به گزارش «فرهیختگان»، اشغال فلسطین از سوی صهیونیست‌ها طی یک فرآیند بلند مدت اتفاق افتاد و سال 1948، تنها نقطه اعلام رسمی این اشغال بود. صهیونیست‌ها از چند دهه قبل فرآیند مهاجرت دادن صهیونیست‌ها را از تمام نقاط دنیا در قالب آژانس یهود آغاز کرده بودند. سال 1948 هنگامی که رهبران گروه‌های ترور در تل‌آویو، تأسیس رژیم صهیونیستی را اعلام کردند به دلیل تراکم جمعیت فلسطینی در دو منطقه کرانه باختری و نوار غزه، نتوانستند این دو منطقه را بخشی از رژیم مجعول خود قرار دهند لذا از آن زمان تاکنون آنها مترصد هر فرصتی بوده‌اند تا اشغال فلسطین را کامل کرده، کرانه باختری رود اردن و نوار غزه را نیز به سرزمین‌های اشغالی سال 1948، اضافه کنند. اضافه کردن این مناطق به اشغال اولیه فلسطین، از سوی صهیونیست‌ها به اصطلاح، «الحاق» نامیده شده است. این اقدام از همان آغاز اشغال در دستور کار صهیونیست‌ها قرار داشته و تا امروز در حال پی گیری است که در قالب طرح دولت ترامپ تحت عنوان «معامله قرن» به اجرای آن روی آورده‌اند.

سابقه طراحی صهیونیست‌ها برای الحاق کرانه باختری

الحاق کرانه باختری همواره بخشی از پروژه صهیونیزم در فلسطین بوده است چرا که آنها در اختیار گرفتن کل فلسطین را در پروژه خود تعریف کرده‌اند. در رژیم صهیونیستی طرح‌های متعددی برای الحاق کرانه باختری ارائه شده است که تمامی این طرح‌ها پس از اشغال قدس در سال 1967 ارائه شده‌اند که مشهورترین آنها به دلیل آنکه به مرحله اجرا نزدیک شدند به قرار ذیل هستند.

طرح آلون

این طرح مربوط به ایگال آلون، وزیر کار رژیم صهیونیستی در دوره جنگ 1967، مشهور به جنگ 6 روزه است. آلون یک ماه پس از پایان جنگ نامبرده، طی طرحی پیشنهاد داد بخشی از کرانه باختری به سرزمین‌های اشغالی الحاق شود. مبنای این طرح، قرار دادن رود اردن به عنوان مرزهای شرقی دولت عبری است. پیشنهاد آلون این بود که «بحرالمیت» با خطی فرضی از وسط به دو قسمت تقسیم شده، یک بخش آن به اردن و بخش دیگر به رژیم صهیونیستی واگذار می‌شود. علاوه بر اینکه بخش‌هایی از دره رود اردن و مناطقی از «بحرالمیت» که عرض آن از چند کیلومتر تا 15 کیلومتر متفاوت است، به سرزمین‌های 1948 الحاق می‌شوند. در کنار اینها طرح آلون پیشنهاد می‌داد مجموعه‌ای از شهرک‌های صهیونیست‌نشین که کشاورزی محور، نظامی و ویژه سکونت هستند ساخته شوند. آلون ساخت مجموعه‌ای از شهرک‌های صهیونیست نشین را در شرق قدس در طرح خود پیشنهاد داده بود. با طرح آلون بین سال‌های 1967 تا 1977، 34 شهرک صهیونیست نشین در زمین‌های فلسطینیان در کرانه باختری و نوار غزه به وجود آمد که 12 شهرک از این تعداد در قدس بنا شد.

طرح شارون

این طرح توسط آریئل شارون نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی ارائه شد. مبنای این طرح ایجاد یک بخش شهرک‌نشین در کرانه باختری بود تا شمال کرانه باختری از جنوب آن جدا شود. تمرکز شهرک‌سازی در این طرح بر بخش‌های غربی بود تا از مناطق ساحلی سرزمین های 1948 حمایت کند. این طرح به دنبال افزایش جمعیت 100 هزار نفری شهرک نشینیان در کرانه باختری، 20 هزار نفر در جولان و 10 هزار نفر در نوار غزه بود. البته او در دولت اسحاق شامیر این طرح خود را توسعه داد و تحت عنوان طرح «ستارگان هفتگانه» ارائه کرد که در آن به دنبال توسعه شهرک‌ها در مرزهای ترسیم شده سال 1967 بود.

غیر از این دو طرح ، پروژه‌های بسیار دیگری ارائه شد که برخی از آنها عبارتند از: طرح فوخمن، طرح دروبلس، طرح خطوط قرمز، طرح راه سوم، طرح یسرائیل گالیلی، طرح موشه دایان، طرح مسیر صلح.

طرح الحاق دره اردن و کرانه باختری

 آنچه اکنون در قالب طرح الحاق کرانه باختری در مسیر اجرا قرار گرفته است، به عنوان طرح نتانیاهو شناخته می‌شود که نسخه اولیه آن را بنیامین نتانیاهو سال 1997، پس از ورود به عرصه سیاسی ارائه کرد. این طرح را برخی «آلون+» نامیده‌اند چرا که مبنای اولیه آن، همان طرح «ایگال آلون» است که برخی نقاط به آن افزوده شده است. این طرح در مقطع کنونی به عنوان بخشی از طرح «معامله قرن» ترامپ ارائه شده است.

