راز سرخی صورت عوامل پشت‌صحنه

  به گزارش «فرهیختگان»، متن گفت وگی هادی هاشمی، مجری‌گریم با «فرهخیتگان» به شرح ذیل است:

پروژه‌ها الان کار می‌کنند و فعال هستند. چند ماهی پروژه‌ها خوابیده بودند ولی الان کار می‌کنند. اتفاق مهم‌تر این است که پروژه سینمایی چندانی نداریم. درواقع کارها تبدیل به کارهای موسسه رسانه‌های تصویری شده‌اند همانند کارهایی که زیرنظر نمایش خانگی انجام می‌شود و یا پاسارگاد سرمایه‌گذارشان است. یکی دو سرمایه‌گذار هستند و همه چیز را در دست گرفتند و قدری از این مساله بهره می‌برند با این ذهنیت که با وجود اینکه کاری وجود ندارد برای شما ایجاد شغل می‌کنیم. درواقع به زبان نمی‌آورند ولی عملکردشان این مساله را نشان می‌دهد که به شما لطف می‌کنیم و کاری می‌کنیم که شما در شغل خود باقی بمانید.

علی‌رغم اینکه همه هزینه‌های زندگی بالا رفته و شرایط ویژه‌ای است، قراردادهای بچه‌های پشت‌صحنه را اگر خیلی لطف و همت کنند، روی پایه‌های قبل نگه داشته‌اند. دوستانی که در پشت‌صحنه فعالیت می‌کنند چاره‌ای ندارند جز اینکه کار کنند چون شغل آنها همین است و مجبور هستند تن به آن دهند تا بیکار نمانند و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند. در نتیجه من حال و احوالی که از دوستان می‌بینم، فکر می‌کنم 90 درصد عوامل پشت‌صحنه از ناچاری تن به کار می‌دهند و چاره‌ای نیست. ظاهر قضیه این است که رضایت دارند ولی چاره‌ای جز این ندارند که خود را راضی نشان دهند تا کار را ادامه دهند.

در سریال‌های شبکه نمایش خانگی که الان دوباره روند تولیدشان شروع شده، مثلا برای یک پروژه یک سال با رقم‌های مشخص قرارداد می‌بندند و عوامل هم به این ترتیب می‌گویند یک سال سر کار هستیم. درواقع به تعبیری شکل کارمندی پیدا می‌کند با این تفاوت که یک سال قرارداد بسته می‌شود در این یک سال هزارویک اتفاق می‌تواند رخ بدهد و اگر همه قیمت‌ها سیر صعودی داشته باشد تغییری در قراردادها ایجاد نمی‌شود.

من فکر می‌کنم دولت هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد چون خیلی مسائل دیگر از دستش در رفته است. سالیان سال است که سینما رها شده است و تهیه‌کنندگان شخصی بودند که سینما را سرپا نگه داشتند. آنها هم از مسیر خود تقریبا خارج شدند. دولت تقریبا نمی‌تواند کاری کند و کسی هم راهکاری نمی‌دهد چون همه چیز به‌هم ریخته است. بسته معیشتی را هم به درصد خیلی کمی از اهالی سینما دادند و تصور کنید سه ماهی که برای بیمه گفتند خودمان به جای شما پرداخت می‌کنیم، بعدا اعلام شد که باید پرداخت کنید وگرنه می‌سوزد. عده زیادی این مبلغ را پرداخت کردیم. در گروه‌هایی که مربوط به صنف ماست پیام‌های مختلفی می‌بینم اما به هر حال پرداخت کردیم. بیمه نمی‌گوید این پول را ما پس نمی‌دهیم ولی سابقه نشان می‌دهد که عملا پس نمی‌دهند. دولت گفت حق بیمه سه ماه را به شما می‌بخشیم. بیمه گفت برای اینکه روال قانونی طی شود، باید پرداختی داشته باشید و بعد به حساب شما برگردانده شود. حالا هنوز ریخته نشده دوستان هنرمند درگیر این مساله هستند که آن پول چه می‌شود و می‌گویند اصلا نمی‌خواهید پرداختی داشته باشید و سه ماه بعدی را حساب کنید و منطقی‌ترین مساله را قبول نمی‌کنند. در نتیجه بسته معیشتی را که 500 هزار تومان است و تنها می‌تواند برای یک عده‌ای باشد نمی‌توان در کنار هزینه‌های سرسام‌آور این روزها دانست.

 امسال بیمه 23 درصد افزایش داشت. بنابراین تعجب نکنید اگر می‌گویم لازم نیست دولت کاری کند، همین که برق خانه هنرمند را قطع نکند که زندگی خود را به سختی می‌گذراند، تلفن هنرمند را قطع نکند که وسیله کارش است، بقیه چیزها پیشکش. اصلا دولت کاری نکند بهتر است!دوست هنرمند باید درآمد داشته باشد تا پول بیمه را پرداخت کند. بیمه را دولت ببخشد یا قطع نکند. ابتدایی‌ترین کارها انجام نمی‌شود.

 در نتیجه بدیهیات انجام نمی‌شود. من فکر می‌کنم کسی نمی‌تواند کاری کند و راهکاری نشان دهد. اوضاع خیلی درهم ریخته‌تر از این حرف‌هاست. وقتی صحبت از سینما می‌شود، مردم چند هنرپیشه را که خودروهای گران‌قیمت دارند تصور می‌کنند. سینما تنها این قشر نیستند و بسیاری از حوزه‌های سینما آسیب‌پذیر هستند. قشر کمی هستند که خودروهای گران‌قیمت دارند. این را درنظر داشته باشید دوستانی که کار می‌کنند بهاری دارند و مدت عمر کاری آنها زیاد نیست. در نتیجه ظاهر قضیه را می‌بینیم. شما شک نکنید مردم به‌رغم تمام نگاه مسئولان به آنها، خیلی باهوش‌تر از این حرف‌ها هستند و کاملا آگاه هستند و این‌طور نیست مردم خبر نداشته باشند. مردم خیلی بهتر از خود سینمایی‌ها سینما را می‌بینند و می‌شناسند. هرکدام در فامیل‌ها و دوست و آشناها از نزدیک شاهد زندگی آنها هستند و تنها تفاوت سینماگران این است که خیلی از آنها صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند.