هرچه گشتیم یک نفر هم گوشی هوشمند نداشت

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، شماره رستم بامری که در یکی‌دو روز گذشته تصاویر تدریسش به دانش‌آموزان دبستانی زیر درختان نخل بلوچستان، حسابی دست‌به‌دست و دیده شد را پیدا کردم و با او تماس گرفتم. بامری اهل روستای کلاکنتک دلگان سیستان‌وبلوچستان در گفت‌وگو با «فرهیختگان» ابتدا به مساله ضعف اقتصادی مردم این منطقه پرداخت و از ناتوانی آنها در تهیه تلفن هوشمند و دسترسی به اینترنت گفت: «ما می‌خواستیم از برنامه شاد استفاده کنیم و آموزش را همان‌طور که به ما گفتند، از این طریق پیش ببریم، اما با مدیر و چند نفر از همکاران جلسه برگزار کردیم و به این جمع‌بندی رسیدیم که واقعا دانش‌آموزی اینجا نیست که گوشی هوشمند داشته باشد یا پدر و مادرش سواد داشته باشند که اگر هم بتوانند گوشی جور کنند، این برنامه را نصب و آنها را راهنمایی بکنند. به‌هرحال اینها دانش‌آموزان ابتدایی هستند و خودشان که نمی‌توانند بدون کمک پدرومادر و بزرگ‌ترها از نرم‌افزارهای موبایلی استفاده کنند.

وی ادامه داد: درنهایت هیچ‌کس نبود و یک گوشی هوشمند هم پیدا نشد. بعد ما تصمیم گرفتیم به‌جای شاد روزی چند نفر از دانش‌آموزان را یا در فضای باز و باغ یا در خانه خودم با رعایت فاصله اجتماعی بیاورم و به آنها درس بدهم و درخدمت آنها باشم.

بامری بیان داشت: مشکل دیگری هم که در ارتباط با این دانش‌آموزان بود، این بود که اینها دانش‌آموزان کلاس اول ابتدایی هستند و اهل پای‌تلویزیون نشستن هم نیستند که بخواهند درس را این‌طور یاد بگیرند و به‌هرحال نیاز بود طور دیگری به آنها آموزش داده شود و ما این کار را کردیم و بچه‌ها را آوردیم در باغ و فضای باز تا با رعایت نکات بهداشتی به آنها آموزش دهیم. برای برگزاری امتحانات هم تابع نظرات و سیاست‌های آموزش‌وپرورش هستیم.

وی در پایان گفت: من خودم اهل این روستا هستم و اگر در فضای باز هم امکان آموزش نباشد، تعداد محدودی از دانش‌آموزان را صبح‌ها به خانه می‌آورم و به آنها درس می‌دهم.

سامانه شاد هست، ابزار استفاده از آن نیست

بعد از رستم بامری، با عبدالغفور بامری دیگر معلم دلگانی که چنین روش آموزشی را برای ادامه روند تحصیلی دانش‌آموزانش پیش گرفته بود، تلفنی گپ زدم. صحبت‌های او هم چندان تفاوتی با گفته‌های رستم بامری نداشت و او هم از ابتدا سراغ وضعیت نابسامان اقتصادی این منطقه رفت و از مردم مستضعف آن گفت و ادامه داد: «خانواده‌هایی که در این منطقه زندگی می‌کنند، مستضعف هستند و توان خرید و استفاده از گوشی هوشمند و نرم‌افزار و اینترنت و این چیزها را ندارند. ما هم مجبوریم حضوری و سربه‌سر برویم و با دانش‌آموزان این منطقه کار کنیم و به آنها درس بدهیم تا از مطالب و محتواهای آموزشی عقب نمانند.

عبدالغفور بامری گفت: اینجا امکان استفاده از سامانه شاد وجود دارد، اما کسی تلفن هوشمند ندارد و خانواده‌های آنها هم سواد استفاده از آن را ندارند و به‌همین خاطر بلااستفاده است. من معلم چند پایه از اول تا پنجم ابتدایی هستم و برای تدریس دانش‌آموزان هم آنها را در باغ‌های نزدیک خانه‌ها جمع می‌کنم و به آنها آموزش می‌دهم.»

گزارش کامل این موضوع را در اینجا بخوانید.