در رثای حاج‌حسین شیخ‌الاسلام

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، حمیدرضا مقدم‌فر، مشاور فرهنگی رئیس هیات امنای دانشگاه آزاد اسلامی طی یادداشتی در روزنامه «فرهیختگان» نوشت: مرحوم شیخ‌الاسلام مجاهدی متقی و دیپلماتی انقلابی بود که در طول چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی در صحنه‌ها و عرصه‌های گوناگون با تلاش‌های مخلصانه کارنامه‌ای درخشان ازخود به‌جا گذاشت.

او پس از پیروزی انقلاب اسلامی به‌همراه برادرش و سایر دانشجویان پیرو خط امام لانه جاسوسی آمریکا را فتح کردند. پس از آن نیز در تمام مأموریت‌های داخلی و خارجی با روحیه انقلابی، خوش درخشید از‌جمله می‌توان او را به‌عنوان یک مدیر و دیپلمات تراز انقلاب اسلامی معرفی کرد که به جنگ با سختی‌ها می‌رفت و موانع را حتی اگر چون کوه سخت و دشوار می‌نمود، می‌شکافت و از آنها عبور می‌کرد.

در دوران سفارتش در سوریه، دمشق را تبدیل به پل مستحکم برای حمایت و پشتیبانی از حزب‌الله لبنان کرد و هنوز هم دست‌اندرکاران نیروی قدس از آن دوران به‌عنوان دوره طلایی‌ای که منجر به شکل‌گیری و تقویت سازمان‌یافته محور مقاومت شد، یاد می‌کنند.

ناگفته نماند این تلاش‌ها‌ در کسوت معاون عربی - آفریقایی وزارت امور خارجه هم جریان داشت و بی‌شک باید بخشی از استقرار و استحکام جبهه مقاومت که امروز چون خاری در چشم دشمن است را مرهون تلاش‌های وی دانست.
حضور او در ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی و مواضع مستحکم اصیل و ولایی او نیز بر این کارنامه درخشان می‌افزاید.

اخیرا ایشان با کوله‌باری از تجربیات گرانبها و انقلابی مسئولیت معاونت بین‌الملل دانشگاه آزاد اسلامی را به‌عهده گرفت و در مدت ‌کوتاهی که در این مسئولیت انجام وظیفه کرد همچون گذشته کارنامه درخشانی از خود به یادگار گذاشت.

بدون تردید شرح خدمات وی که به‌عنوان جوانی ولایتمدار وارد فعالیت‌های انقلابی شد و با شایستگی‌ مسئولیت‌های مهمی را با اخلاص و روحیه جهادی و انقلابی عهده‌دار گردید در این مختصر نمی‌گنجد و بر دست‌اندرکاران جبهه انقلاب است که آن را در کتابی گرد‌آورده و ماندگار سازند.

جدای از این ویژگی‌ها که مرحوم شیخ‌الاسلام را به‌عنوان مدیری انقلابی در کانون توجه و مطالعه قرار می‌دهد، او در سلوک اجتماعی خود نیز از برجستگی‌هایی ارزشمند برخوردار بود که مهم‌ترین آن را باید در ایمان و تشرع و تمسک و توسل عاشقانه او به اهل‌بیت عصمت ‌و ‌طهارت دانست. یکی از افتخارات او سفره‌داری اهل‌بیت علیهم‌السلام بود.

او سفره‌دار سفره اطعام و افطار و اکرام میهمانان ماه خدا در شب بیست‌و‌یکم ماه مبارک رمضان در محله ما (محله قدیمی مرحوم پدر بزرگوارشان)، یعنی خیابان ایران بود که با اعتقاد و اخلاص راه پدر بزرگوارشان را ادامه دادند و بیت خود را وقف این سفره‌داری کردند.

اینجانب توفیق داشتم در زمان سفارت‌شان در سوریه، چند باری خدمت‌شان برسم و از نزدیک با برخی از ویژگی‌های ایشان آشنا شوم. ایشان بسیار مقید به اقامه صلاه اللیل بود و عادت داشت که نماز صبح را در حرم حضرت رقیه(س) اقامه کند.

او در آنجا نیز لباس خدمتگزاری اهل‌بیت(ع) را از تن در نیاورد و تا زمانی که در آن کشور مأموریتش ادامه داشت، سفره‌دار مراسم صبح جمعه حرم آن حضرت بود.

تواضع و مردم‌داری در کنار سایر سجایای اخلاقی‌اش که از یادمان نمی‌رود فقدان او را برای ما گرانبار می‌سازد. او اهل بکا و توسل به اهل‌بیت علیهم‌السلام بود و خدا خواست در شب زیارتی امام حسین(ع) به ملکوت اعلا پر بکشد. خداوند کریم اراده کرد تا در شام ولادت حضرت جواد(ع) و در شب جمعه جود و کرمش را نصیبش سازد و نزد خود میهمانش کند و بدین‌سان حسن‌ختام زندگی دنیایی‌اش را رقم زند. و فی ذلک فلیتنافس المتنافسون.

عاش سعیدا و مات سعیدا