قاب نمادین مذاکره

ذهن ایرانی باید این تصویر را خوب به خاطر بسپارد. در ایران هنوز این سوال هست که چرا مذاکره نمی کنیم؟ من در اینجا از فرصت نمادینی که این تصویر خلق کرده استفاده می کنم تا نشان بدهم واقعا چه استدلال هایی داریم که بر اساس آنها نباید با امریکا مذاکره کرد؟

اول- نشاندن ایران پای میز مذاکره هدف نهایی سیاست فشار حداکثری است. وقتی مذاکره نمی کنید این سیاست از هدف اصلی خود محروم و در نتیجه به تدریج سست می شود. 

دوم- مذاکره مبدل فشار به نتیجه است. وقتی مذاکره نمی کنید سیاست یک مسیره فشار نهایتا به بن بست می رسد. دشمن به مذاکره نیاز دارد تا بتواند فشار را تبدیل به نتیجه کند. فراموش نکنید که وندی شرمن گفت آنکه ایران را به توافق واداشت روحانی بود نه تحریم ها.

سوم-مذاکره نمی کنیم چون طرفی برای مذاکره ‌و دورنمایی برای بک توافق منصفانه وجود ندارد. چه کسی است که باور داشته باشد می توان با ترامپ، نتانیاهو یا بن سلمان توافقی کرد که غیر تبلیغاتی و واقعا به نفع ایران باشد؟ 

چهارم- مذاکره نمی کنیم چون یک آدرس غلط برای حل مشکلات است ‌و با شرطی کردن جامعه امکان مراجعه به ظرفیت های واقعی را از کشور می گیرد و زمان را به سود دشمن مستهلک می کند.

پنجم- با امریکا مذاکره نمی کنیم چون ترامپ به خلق یک نتیجه ولو‌نمایشی برای سیاست فشار حداکثری نیاز دارد. ایران بخشی از کمپین انتخاباتی ترامپ نیست.

ششم- مذاکره نمی کنیم چون تجربه برجام به ما می آموزد وقتی ادعاهای دشمن را به رسمیت می شناسید و از در اعتمادسازی در می آیید این روند پایان ندارد. باید هر چه می گویند گوش کنید و آخرین چیزی هم که به شما خواهند گفت این است که «اصلا نباید وجود داشته باشید!»