علیرضا صفرپور، عضو اسبق شورای مرکزی ناظر بر نشریات وزارت علوم، تحقیقات و فناوری: مطمئنا برای ما این سوال پیش آمده است که آیا نشریه ما خوانده می‌شود؟ آیا با وجود کانال‌های مختلف شبکه‌های اجتماعی و انواع دیگر رسانه‌ها، ارزش دارد که وقت محدود خود را صرف نشریه کنیم؟ من به دنبال ارائه روش برای خوانده شدن نشریه یا تکنیک‌های جذب مخاطب و... نیستم، فعالیت در حوزه نشریات دانشجویی را می‌توان از دو زوایه نگریست؛ یکی جنبه رسانه بودن و تلاش برای اثرگذاری و جریان‌سازی(که جامعه هدف بیرون از تیم نشریه است) و دیگری جنبه رشد و تشکیلات است(که جامعه هدف خود تیم نشریه است). در چند سطر آتی برخی از ارزش‌های پنهان و پراهمیت فعالیت در حوزه نشریات مکتوب را از زوایه «رشد و تشکیلات» مرور می‌کنیم.

  نوشتن تو را به تفکر وا می‌دارد

به جرات می‌توان گفت هیچ چیزی مانند نوشتن فرد را وادار به تفکر نمی‌کند و چه چیزی گرانبهاتر از اندیشیدن. وقتی که افراد یک تیم نشریاتی عزم نوشتن می‌کنند از همان ابتدا اندیشیدن شروع می‌شود. ابتدا به دنبال مساله و موضوع هستند که این امر موجب به‌روز شدن و بسیط شدن دامنه اطلاعاتی آنها پیرامون موضوعات و مسائل می‌شود. سپس که نگارنده شروع به نوشتن می‌کند در بند بند اثر خود فکر می‌کند، گاهی نیاز به مطالعه دارد، پس تحقیق و پرس‌وجو می‌کند، صغری و کبری می‌چیند و گزاره‌های منطقی را یکی پس از دیگری قرار می‌دهد. او حرف نزده است که بتواند از گفته‌اش فرار کند، او نوشته است؛ پس هر از چند گاهی به عقب برمی‌گردد و نوشته خود را بازنگری می‌کند که مبادا اجزای مخلوقش با هم سازگار نباشند. اینها همه باعث می‌شود که فرد همچنان که می‌نویسد خودش را نیز پرورش دهد و رشد کند.

  نشریه، سازمان‌دهنده است

اگر یک نشریه‌ای خوب است، خوب نوشته یا طراحی نشده است، بلکه تیم نشریه از افراد خوبی تشکیل شده است. یک نشریه خوب افراد همفکر را دورهم جمع می‌کند و موجب تضارب آرا می‌شود، عامل همفکری و هم‌اندیشی می‌شود و تقسیم کار می‌کند و یاد می‌دهد که چگونه برای هدفی مشترک می‌توان در کنار یکدیگر فعالیت و یک محصول اشتراکی ایجاد کرد که ساخته و پرداخته شده از فکر، اندیشه و خلاقیت است. درنهایت یعنی نشریه باعث شکل‌گیری یک ساختار و تشکیلات می‌شود.

  نشریه حس مسئولیت را می‌پروراند

تفاوتی ندارد که نشریه اجتماعی- سیاسی باشد یا نشریه علمی و هنری. در همه اینها یک سوال مقدماتی وجود دارد که می‌پرسد: اکنون باید به چه چیزی بپردازم؟ چه چیزی اهمیت بیشتری دارد و دارای اولویت است؟ یعنی انسان را نسبت به پیرامون خود دغدغه‌مند می‌کند، فرد صرفا خودش را نمی‌بیند و به دنبال رفع و بهبود مسائل و اثرگذاری است. این ویژگی ذاتا و فارغ از نگاه‌های سیاسی و اجتماعی، ارزشمند و قابل تکریم است؛ چراکه موجب اصلاح وضع موجود و تغییر می‌شوند و ذهن‌های خواب را بیدار کرده و در این کش‌وقوس است که حقیقت می‌تواند جلوه خود را نمایان کند.