به گزارش «فرهیختگان»، اخیرا محمد قوچانی، از اعضای حزب اصلاح‌طلب کارگزاران سازندگی در روزنامه این حزب در یادداشتی مطرح کرده است که تندروی در جناح چپ(اصلاح‌طلب) نتیجه بسته‌شدن راه فعالیت سیاسی برای میانه‌ها اعم از چپ و راست بوده است. او در ادامه چنین تحلیلی می‌گوید که وقتی در مجلس تندروهای جناح راست(اصولگرا) روی کار آمدند نشان داد که میانه‌ها به حاشیه رانده شده‌اند و در نتیجه چنین شرایطی در جناح اصلاح‌طلب هم تندروها به میدان آمدند؛ تحلیل قوچانی در حالی است که به نظر می‌رسد اصلاح‌‌طلبان در توجیه تندروی‌های خود و البته شکست‌شان در انتخابات مجلس سعی می‌کنند مجلس اصولگرای یازدهم را تندرو یا همان رادیکال نشان دهند.

محمدامین ایمانجانی، مدیرمسئول روزنامه «فرهیختگان» درباره علت چنین بحث‌هایی از سوی اصلاح‌طلبان به «فردا» گفت: «اکنون در میان جریان حامی دولت روحانی و حامی گفتمان توسعه برون‌زا یک کشمکش وجود دارد. معمولا بعد از شکست‌های سیاسی این اتفاق رخ می‌دهد. مسئله اصلی در مقطع کنونی در بلوک حامیان دولت عدم امکان جداسازی سرنوشت سیاسی از عملکرد روحانی است. در چنین شرایطی آدرس غلط می دهند. نامه خوئینی‌ها و متن قوچانی از این منظر از یک جنس هستند برای فرار از پاسخ‌گویی و یک تلاش ناموفق برای پاک‌کردن صورت مسئله اصلی اگر با این نگاه به کنشگری دوستان بنگرید بسیاری از این سوالات حل می‌شود. مجلس یازدهم هم که هنوز یک ماه بیشتر از شروعش نگذشته نمی دانم دوستان چگونه ارزیابی می کنند و می گویند رادیکال است. فعلا فقط کمیسیون ها تشکیل شده و بحث مسئله مبارزه با فساد است. که بعید می دانم نام این کار رادیکالیسم باشد».

مدیرمسئول روزنامه «فرهیختگان» در پاسخ به این سوال که معیارهای رادیکالیسم در عالم سیاست ایران به کدام یک از گروه‌های سیاسی نزدیک‌تر است هم گفت: «رادیکالیسم معمولا در دو حالت بروز می کند سرخوشی حاصل از پیروزی و یا در بن بست‌بودن. جریان رادیکال امروز، اصلاح‌طلب دیروز و چپ پریروز سابقه شدید بروز رادیکالیسم را در تاریخچه‌اش دارد مهم ترینش فتنه88 است که رادیکالیسم در نقطه رسیدن به بن‌بست بود و البته کار را برای آنها سخت کرد و هنوز دامن‌گیرشان است، رادیکالیسم در کوی دانشگاه و کنفرانس برلین از جنس تندروی در شرایط پیروزی بود، دعوت به حمایت از صدام در جنگ با کویت توسط آقای محتشمی نوع دیگری از رادیکالیسم بود،خود مقدمات شکل گیری برجام و گره زدن همه چیز به سیاست خارجه از جنس رادیکالیسم بود و...».