به گزارش «فرهیختگان»، گرفتگی عضلات پا در خواب یا افتادگی مچ پا رایج است و می‌تواند به دلیل کم تحرکی در طول روز، خستگی عضلات یا برخی عارضه‌های پزشکی باشد.
گرفتگی پا که به آن چارلی هورس نیز گفته می‌شود، اسپاسم‌های کنترل نشده‌ای در عضلات پا است که ممکن است دردناک باشد. گرفتگی به طور معمول در عضلات ساق پا رخ می‌دهد، اگرچه ممکن است در ران‌ها یا پا نیز ظاهر شود.
بیشتر اوقات، کشش‌های ساده ممکن است به کاهش گرفتگی عضلات کمک کند. روش‌های درمانی و پیشگیری دیگری نیز وجود دارد که باید امتحان کنید. هر کسی که مرتباً با گرفتگی پا دست و پنجه نرم می‌کند، باید برای تشخیص کامل به پزشک مراجعه کند.
علل و عوامل خطر گرفتگی عضلات پا در خواب
در بخشهای زیر دلایل احتمالی گرفتگی عضلات پا در شب و عوامل خطری که باعث می‌شود فرد بیشتر دچار این مشکلات شود، مورد بحث قرار می‌گیرند.
عضلات خسته
با توجه به مروری در مورد علت گرفتگی عضلات پا در خواب، تحقیقات موجود نشان می‌دهد که خستگی عضلات دلیل اصلی آن است. بعد از انجام فعالیت‌های بیشتر از حد معمول، ورزشکاران بیشتر دچار گرفتگی پا می‌شوند.
ایستادن به مدت طولانی در طول روز، که در بسیاری از مشاغل رایج است، ممکن است باعث خستگی عضلات شود.
بی‌تحرکی در طول روز
نظریه برجسته دیگر این است که نشستن به مدت طولانی، مانند کار روی میز، ممکن است باعث کوتاه شدن عضلات در طول زمان شود.
این عدم تحرک جسمی در صورتی که فرد برای مدتی عضلات خود را کشیده نکرده است، ممکن است خطر گرفتگی عضلات را افزایش دهد و این موارد معمولاً در شب هنگام در رختخواب رخ می‌دهد.
وضعیت بدن
نشستن یا خوابیدن به روشی خاص که حرکت یا جریان خون در پاها را محدود کند، مانند استراحت یک پا بر روی پای دیگر یا چهارزانو نشستن، ممکن است منجر به گرفتگی عضلات پا در خواب شود.
سن بالاتر
با افزایش سن، ممکن است در شب گرفتگی عضلات پا بیشتر شود.
بارداری
همچنین ممکن است ارتباطی بین بارداری و گرفتگی عضلات پا در خواب وجود داشته باشد، که ممکن است به دلیل افزایش نیازهای غذایی یا تغییرات هورمونی در بدن در دوران بارداری باشد.
عارضه جانبی دارو
بسیاری از داروها گرفتگی عضلات را به عنوان یک عارضه جانبی ذکر می‌کنند. تعداد کمی از داروها به طور مستقیم با گرفتگی عضلات پا ارتباط دارند، اما مواردی از جمله وجود دارد:
- ساکاروز آهن وریدی
- ناپروکسن
- تری‌پاراتاید (فورتئو)
- رالوکسیفن (اویستا)
- لووالبوترول (Xopenex)
- آلبوترول / ایپراتروپیوم (کامبیونت)
- استروژن‌های کنژوگه
- پرِگابالین (لیریکا)
عارضه‌های پزشکی
برخی از شرایط پزشکی مزمن ممکن است فرد را در معرض گرفتگی مزمن عضلات پا قرار دهد، از جمله:
- بیماری قلب و عروقی
- دیابت
- اختلال مصرف الکل
- نارسایی کلیه
- نارسایی کبد
- تنگی کانال کمری
- کف پاهای صاف
- کم کاری غده ی تیروئید
- آماس مفصلی استخوانی
- آسیب عصبی
- اختلالات عصبی
هر کسی که فکر می‌کند یکی از این شرایط ممکن است دلیل گرفتگی عضلات پا در او باشد، باید برای کسب اطلاعات بیشتر یا راهنمایی با پزشک صحبت کند.
درمان‌های گرفتگی عضلات پا در کلینیک درد امید
درمان گرفتگی عضلات پا در خواب، در لحظه بروز آن، ممکن است به فرد کمک کند تا بیشتر استراحت کند.
کلینیک درد امید این درمان‌های خانگی را برای یافتن آرامش در لحظه پیشنهاد می‌کند:
- کشش آرام عضله
- ماساژ ناحیه با دست
- استفاده از غلتک کف برای ماساژ پا
- انعطاف پذیری و انعطاف ناپذیری پا برای کمک به گسترش عضلات پا
- بکارگیری گرما در ناحیه
مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا آسپرین به بهبود گرفتگی عضلات کمک نمی‌کند، زیرا گرفتگی عضلات ارتباطی با التهاب ندارد. این داروها ممکن است درد ناشی از گرفتگی را از بین ببرند اما گرفتگی را تسکین نمی‌دهند.