سناریوهای پیشنهادی برای اجرای طرح موسوم به الحاق

نتانیاهو در آخرین نسخه ارائه شده طرحش، به دنبال الحاق منطقه دره اردن و شهرک‌های کرانه باختری به سرزمین‌های 1948 است که برای اجرایی کردن آن در مقطع کنونی 3 سناریو طراحی شده است:

سناریوی اول: الحاق کامل

براساس این سناریو رژیم صهیونیستی باید تمامی 130 شهرک صهیونیست نشین در کرانه باختری را- که بیش از 460هزار شهرک نشین را در مساحتی بالغ بر 1هزار و 613 کلیومتر مربع از زمین‌های کرانه باختری در خود جای داده است- به سرزمین‌های 1948 الحاق کند. این مساحت 30درصد کل کرانه باختری را تشکل می‌دهد. مساحت بخش دره رود اردن شامل 834 کلیومتر مربع یعنی 15درصد کل کرانه باختری است. در این سناریو 52 شهرک صهیونیست نشین داخل دیوار حائل در کرانه باختری با جمعیتی بیش از 350 هزار صهیونیست به همراه 78 شهرک خارج از دیوار حائل با 100 هزار نفر جمعیت، به سرزمین های 1948، الحاق خواهد شد.

در این سناریو زمین‌هایی که الحاق می‌شوند 78 تجمع جمعیتی فلسطینی را نیز الحاق خواهد کرد که بیش از 100 هزار فلسطینی را در خود جای داده است. این جمعیت 4.5درصد جمعیت فلسطینی کرانه باختری است. 24 تجمع جمعیتی از این تعداد داخل دیوار حائل و 54 تجمع جمعیتی آن در خارج دیوار حائل قرار دارند.

سناریوی دوم؛ الحاق شهرک های داخل دیوار حائل

در این سناریو، تمام مجتمع‌های شهرکی صهیونیست نشین داخل دیوار حائل به سرزمین‌های 1948 الحاق می‌شوند. تعداد آنها 52 شهرک است و شامل 345 کیلومتر مربع از زمین های کرانه باختری می‌شود که 7 درصد کرانه باختری را تشکیل می‌دهد.

این سناریو موجب می‌شود اکثر شهرک‌نشینان صهیونیست که بالغ بر 350 هزار نفر، یعنی 77درصد جمعیت شهرک نشینان ، در پروژه الحاق ، به سرزمین‌های 1948 ضمیمه شوند.

در مقابل بیش از 18هزار شهروند فلسطینی حاضر در 24 مجموعه جمعیتی فلسطینیها نیز در طرح الحاق قرار گیرند که 0.8درصد جمعیت فلسطینی‌های کرانه باختری را شامل می‌شود.

سناریوی سوم؛ الحاق محدود

در این سناریو، پیش بینی می‌شود رژیم صهیونیستی یک شهرک یا یک مجتمع شهرکی بزرگ – که گفته می شود شهرک «غوش عتصیون» در جنوب قدس است یا شهرک «معالیه ادومیم» در شرق قدس- به سرزمین های 1948 الحاق شود. این سناریو تعداد کمی از شهرک‌های کوچک نزدیک «خط سبز» را نیز شامل می‌شود که سال 1967 در پروژه الحاق قرار گرفته بودند.

مجتمع شهرکی «معالیه ادومیم» با مساحت 4 کیلومتر مربع (0.07درصد مساحت کرانه باختری) بیش از 41 هزار شهرک نشین را در خود جای داده است. در حالی که مجتمع شهرکی «غوش عتصیون» بیش از 96 هزار صهیونیست را در خود دارد. مساحت این مجتمع 56.9 کیلومتر مربع، یعنی 1درصد مساحت کرانه باختری است.

در این سناریو، تعداد بسیار کمتری شهرک‌نشین صهیونیست در طرح الحاق قرار می‌گیرند. به نظر می‌رسد سناریوی سوم، تنها یک اقدام نمادین است که صرفاً برای اینکه گفته شود طرح الحاق اجرایی شده، طراحی شده است و طراحی آن برای زمانی است که صهیونیست‌ها نسبت به پیامدهای پس از الحاق احساس خطر بیشتری کنند.

جمع بندی

آنچه توسط صهیونیست‌ها طراحی شده حکایت از آن دارد که آنها به هر قیمت می‌خواهند مسئله الحاق کرانه باختری و نوار غزه کلید بخورد. حال اگر آنها با پیامدهای کم اثری مواجه شوند، الحاق را به طور کامل انجام خواهند داد و اگر پیامدهای الحاق، آنها را به هراس اندازد و از آن اطمینان نداشته باشند قطعاً به سراغ سناریوهای بعدی خواهند رفت تا از تبعات اقدام شان در این زمان بکاهند.

طرح الحاق نشان داد، کرانه باختری و نوار غزه همچون دیگر نقاط فلسطین تاریخی، بخشی از پروژه صهیونیزم در منطقه بوده‌اند و هرگز از طرح‌های صهیونیستی خارج نشده‌اند. لذا آنها که تصور می‌کردند با مذاکره با صهیونیست‌ها می‌توانند این بخش‌ها را به عنوان مناطق فلسطینی‌نشین برای تشکیل دولت مستقل فلسطین در اختیار بگیرند، باید بدانند که به بیراهه رفته‌اند و مسیر خود را در راه آزادی فلسطین و احقاق حق ملت آن تغییر دهند./ تسنیم