رأس سرخ فوتبال جهان

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، حضور ارتش سرخ بر قله فوتبال جهان، خبر خوبی بود برای هوادارانی که در فوتبال بریتانیا به صبوری و قناعت مشهور هستند. ارتش سرخ البته لقب آنها نبوده و نیست اما این آبروداری آنقدر برای فوتبال جزیره در آستانه خروج قطعی از اتحادیه اروپا شیرین بود که نشریه سان لندن هم لیورپول را ارتش سرخ توصیف کرد. سرخ‌ها البته مقابل حریف خود، یک فینال سخت و حتی غیرقابل پیش‌بینی را تجربه کردند و به‌خصوص در نیمه نخست بازی، بسیاری از کارشناسان نظر خود را تغییر داده و به سود تیم برزیلی رای دادند.

مردان کلوپ مثل همیشه شخصیت این بار جهانی را به خوبی به نمایش گذاشته و ثابت کردند که نماینده خوبی برای قاره اروپا محسوب می‌شوند. 18 شوت داخل چارچوب از سوی لیورپول مقابل 15 شوت مشابه از سوی حریف سرشار از انگیزه، تنها یکی از وجوه رقابت پایاپای دو تیم بود. لیورپول قهرمان حتی تا مرز 43 درصد به مالکیت توپ و میدان رسید و این برای تیمی که مدعی یک قهرمانی ساده و بی‌دردسر بود، چندان خوشایند به نظر نمی‌رسید. شاگردان مرد آلمانی 6 بار در تله آفساید برزیلی‌ها به دام افتادند اما این حربه برای مقاومت مقابل سرخ‌های بریتانیا اصلا کافی نبود. انتقاد همیشگی همچنان بر جام باشگاه‌های جهان وارد بود، جامی به‌شدت تبلیغاتی و تزئینی که همه تیم‌ها با هم آن را شروع نمی‌کنند و معمولا نماینده قاره اروپا از سایر نمایندگان برتر است و در شأن این تیم نیست که از ابتدای جام برای رسیدن به قهرمانی تلاش کند. این تبعیض آشکار بین قاره‌های جهان البته از دید فیفا کاملا توجیه‌پذیر است و آنها معتقدند فوتبال در قاره اروپا آنقدر حرفه‌ای است که در چنین میادینی باید پاداش خود را دریافت کند.  نشریه گاردین در گزارش کامل این بازی نوشت: «لیورپول بازی را تهاجمی و عالی شروع کرد اما در همان نیمه نخست خیلی زود متوجه شد نمی‌تواند به راحتی میانه میدان را در کنترل خود داشته باشد.»

نویسنده در ادامه با اشاره به اندیشه‌های کلوپ نوشت: «او واقعا مرد اندیشه‌های پیچیده در فوتبال است، بازی گره خورده بود اما او تا دقیقه 60 بازی دست‌کم چهار بار سیستم تیم خود را تا حد قابل تاملی تغییر داد و نوع بازی مردانش را عوض کرد. این کار بسیار سختی است.» 

گازتا دلو اسپورت در گزارش بخش بین‌الملل خود نوشت: «فلامنگو در نیمه‌اول دست‌کم دو بار فرصت قطعی گلزنی داشت و آن را از دست داد، این شاید اولین فینال جام باشگاه‌های جهان بود که کمی هیجان داشت و تبلیغات و مافیای اسپانسرهای فیفا، بیننده را دچار کسالت و خستگی نمی‌کرد. انگار دو تیم بدون توجه به ویترین این جام تبلیغاتی، به اشتباه بازی را بسیار جدی گرفته بودند!»

ماجرای پنالتی آخر بازی و دوربین‌هایی که در بهترین مکان جانمایی نشده بودند، کمی جنجالی شد اما قرمزها شکایتی نداشتند و درنهایت لیورپول اوقات اضافی را بهتر آغاز کرد و در دقیقه 99 به گل اول رسید. سادیو مانه با یک پاس زیبا روبرتو فرمینو را در موقعیتی تک‌به‌تک قرار داد و او با حرکت به عرض و ضربه‌ای دقیق موفق به گلزنی شد. خیلی از کارشناسان در این بازی بزرگ از محمد صلاح توقع بیشتری داشتند. او در دقایق پایانی بازی فرصت گلزنی مهمی داشت اما درنهایت مهم‌ترین هدیه صلاح به لیورپول مشغول کردن حداقل چهار بازیکن حریف در طول بازی بود و به همین دلیل سایر ستارگان لیورپول فرصت پیدا کردند تا آزادانه و با چشم باز در زمین بازی کنند و جولان بدهند. بسیاری از منابع خبری ورزشی در آمریکای‌جنوبی این شکست را اتفاقی و از روی حادثه توصیف کردند.

کروزیرو اسپورت نوشت: «نماینده آمریکای‌جنوبی خوب بازی کرد اما خوب نتیجه نگرفت. تجربه اینجا برگ برنده لیورپول بود و فلامنگو به‌خصوص در دقایق انتهایی بازی خالی از آن به نظر می‌رسید.» 

گزارش نشریه افه اسپانیا نیز در این خصوص جالب بود و نوشت:«جام باشگاه‌های جهان در شرایطی برگزار می‌شود که نماینده اروپا الزاما بهترین تیم قاره نیست و سایر نمایندگان نیز چنین ویژگی دارند و تاخیر زیاد در برگزاری این جام باعث می‌شود حتی فراموش کنیم نماینده هر قاره بر چه اساسی و با چه تلاشی به این تورنمنت راه یافته است.»

* مترجم:  بابک سرائی آذر