در برخی موارد، پزشکان کلینیک درد امید داروهایی را برای درمان گرفتگی‌های مزمن پا تجویز می‌کنند، از جمله:
- کاریسوپرودول (Soma)
- گاباپنتین
- دیلتیازم
- وراپامیل
- اورفنادرین
افتادگی مچ پا
افتادگی مچ پا شامل سختی در بلند کردن قسمت جلوی پا است، که می‌تواند هنگام راه رفتن چالش‌هایی ایجاد کند. این یک علامت رایج مالتیپل اسکلروزیس (ام اس) است، اما همچنین می‌تواند توسط سندرم‌های عصبی دیگر یا آسیب فیزیکی به یک عصب ایجاد شود.
افرادی که این علائم را دارند، با بلند کردن زانو، جوری که انگار از پله‌ها بالا می‌روند، راه می‌روند. سایر علائم مربوط به عضله و اعصاب MS می‌تواند چالش‌های ارائه شده توسط این بیماری را تشدید کند.
گزینه‌های درمانی زیادی وجود دارد، از بریس گرفته تا فیزیوتراپی و جراحی. این روش‌ها ممکن است به طور کامل راه رفتن طبیعی را بازیابی نکنند، اما اغلب می‌توانند علائم را به میزان قابل توجهی کاهش دهند و راه رفتن را آسان کنند.
افتادگی مچ پا و ام اس
از آنجا که بیماری MS ارتباط بین مغز و بدن را مختل می‌کند، مشکلات مربوط به عصب شایع است. احساس بی‌حسی یا گزگز در اندامها اغلب اولین علائم ام اس است.
مشکلات سیستم عصبی می‌تواند به عوارض جدی‌تری تبدیل شود. افتادگی مچ پا در نتیجه ضعف عضله تیبیالیس قدامی است که توسط عصب پرونئال عمیق کنترل می‌شود.
مشکلات مربوط به افتادگی مچ پا در راه رفتن می‌تواند با علائم دیگر بیماری MS بدتر شود.
دلایل دیگر افتادگی مچ پا
در حالی که بیماری ام اس یکی از دلایل عمده افتادگی مچ پا است، اما مشکل مربوط به راه رفتن با سایر شرایط و حوادث سلامتی نیز همراه است، که عبارتند از:
- اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که معمولاً به عنوان بیماری لو گهریگ شناخته می‌شود.
- دیستروفی عضلانی
- سکته
- بیماری شارکوت ماری توث، یک اختلال عصبی
افتادگی مچ پا همچنین می‌تواند به دلیل آسیب دیدگی اعصاب کنترل کننده ماهیچه‌هایی باشد که کف پا را بلند می‌کنند. اعصاب آسیب دیده ممکن است در زانو یا در قسمت پایین ستون فقرات باشد.
دلایل دیگر شامل جراحی تعویض مفصل ران یا زانو و دیابت است. آسیب عصبی در چشم، که می‌تواند باعث درد هنگام حرکت چشم یا حتی کاهش بینایی شود، همچنین می‌تواند در راه رفتن مشکل ایجاد کند.
از دیگر دلایل افتادگی مچ پا می‌توان به فشرده‌سازی عصب یا فتق دیسک اشاره کرد.
گزینه‌های درمان افتادگی مچ پا در کلینیک درد امید
ارتز
انواع ارتز مانند بریس و آتل در دسترس است. بعضی از آنها در کفش پوشیده می‌شوند، در حالی که برخی دیگر در اطراف مچ پا یا نزدیک زانو استفاده می‌شوند.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپی نیز ممکن است کمک کند. تمرینات مختلف می‌تواند عضلات پا را تقویت کرده و انعطاف پذیری را بهبود بخشد. کار با یک فیزیوتراپیست که دانش ام ای و افتادگی مچ پا را دارد به ویژه می‌تواند مفید باشد.
جراحی
اگر ارتزها یا فیزیوتراپی به اندازه کافی وضعیت را کنترل نکنند، چندین راه حل جراحی وجود دارد که می‌تواند کمک کننده باشد.
انتقال تاندون یکی از راه حل‌های بالقوه است. به طور معمول، این شامل انتقال یک تاندون است که معمولاً به قسمت دیگری از کف پا می‌رود و آن را به جای آن به بالای پا هدایت می‌کند تا جایگزین تیبیالیس قدامی شود.
نوع دیگری از جراحی، کف پا و مچ پا را با هم جوش می‌دهد تا بار از عضله پرونئال برداشته شود. با این حال، این روش انعطاف پذیری مچ پا را کاهش می‌دهد.
همه جراحی‌ها خطراتی را به همراه دارند، بنابراین مهم است که در مورد تمام گزینه‌های درمانی خود با پزشک‌تان صحبت کنید. اگر قصد جراحی دارید، حتما از خطرات، مزایا و نتایج طولانی مدت انتخابی خود مطلع باشید.
مطالب پیشنهادی
