به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، حدادی جزء آن دسته از ورزشکارانی است که خیلی‌زود توانست خود را به یک «برند» تبدیل کند. او حالا به گفته خود صدای همه ورزشکاران رشته دوومیدانی است. حدادی به‌تازگی از بند بیماری کرونا رها شده و تمرینات خود را برای المپیک توکیو آغاز کرده، اما از وضعیت موجود در فدراسیون این ورزش مادر بسیار گله‌مند است. ازاین‌رو با این ورزشکار پرتابگر دیسک گفت‌وگویی داشتیم و وضعیت او را پس از پشت‌سر گذاشتن کرونا جویا شدیم، او همچنین درباره شایعاتی که درباره این بیماری وجود دارد و وضعیت نابسامان فدراسیون دوومیدانی به پرسش‌های خبرنگار ما پاسخ داد. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با حدادی را در ادامه می‌خوانید.

ابتدا از وضعیت خودت پس از دست‌وپنجه نرم کردن با کرونا صحبت کن.

دوم، سوم فروردین بود که متوجه شدم به کرونا مبتلا شده‌ام و مقداری حالم بد بود. البته پدرم نیز مبتلا شده بود و یک ماه در قرنطینه خانگی به سر می‌بردیم. بیماری عجیب و غریبی بود و حال و روز خوبی نداشتیم. اما به‌هرحال بهبود پیدا کرده‌ام و اکنون حال عمومی‌ام خوب است.

عده‌ای اعتقاد دارند شاید ورزشکارانی که به کووید-19 مبتلا می‌شوند، نتوانند مانند گذشته ورزش حرفه‌ای را دنبال کنند، فکر می‌کنم در این رابطه بهتر از هر کسی بتوانی به این شایعه پاسخ بدهی!

جالب است، این افراد دقیقا چطور چنین کارشناسی‌‌ای انجام داده‌اند؟ مگر می‌شود درباره بیماری‌ای که تازه ظهور پیدا کرده و دانشمندان هم هر روز چیز تازه‌‌ای درباره آن کشف می‌کنند، چنین اظهارنظر مطلقی داشت؟ به‌شخصه این کارشناسی درباره من صدق نمی‌کند، اوایل که تمرینات را شروع کرده بودم، مقداری تنگی‌نفس پیدا می‌کردم و ضربان قلبم زود بالا می‌رفت، اما الان این مشکل هم کمتر شده است.

تمرینات جدی را آغاز کرده‌ای؟

بله، 2 هفته‌ای می‌شود که در کیش هستم و کارهای هوازی انجام می‌دهم. به‌هرحال کسی که مشکل تنفسی پیدا می‌کند کاهش ارتفاع از سطح دریا کمک زیادی به او خواهد کرد. به همین دلیل کیش را انتخاب کردم تا ایمان داشته باشم چیزی مانع تمریناتم نخواهد شد.

برخی اعتقاد دارند بلاتکلیفی المپیک باعث می‌شود ورزشکاران یک روند فرسایشی را پشت‌سر بگذارند.

 این اتفاقی است که شاید 100 سال یک‌بار رخ بدهد که منجر به تعویق یا لغو المپیک شود. حالا هم یک‌سری اتفاقات دست به دست هم داده تا المپیک فعلا به تعویق بیفتد ما که نمی‌توانیم خودمان را مخفی کنیم. همان‌طور که یک تاجر، کاسب و... با آمدن این بیماری ضرر کرده‌اند، قطعا ورزشکاران هم متضرر خواهند شد. البته اگر المپیک لغو شود، آن دسته از ورزشکارانی که سن بالایی دارند و المپیک توکیو آخرین امید آنها بود، آسیب می‌بینند.

