به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، خیلی‌ها معتقدند شرایط کنونی کشور در حوزه‌های مختلف شبیه به دوران دفاع مقدس است. یکی از این حوزه‌ها رسانه، سینما و تلویزیون است. بسیاری از سریال‌هایی که همچنان خاطره‌انگیز هستند زیر بمباران ساخته شدند. در زمانه فعلی پروژه‌هایی مشغول به فعالیت هستند و برخی دیگر تعطیل شدند. مجید مظفری بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون یکی از کسانی است که هم در دوره جنگ فعالیت می‌کرده و هم در دوره شیوع ویروس کرونا سریالی را بازی کرد که متوقف شد.

خیلی‌ها دوران کنونی را همانند دوران جنگ می‌دانند. این تشبیه درست است؟

بله.

شرایط آن زمان چطور بود که کارها متوقف نمی‌شد و کارهای درخشانی ساخته می‌شد. تفاوت شرایط آن زمان با الان در چیست؟

 نمی‌توان با هم مقایسه کرد چون آن دوران می‌دانستیم با چه کسی و با چه چیزی طرف هستیم و طرف چه کسی است و چه موقعی حمله می‌کند و چه موقعی می‌توانید دفاع کنید. این ویروس کارش مشخص نیست. اینکه در خانه نشسته‌اید و ممکن است اتفاقی بیفتد را نمی‌توان پیش‌بینی کرد. یکی از دوستان ما دکتر رفته و به او گفتند سرما خورده‌ای. به خانه آمد و فوت شد. این دوران خاص و غریب است و من فکر می‌کنم طبیعت دارد از ما انتقام می‌گیرد.

آن زمان شرایط کار کردن چطور بود؟ زمان‌هایی که موشک‌باران نبود ضبط انجام می‌دادید؟

خیر. یک بار که ساعت پنج، 6 صبح به شکارگاه حفاظت‌شده اطراف تپه‌های شرق تهران می‌رفتم تا برای ضبط «کشتی آنجلیکا» آماده شویم، در راه که می‌رفتم رادیو اعلام کرد موشک‌باران است و ما در کناری ایستادیم و در گوشه‌ای پناه گرفتیم و موشک‌باران شروع شد و بعدش تمام. بعدش سر کار رفتیم و تا بعدازظهر هم هیچ اتفاقی رخ نداد و بعد به خانه آمدیم. دوران جنگ با الان متفاوت است. الان معلوم نیست با چه چیزی طرف هستید. نه آمار درست است، نه حرکات درست است، نه قرنطینه‌ها درست است، نه بستن راه‌ها درست است. هیچ چیزی در این مساله معلوم نیست. هر روز مرگ‌ومیر بیشتر می‌شود و دولت معلوم نیست چه کاری انجام می‌دهد. مثل همه‌جای دنیا قرنطینه کنید و وظیفه هم دارید به مردم رسیدگی کنید. تا الان مردم به شما رسیدگی و کمک کردند و مالیات پرداخت کردند، الان نوبت دولت است که به مردم رسیدگی کند. ارزاق مردم را تهیه کند و مردم را در خانه نگه دارد تا این وضعیت از بین برود و به شرایط ایده‌آل برسیم.

الان شما پروژه متوقف شده «ایل دا» را دارید؟

بله. من سر سریال هستم اما تا تکلیف مشخص نشود سرکار نمی‌روم.

الان تصویربرداری می‌کنند یا کل کار متوقف است؟

کل کار متوقف است. از 25 اسفندماه کار خوابیده است.

می‌دانید چند قسمت از این سریال تصویربرداری شد؟

10، 15 قسمت تصویربرداری شده و 5، 6 قسمت دیگر باقی مانده است.

حضور شما در این قسمت‌ها پررنگ است؟

بله.

تجربه خوبی بود؟ از سریال راضی بودید؟

خیر راضی نبودم.

نقش مشکلی داشت یا شرایط خوب نبود؟

شرایط خوبی نبود. کار به دلایلی همواره لنگ می‌زد و مشکل و مساله داشت. پرداختی‌های تلویزیون بی‌مورد و کم بود و همه پروژه به هم ریخته بود.

شرایط تا کامل ایمن نشود به سر کار نخواهید رفت؟

خیر. گروه تا 26 اسفندماه کار کرد و بعد از آن تعطیل کردند. معلوم نیست چه زمانی دوباره کار شروع شود. آن زمان هم نمی‌دانستم، سرما خورده بودم و سرفه می‌کردم. با یکی از دوستانم که دکتر است تماس گرفتم و گفتند چنین ویروسی آمده است. هرچند من این ویروس را نگرفتم ولی مدتی که نرفتم همواره ترس این را داشتم که نکند ناقل بیماری باشم.

اگر اکنون مدیر صداوسیما بودید برای این پروژه‌ها چه کاری انجام می‌دادید؟

کل کارها را تعطیل می‌کردم.

چه چیزی برای مردم پخش می‌کردید؟

در تلویزیون را می‌بستم. اولا تلویزیون رادیوی تصویری شده است. ثانیا جان آدم‌ها مهم‌تر از تلویزیون و برنامه‌ها و سینما و تئاتر است. جان این مردم مهم است و نمی‌دانم چرا توجهی به این موضوع نمی‌شود.

برای بخش آنتن چه می‌کردید؟

آنقدر خوراک‌های خوب دارند که می‌توانند پخش کنند.

سریال و فیلم سینمایی دارند؟

بله. همه چیز دارند. سریال‌های خوبی دارند که پخش کنند.

منظور شما سریال‌های تکراری است؟

بله. هم تکراری هم آماده برای پخش دارند. آنهایی که خریداری کردند، دوبله کردند و در آرشیو است را می‌توانند پخش کنند. خیلی از برنامه‌ها را می‌توانند پخش کنند. یک برنامه‌ای به نام دیدنی‌ها بود که سابق پخش می‌شد را مردم دوباره می‌بینند. ساعت خوش را پخش کنند مردم می‌بینند. خیلی برنامه دارند که مردم تماشا می‌کنند. الان اینها را پخش نمی‌کنند و یک‌سری جوان را جلوی دوربین می‌فرستند. این درست نیست.

با شما موافق هستم و امیدواریم شرایط خوب شود.

شرایط الان درسی برای همه ماست که یک ویروس ناشناخته آمده و کاری ندارد فرد وکیل است یا وزیر است یا رئیس‌جمهور است. آمار نشان می‌دهد این ویروس به فقرا کاری ندارد و فقط یقه گردن‌کلفت‌ها را می‌گیرد.(با خنده)

* نویسنده: سیدمهدی موسوی‌تبار، روزنامه‌نگار