به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، محمد زعیم‌زاده جانشین سردبیر روزنامه «فرهیختگان» نوشت:‌ بعد از حضور رائفی پور در تلویزیون در حد یک استوری عملکرد شبکه سه را نقد کردم، تا لحظه‌ای که این متن را می نویسم، تعداد قابل توجهی از دوست داران جناب رائفی‌پور در دایرکت حقیر را مورد لطف قرار داده اند، جز دو سه نفری که با اخلاق و انصاف بحث کردند بقیه برای ابراز ارادت از الفاظی استفاده می کردند که در دعواهای دروازه غار هم استفاده نمی شود، از روی کنجکاوی صفحات این دوستان را دیدم اکثرا اربعین رفته و منتظر ظهور و افسر جنگ نرم و... بچه های خوبی که اگر فردا روزی به کشور حمله شود احتمالا زودتر از من آماده دفاع هستند، اما خب پس آن حرف ها چیست؟این تناقض از کجا می آید؟

با چند نفرشان بیشتر صحبت کردم، سخنان استاد را تقریبا وحی منزل می دانستند و عموما از دل مباحث ایشان فهم ساده سازی شده ای هم از غرب داشتند هم از نظام مسائل کشور و تقریبا نقدی را هم قبول نمی کردند و شاید این اوضاع آن پرخاشجویی را تا حدودی توجیه کند.

اشکال کار کجاست از رائفی پور؟ از مخاطب؟ یا از رسانه؟

من بخشی از مشکل را که البته خیلی زیاد نیست متوجه رائفی پور می دانم. فردی که فن بیان خوبی دارد و حالا اعتماد به نفس پیدا کرده درباره مسائل مختلف مانند پزشکی و وکالت و اقتصاد و فضای مجازی و نوع حکومت و... نسخه تخصصی می پیچد.

ایراد از مخاطب است؟ حتما بله، مخاطبی که از ساده سازی مطالب و موضوعات لذت می برد و مشکل خود را حل شده می بیند، نیاز به شنیدن حرف مخالف نمی بیند، اگر هم کسی به این روند خدشه ای وارد کند جوابش را با لشگرکشی سایبری می دهد.

اشکال مهم تر و اصلی اما به رسانه های حاکمیتی است، رسانه ای که اتفاقا مخاطب را همین طوری می پسندد، این جوری راحت تر می شود کاستی ها و خطاها را توجیه کرد.

رسانه ای که جرات نکند مخاطبش را در معرض شنیدن ایده مخالف آن هم مخالف جدی قرار بدهد اتوماتیک وار چنین مخاطبی خلق می کند و احتمالا هم خوشحال است.

خوشحالی که البته خیلی پایدار نمی ماند،چون به مجرد اینکه آن مخاطب در معرض ایده رقیب قرار بگیرد به لحاظ فکری از درون فرو می پاشد.

ویدئوی زیر مناظره شهید بهشتی با کیانوری دبیرکل حزب توده است، زمانی که رسانه واهمه نداشت و همه استدلال ها را توسط آدم های اصلی در اختیار مخاطب قرار می داد.

 اگر می خواهیم در دراز مدت بدنه ایدئولوژیک و هسته سخت نظام تیغ جنگ نرم روی کشور نکشد هر چه زودتر گارد رسانه را باز کنیم، البته اگر سرخوشی منافع کوتاه مدت سیاسی این وضعیت آبگوشتی اجازه داد.