوری ملاقات کند و یکبار که موفق به این ملاقات شده، آلکنو با تعجب از او پرسیده: «مگر می‌توانی راه بروی؟» و در ادامه توضیح داده که برخی اطرافیان او گفته‌اند میرزاجانپور دچار مصدومیت شدید است و حتی نمی‌تواند راه برود. به هر حال اضافه کردن نام فرهاد قائمی و مرندی به لیست تیم ملی نشان می‌دهد آلکنو از عملکرد میثم صالحی، حضرت‌پور و آرمان صالحی راضی نیست و به دنبال جایگزین برای این بازیکنان می‌گردد.
نکته مهم البته نه المپیک و ملی‌پوشان اعزامی است و نه احتمال حذف نام‌هایی مثل محمدطاهر وادی و رضا عابدینی بلکه نکته اصلی که در این گزارش سعی داریم به آن بپردازیم، نامعلوم بودن سرنوشت پاداش‌هایی است که در لیگ ملت‌ها توزیع می‌شود. براساس آنچه در قوانین لیگ ملت‌ها آمده، تیم‌های برنده در این مسابقات 9 هزار و تیم‌های بازنده 4 هزار دلار دریافت خواهند کرد. این یکی از مهم‌ترین دلایلی است که تیم‌هایی مثل برزیل با تمام توان در این رقابت‌ها شرکت می‌کنند. درواقع انگیزه مالی، عامل مهمی برای تلاش والیبالیست‌های حاضر در تیم ملی است. ماجرا اما وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانید از سال 2013 تاکنون، حتی یک دلار به بازیکنان ایرانی حاضر در لیگ ملت‌ها، پاداش داده نشده و درواقع سرنوشت این پاداش‌ها نامشخص است.
سهم ملی‌پوشان از پاداش: هیچ
«به ما گفتند تحریم هستیم اما مگر از سال 2013 تحریم هستیم؟» این سوالی است که فرهاد ظریف و شهرام محمودی در یک جمع دوستانه مطرح کرده‌اند و البته اذعان داشتند که هنوز هیچ پولی از فدراسیون نگرفته‌اند. آنها همچنین عنوان کردند که چند بار برای پیگیری این موضوع نزد روسای فدراسیون وقت رفته‌اند اما هیچ‌کدام پاسخ روشنی جز «تحریم» به آنها نداده‌اند. بد نیست بدانید که تیم ملی با شرکت در مسابقات سال 2019، به پاداشی حدود 4 میلیارد تومانی دست پیدا کرد اما بازیکنان هیچ پولی نگرفتند. آنها امسال نیز با کسب 10 شکست و 5 پیروزی، به پاداش 85 هزار دلاری دست پیدا کردند. این مبلغ معادل دو ماه حقوق آلکنو برای حضور در ایران است اما تقریبا همه فدراسیون‌نشین‌ها به خوبی می‌دانند که سهم‌شان از این پاداش هیچ است.
سرنوشت پاداش‌ها چه شد؟
چندی پیش بود که علی‌نژاد، معاون وزیر ورزش و جوانان در گفت‌وگویی خبر از پیدا کردن راهکارهایی مثل پرداخت پاداش‌ها به نفر سوم پرده برداشت. موضوعی که البته مورد موافقت AFC قرار نگرفت و فوتبال از این حیث تحت فشار شدید قرار دارد. در والیبال اما اوضاع اندکی بهتر است و شنیده‌ایم با نامه‌نگاری‌هایی می‌توان این پاداش‌ها را به صورت نقدی وارد کشور کرد. تلاش‌های «فرهیختگان» برای گفت‌وگو با مقامات فدراسیون دراین‌باره بی‌ثمر بود و آنها تحریم را بهانه عدم پیگیری‌ها اعلام کردند. حال سوال مهم اینجاست که پاداش‌های ملی‌پوشان در سال‌های 2013، 2014، 2015 و 2016 در چارچوب رقابت‌های لیگ جهانی و 2017 در چارچوب رقابت‌های لیگ ملت‌ها که پیش از تحریم بانک مرکزی از سوی ترامپ اعمال شد، چه سرنوشتی پیدا کرده است؟ چرا هیچ پاداشی به ملی‌پوشان نرسیده است؟ فراموش نکنیم که در شرایط فعلی این مبلغ می‌تواند مشکلات عدیده‌ای از والیبال ایران را حل کند و نباید به سادگی از آن چشم‌پوشی کرد.
نظرات کاربران
یادداشت
آخرین اخبار