با توجه به این جمله به نظر نمی‌رسد درصورت لغو المپیک قصد خداحافظی داشته باشی؟

درست است، فعلا هستم و هیچ تصمیمی برای بیرون رفتن از ورزش ندارم تا زمانی که بتوانم برای خود و کشورم افتخارآفرینی کنم، قطعا در ورزش حرفه‌ای حضور خواهم داشت. قضیه خداحافظی برای زمانی است که ورزشکار حس کند نمی‌تواند روند خوب خود را داشته باشد. اکثر ورزشکارانی که از بدنه ورزش حرفه‌ای بیرون می‌روند برای این است که احساس می‌کنند دیگر نمی‌توانند خوب باشند. اما من هنوز انگیزه دارم، برای تمرین کردن و مدال‌آوردن و تا زمانی که حس کنم می‌توانم جایگاه خود را ارتقا دهم، خداحافظی نخواهم کرد.

راستی کرونا سبب شد اردوی آمریکای شما لغو شود، در آینده برگزار خواهد شد یا خیر؟

من 24 اسفند پرواز داشتم به آمریکا که نشد بروم و پروازها کنسل شد. احتمالا تا یک ماه دیگر اردویی در این کشور خواهم داشت که البته به وضعیت موجود بستگی دارد.

از مبحث کرونا که بگذریم، داستان انتخابات و درآمدن فدراسیون دوومیدانی از بلاتکلیفی به یک پروسه عجیب تبدیل شده، موضع ورزشکاران این رشته درباره ابطال انتخابات و وضعیت موجود فدراسیون چیست؟

متاسفانه دوومیدانی خیلی ضعیف است و هر که از راه می‌رسد، یک پس‌گردنی به فدراسیون ما می‌زند. دوومیدانی تنها رشته‌ای در ایران است که توانست مثلث مدال‌آوری‏های ما را در المپیک به مربع تبدیل کند و هیچ‌کس نباید به خود اجازه دهد هر طوری که دوست دارد با این رشته برخورد کند. ورزشکاران این رشته شاید از نظر تحصیلی، علمی و ورزشی قوی باشند، اما از نظر مالی خیلی ضعیف هستند. قصد توهین به آنها را ندارم، اما واقعیت این است در رشته ما برخی ورزشکاران قراردادهای 10 میلیون تومانی برای یک سال امضا می‌کنند. چه معنی دارد انتخابات فدراسیون را برگزار می‌‌کنند و بعد آن را ابطال می‌کنند؟ نمی‌دانم چه بگویم گاهی افرادی روی کار می‌آیند و کارهایی می‌‌کنند که شاید آیندگان بهتر درباره آنها بتوانند قضاوت کنند و متوجه شوند کار دست کاردان نبوده است.

وزیر ورزش را چقدر در این امر مقصر می‌دانید؟ حقی برای گلایه از وزارت برای خودتان قائل هستید؟

قطعا حق دارم گلایه بکنم، چراکه برترین ورزشکار این رشته هستم. هر زمان حرفی زده‌ام برای خودم نبوده، چون برای احسان حدادی فرقی ندارد ریاست فدراسیون به دست چه کسی می‌افتد. تا زمانی که اول باشم فدراسیون وظیفه دارد به من امکانات بدهد. چه‌بسا هرگز خدمات اضافه‌ای از فدراسیون نخواسته‌ام و فقط توقع برقراری نظم داشته‌اند. یک‌سری اتفاقات رخ داد و کارهایی در این انتخابات انجام شد که غیرحرفه‌ای بود. تاکید می‏کنم برایم فرقی ندارد چه کسی رئیس باشد، اما همه ورزشکاران دوومیدانی با من حرف می‌زنند و می‌خواهند درباره مشکلات حرف بزنم، چراکه می‌گویند حرف ما شنیده نمی‌شود اما تو که می‌گویی، همه می‌شنوند. من نماینده همه ورزشکارانی هستم که سالی 10 میلیون پول می‌گیرند یعنی کمتر از ماهی یک میلیون تومان! من و امثال من که بالا و پایین ورزش را دیده‌ایم، اما اگر تخلفی در انتخابات انجام شده بود نباید اصلا مجمع را برگزار می‌کردند.20 نفر در این انتخابات رای دادند و کاری به کسانی که نیامدند، ندارم اما باید برای همین 20 نفر توضیح می‌دادند که چرا انتخابات باطل اعلام شد؟ آیا نباید برای همین 20 نفر احترام قائل می‌شدند؟

