سندرومِ احساس بی‌رقیبی اصولگرایان

 البته از آنجایی که غالب این تصمیم‌ها به‌صورت سنتی مانند مجالس گذشته در جریان برگزاری جلسات فراکسیونی و بحث و تبادل‌نظر ذیل آنها صورت می‌گرفته و اساسا موفقیت در مجلس هم حرکت جمعی است، این روزها ماجرای تشکیل فراکسیون‌ها، ضوابط، افراد و شرح وظایف هرکدام به‌صورت جدی‌تری در دستورکار منتخبان قرار گرفته است، هرچند داستان تشکیل این فراکسیون‌ها پیچیده‌تر از آنی شده که اهالی سیاست گمان می‌بردند.

ماجرای تشکیل فراکسیون‌ها به فرآیند تعیین ریاست و اعضای هیات‌رئیسه بیش از هر مساله دیگری گره خورده و به‌عبارتی اگر بنابه تکرار سنوات گذشته باشد، شاکله اصلی فراکسیون اکثریت خواهد بود که ریاست مجلس آینده را تعیین می‌کند و در غیر این صورت ائتلافی از فراکسیون‌های حاشیه‌ای که بعید نیست درمورد برخی گزینه‌ها با فراکسیون اقلیت هم به توافق برسند نقش موثری در تعیین مسئولیت‌های اصلی مجلس آینده ایفا کنند.

 همین‌جا باید بر یک نکته مهم تاکید کنیم. از آنجایی که اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان در مجلس یازدهم اقلیتند، نمی‌توانند به معرفی گزینه‌ای از دورن خودشان برای ریاست یا نایب‌رئیسی مجلس فکر کنند ولی از این امکان برخوردارند که درصورت اطمینان از به دست گرفتن سکان برخی کمیسیون‌ها (مانند کمیسیون برنامه و بودجه که در ادوار گذشته ریاست آن دراختیار یک چهره اصلاح‌طلب بوده) اکنون از گزینه‌های خاصی در جریان اصولگرایی برای ریاست مجلس حمایت کنند.

   آنچه درجریان رقابت‌های این روزها به چشم می‌آید، تعدد گزینه‌های مدعی برای ریاست مجلس است، اتفاقی که تداعی‌کننده چالش به‌جای رقابت و چنددستگی به‌جای وحدت درجمع منتخبان راه‌یافته به مجلس آینده است.

اگر بخواهیم صریح‌تر صحبت کنیم باید گزینه‌های احتمالی ریاست مجلس آینده را نام برده، نسب سیاسی آنها را بررسی کرده و احتمال ائتلاف فراکسیون‌ها درخصوص آنها را بسنجیم تا وضعیت کنونی در فاصله دوهفته مانده به تشکیل مجلس تا حدودی مشخص شود.

مشروح گزارش «فرهیختگان» در این خصوص را از «اینجا» بخوانید.

اخبار مرتبط: