# ما ۴۹ درصدیم

سعیده علیپور
خبرنگار گروه مردم

این روزها و در ایامی که کاندیداهای دوازدهمین دوره ریاست‌جمهوری برای انتخابات تبلیغات می‌کنند، بیانات یکی از کاندیداها درباره زنان و اینکه «زن‌ها ۴۹ درصد از جمعیت‌اند و باید در نیمی از اقتصاد و مدیریت کشور فعال باشند، کجای دنیا نیمی از نیروی متخصص را کنار می‌گذارند؟» مورد توجه قرار گرفت و به هشتگی گسترده در شبکه‌های اجتماعی تبدیل شد: «# ما ۴۹ درصدیم».
گروهی با انتشار این هشتگ به نبود برنامه از سوی کاندیداها درخصوص زنان اشاره می‌کنند و گروه دیگری آن را دستاویزی برای حساس کردن کاندیداها به مطالبات زنان می‌دانند.

 مشارکت کم زنان در اقتصاد
گرچه دولت یازدهم مطالبات زنان را کمی عیان‌تر در سطح جامعه مطرح کرد و حتی نخستین تلاش‌ها برای افزایش سهم زنان در مدیریت کشور انجام شد، با این حال هنوز این حوزه دستاورد چندانی نداشته و بسیاری از مسئولان کشوری چندان تمایلی به حضور محسوس‌تر زنان در بخش‌های تصمیم‌گیری از خود نشان نمی‌دهند. حتی نگاهی به وضعیت استخدامی در کشور نشان می‌دهد که زنان همچنان اولویت دوم استخدام هستند و آمار اشتغال زنان نسبت به مردان چندان رضایت‌بخش نیست. بررسی نرخ بیکاری نشان می‌دهد که 6/10 درصد از جمعیت فعال در کشور بیکار هستند، بر اساس اطلاعات منتشرشده از مرکز آمار ایران تعداد بیکاران در کشور دو میلیون و 530 هزار و 64 نفر اعلام شده است. در عین حال، نرخ بیکاری زنان 15 تا 24 ساله هم به 4/43 درصد رسیده است که به گفته وزیر کار و معاون امور زنان رئیس‌جمهور نرخ بیکاری زنان دو برابر مردان است.

 سهم‌خواهی در شبکه‌های اجتماعی
اما سهم‌خواهی زنان از مشارکت اجتماعی تنها به حوزه شغل یا مشارکت در مدیریت باز نمی‌گردد و عرصه‌های مختلفی را دربرمی‌گیرد. مطالباتی که بیشتر مجال طرح در شبکه‌های اجتماعی را پیدا می‌کند و چندان در عرصه عمومی مطرح نمی‌شود و به سطوح تصمیم‌گیری راهی نمی‌یابد. زهرا نژادبهران، فعال حوزه زنان در این باره به «فرهیختگان» می‌گوید: «مردم از روش‌های مختلف نگاه و مطالبات خود را به گوش مسئولان و برنامه‌ریزان می‌رسانند. به همین دلیل به نظر می‌رسد که این رویکرد در شبکه‌های اجتماعی هم معنادار است و به این وسیله مردم می‌خواهند پیام خود را به برنامه‌ریزان برسانند.»

 بیان مطالبات با سمن‌ها
او با بیان اینکه برای طرح مطالبات ابزارهای الکترونیک و کمپین‌هایی از این دست خیلی خوب هستند، اما کافی نیست، می‌گوید: «نیاز به گفت‌وگو در عرصه‌های واقعی وجود دارد تا طرفین ادله طرف مقابل را بشنوند و لابی‌های مختلف را در سطوح تصمیم‌سازی ایجاد کنند.» او ادامه می‌دهد به همین دلیل کمپین‌ها گام اول هستند و در قدم بعدی باید به تقویت سازمان‌های مردم‌نهاد پرداخت تا این‌قدرت مذاکره و لابی را به وجود آورد و مطالبات را از عرصه‌های و محفل‌های خصوصی در سطوح کلان‌تر جامعه مطرح کند. به همین دلیل ما نیازمند تقویت شبکه‌ای از سازمان‌های مردم‌نهاد در حوزه زنان هستیم تا در بخش‌های مختلف نیاز زنان را مطرح کند و دولتمردان را وادار به توجه به آن کند. اتفاقی که حداقل در حوزه زنان کمتر شاهد آن هستیم و به‌رغم سیاست‌های دولت یازدهم نتوانسته‌ایم به آن دست پیدا کنیم.