به گزارش «فرهیختگان»، سی‌وچهارمین دوره مسابقات والیبال قهرمانی باشگاه‌های ایران از چهارشنبه، 19 شهریور سال99 شروع شد و بازی‌های هفته اول با تمام مشکلاتی که وجود داشت، برگزار شد. رقابت‌هایی که در سال‌جاری در یک گروه مقدماتی آغاز شد و در این دوره 15 تیم شهرداری ورامین، فولاد مبارکه سپاهان اصفهان، شهرداری ارومیه، پیکان تهران، شهرداری گنبدکاووس، شهرداری قزوین، هورسان رامسر، آذرباتری ارومیه، خاتم اردکان، سایپا تهران، شهداب یزد، فولاد سیرجان، راه‌یاب ملل کردستان، لبنیات هراز آمل و شهروند اراک شرکت دارند. پیش‌بینی شده بود که با توجه به شرایط گسترش و شیوع ویروس کووید-19 در کشورهای جهان ازجمله ایران، برگزاری مسابقات در دوره زمانی طولانی‌تر، امکان رعایت پروتکل‌های بهداشتی برای باشگاه‌ها، میزبان‌ها و عوامل اجرایی را نیز بهتر خواهد کرد، اما در هفته اول این موضوع محقق نشد. این درحالی است که ورزش جهان هنوز در شوک شیوع کرونا قرار دارد و تمامی مسابقات با رعایت کامل پروتکل‌ها انجام می‌شود.

دست دادن ممنوع، اما حلقه شادی آزاد!

در هفته اول تیم هورسان با وجود 11 بازیکن کرونایی بازهم مجبور شد به تهران سفر کند و مقابل پیکان قرار بگیرد یا تیم پیکان با وجود اینکه سه پاسور خود را به‌دلیل ابتلا به کرونا در ترکیب نداشت، راهی آمل شد تا مقابل هراز به‌میدان برود. فدراسیون دلش نمی‌خواست خللی در هفته اول ایجاد شود و به‌همین دلیل به بهانه اجرای پروتکل‌های بهداشتی تیم‌ها را مجبور کرد که در زمین مسابقه حاضر شوند. در پروتکل اجرایی ـ بهداشتی فدراسیون والیبال جهت برگزاری مسابقات و تمرینات آمده که «دست دادن بازیکنان و کادر و همچنین رد و بدل کردن نمادهای تیم‌ها در مراسم شروع و پایان مسابقه ممنوع است و رعایت فاصله در پروتکل قبل از بازی الزامی خواهد بود.» مخاطبانی که والیبال را ازطریق تلویزیون تماشا کرده‌اند، شاهد بوده‌اند که به عرف همیشگی والیبال، بازیکنان یک تیم بعد از هر امتیاز دور هم حلقه زده و یکدیگر را به‌آغوش ‌کشیده‌اند. البته این موضوع در فوتبال هم وجود دارد و بازیکنان پس از گلزنی، شادی‌هایی دور از پروتکل‌ها انجام می‌دهند.

حداقل ماسک بزنید!

در بندی دیگر از پروتکل وزارت بهداشت آمده است که «استفاده تمام افراد کادر فنی از دستکش و ماسک درحین مسابقه الزامی می‌باشد»، اما در صحنه‌هایی که از مسابقات به ‌جا مانده، شاهد بودیم که اکثر مربیان از دستکش استفاده نکرده‌اند و برخی از آنها اعتقادی به استفاده از ماسک هم نداشته‌اند. یکی دیگر از بندهای پروتکل اجرایی بهداشتی فدراسیون مربوط به نیمکت تیم‌ها در جریان مسابقات است که در آن قیدشده «افراد مجاز برای نشستن روی نیمکت تیم، فقط مربی و دو کمک مربی با رعایت فاصله هستند. (پزشک و فیزیوتراپ درمنطقه کنترل و خارج از منطقه بازی خواهند بود.)» اما این موضوع هم در اکثر شهرها رعایت نشده است. برخی تیم‌ها حتی 6- 5 نفر را هم روی نیمکت تیم خود داشته‌اند. به‌نظر می‌رسد ناظران هم اهمیتی به این پروتکل‌ها نمی‌دهند و حفظ سلامتی بازیکنان و مربیان برای هیچ‌کس اهمیتی ندارد.

اجرا نشدن وظایف زیر سایه شوآف

اخیرا کمیته برگزاری رویدادها و مسابقات فدراسیون والیبال برای ایجاد نظم، انضباط، یکپارچگی در برگزاری تمامی لیگ‌ها و مسابقات قهرمانی کشور، پیشنهاد استفاده از ناظران از پوشش یکسان داده است. بر این اساس، فدراسیون به‌زودی برای ناظران مرد کت، شلوار و پیراهن و برای بانوان ناظر، مانتو، شلوار و مقنعه یکسان تهیه خواهد کرد. کاش کمیته برگزاری رویدادها و مسابقات به‌جای اینکه به‌فکر لباس ناظران باشد و با آن شوآف کند، نفراتی را انتخاب کند که توجه ویژه‌ای به رعایت پروتکل‌ها داشته باشند. برخی تیم‌ها همچون هورسان و پیکان که در هفته اول با مشکلات زیادی روبه‌رو بوده‌اند، می‌گویند وقتی چندین بند از پروتکل بدون هیچ‌ مشکلی نقض می‌شود، پس می‌شود بندهای دیگری را مانند «انجام مسابقه برای تیم‌ها، حداقل با 9بازیکن از مجموع 20بازیکن (طبق قانون FIVB) امکان‌پذیر است» هم نقض کرد تا تیم‌ها در شرایط عادلانه مقابل هم قرار گیرند. این درحالی است که در لیگ کشورهای ترکیه و ایتالیا اعلام شده هرتیمی که بیش از 3 بازیکن کرونایی داشته باشد، بازی‌هایش به‌تعویق خواهد افتاد.

احتمال توقف مسابقات

رفتار فدراسیون در قبال تیم‌ها به‌گونه‌ای است که گویی سلامتی ورزشکاران و خانواده آنها اهمیتی برای مسئولان ندارد. فدراسیون بارها مدعی شده که تمام نکات برای حفظ سلامتی ورزشکاران مدنظر خواهد گرفت، اما درعمل این اتفاق را شاهد نیستیم. اگر در هفته‌های آینده نظارت جدی‌تری روی برگزاری مسابقات نشود، بدون‌شک جان افراد زیادی به‌خطر خواهد افتاد و شاید مسئولان مجبور شوند مسابقات را هم متوقف کنند. این نکته را نیز باید درنظر گرفت که برگزاری مسابقات در سالن با مسابقاتی مثل فوتبال در فضای آزاد تفاوت چشمگیری دارد.

 * نویسنده: محمد آقایی‌فرد، روزنامه‌نگار