ابهام دقیقا همین است؛ 14 نفر از روسای هیات‌ها تلفن‌های همراه خود را خاموش کرده بودند و غیبت آنها در انتخابات قطعی بود، بنابراین چه اصراری به برگزاری این مجمع وجود داشت؟

به‌هرحال یک‌سری اتفاقات رخ می‌دهد که مثلا یکی دو روز قبل از انتخابات برخی تماس می‌گیرند و از دیگران می‌خواهند که در انتخابات حاضر نشوند. اما اگر بهانه کرونا بود، چطور ‌می‌شود که فدراسیون جانبازان و معلولان چند روز بعد انتخابات خود را برگزار می‌کند؟ بیماری برای آنها که تقریبا همه مشکل تنفسی دارند، خطرناک نبود اما برای اعضای سالم ما خطرناک بود؟ همه اینها نشان می‌‌دهد کسی دلش برای دوومیدانی نمی‌سوزد، چون به فکر منافع شخصی خود هستند. انتخابات را هم ابطال کردند تا در سال جدید کاندیدای خودشان روی کار بیاید. من در میان همه روسا فقط با کیهانی اختلاف‌نظر داشتم، اما او هم هرگز نگفت نمی‌توانی به فلان اردو بروی، حتی اگر مخالفت هم می‌کرد بالاخره از جاهای دیگر برای من اقدامات لازم انجام می‌‌شد. جامعه ورزش باید از دوومیدانی حمایت کند و روسا باید در کنار ورزشکاران خود بایستند، نه روبه‌روی آنها.

 البته یک تحلیل دیگر هم درباره ابطال انتخابات وجود دارد؛ عده‌ای بر این باور هستند که با توجه به فاصله باقی‌مانده تا المپیک ترجیح برخی کاندیداها بر این بود دیرتر روی کار بیایند تا هزینه‌های کمتری را متحمل شوند!

دوومیدانی مانند کشتی نیست که برویم المپیک و 5 مدال بگیریم. فعلا فقط 2 سهمیه داریم که یک نفر شانس بیشتری نسبت به دیگری دارد. یعنی دو ورزشکار داریم که نیاز به اردو دارند که هزینه‌بردار است وگرنه در این ورزش که نه به ورزشکار حقوق می‌دهند، نه به مربی ، مربی خارجی هم که هیچ، اردوی خارجی هم که کسی نمی‌رفت ، پس کدام هزینه باقی می‌ماند؟ ما نهایتا می‌خواهیم دو ماه در اردو باشیم و تعدادمان به 10 نفر برسد که هزینه زیادی برای فدراسیون ندارد.

درباره کمیته ملی المپیک چطور؟

به‌شخصه خیلی وقت است نه از آنها خبری دارم، نه اطلاعاتی درباره کارهایی که انجام داده‌اند. اما قطعا آنها هم باید کارهایی انجام دهند و می‌دهند.

60میلیون تومانی که قرار بود به سهمیه‌دارها پرداخت شود، به حساب‌تان واریز شد؟

30میلیون آن را دادند که نمی‌دانم از کجا واریز شده است.

و سوال آخر اینکه هزینه‌های اردو را فدراسیون تقبل می‌کند؟

وجدانا خیلی وقت است که هزینه‌های اردو را فدراسیون پرداخت می‌کند که البته گاهی کم و زیاد می‌شود و خودمان جبران می‌کنیم. زمان کیهانی از این نظر به مشکل خوردیم، اما خداوکیلی کمک کردند. اردوها را رفتیم و همه‌چیز خوب بود. اما خیلی از ورزشکاران در این رشته هستند که باید بهتر با آنها برخورد شود و دلگیر هستند.

 * نویسنده: مهتاب لطفیان، روزنامه‌نگار