به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، مهدی جاوید را شاید بتوان به‌نوعی به علیرضا بیرانوند تشبیه کرد. بازیکنانی که هر دو حق‌شان طی دو سال توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا خورده شد و نتوانستند به ترتیب عناوین بهترین مرد فوتسال و فوتبال قاره کهن را از آن خود کنند. بازیکنی که باید جایزه مرد سال فوتسال آسیا را می‌گرفت، خود را بالاتر از این عنوان می‌داند و حالا با فراموشی گذشته به مسیر روشن پیش‌رو فکر می‌کند. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با مهدی جاوید را در ادامه می‌خوانید.

با اوضاع فوتسال کشور شروع کنیم. شرایط به‌طور کلی چطور است؟

شرایط فوتسال هم به تبعیت از شرایط کشور جالب نیست. به هر حال تیم‌های بزرگی در این چند سال اخیر از حضور در لیگ برتر انصراف داده‌ یا منحل شده‌اند. تیم‌هایی که سابقه قهرمانی ایران و آسیا را داشتند، هر سال یک کدام از آنها کنار کشیده و اوضاع به جایی رسیده که در لیگ امسال فقط دو سه تیم باسابقه حضور دارند. امیدواریم شرایط از این بدتر نشود. حتی سال‌های قبل شرایط پخش مسابقات خیلی بهتر از اینها بود، اما متاسفانه حداقل در لیگ امسال شاهد پخش رقابت‌ها از شبکه‌های سراسری نیستیم و کار به جایی رسیده که بعضا حتی بازی‌های تیم ملی هم که خودمان میزبان آن هستیم نیز به صورت مستقیم برای مردم پخش نمی‌شود. این موضوع باعث دلسردی اهالی فوتسال می‌شود و امیدوارم کسانی که در مسند کار هستند فکری اساسی برای آن داشته باشند، چون ورزش و ورزشکار با دیده شدن زنده هستند و ورزشی که دیده نشود مردم هم از آن بی‌اطلاع مانده و درنهایت استقبال از آن کم شده و به فراموشی سپرده می‌شود. الان حال و روز فوتسال ما به‌گونه‌ای است که به صورت جدی در معرض خطر است و امیدواریم آنهایی که در فوتسال سمت دارند روی این موضوع وقت بیشتری بگذارند.

چرا امروز شاهد درخشش ستاره‌ها مثل سابق در فوتسال ایران نیستیم؟

از زمانی که ما بازیکن‌سازی را تقریبا کنار گذاشتیم و به آن بها ندادیم، به این معضل دچار شدیم که امروز این موضوع خود را نشان می‌دهد. نزدیک به 10 سال پیش آقای جوراندینو بسیاری از استعدادها را که به تیم‌های ملی رده‌های سنی می‌آمدند، با علم روز فوتسال دنیا آشنا می‌کرد و در رده‌های پایه این مربی نیز عالی بودند. آن سال‌ها فوتسال ایران شرایط بهتری داشت، اما در این 10 سال هیچ مربی صاحب‌نام دیگری به لیگ ایران نیامد تا یک خلأ بزرگ ایجاد شود. البته ما مربیان توانمندی در داخل کشور داریم، اما نیاز امروز فوتبال ایران مربیان صاحب‌نام دنیا هستند که این موضوع می‌تواند به فوتسال ما کمک کند و البته این موضوع باعث شده فاصله‌مان با کشورهای صاحب‌نام دنیا در این رشته روزبه‌روز بیشتر شود. ما استعدادهای زیادی داریم، اما استعداد تنها پاسخگو نیست، زمانی که علم روز نداشته باشیم. درباره امکانات هم که قبلا نداشتیم و امروز هم نداریم و بعدا هم نخواهیم داشت، اما حداقل می‌توانیم با آوردن مربی از لحاظ فنی شرایط‌مان را بهتر کرده و خودمان را به تیم‌های برتر دنیا نزدیک کنیم. البته شرایط بازی در سطح بین‌المللی برای باشگاه‌ها و تیم‌های ملی یک مقدار سخت است و این یک نقطه ضعف برای فوتسال دنیا به شمار می‌رود.

برسیم به وضعیت خودت. برای دومین سال پیاپی دستت از جایزه مرد سال فوتسال ‌آسیا کوتاه ماند.

اگر حرفی می‌زنم تبعات آن را می‌پذیرم، چون آدمی نیستم که سرم را پایین بیندازم و هرکسی هر کاری دلش بخواهد انجام بدهد. اگر چیزی ببینم و اعتقاد داشته باشم حرفم درست است، آن را می‌زنم. امسال هم مثل سال‌های قبل گفته بودم که قطعا انتخاب بهترین بازیکن سال آسیا همه‌چیزش فنی نیست، چون اگر فنی بود، در 5 سال اخیر باید این عنوان به من می‌رسید، چون آمار و عملکرد را نمی‌توان کتمان کرد. آمار من مشخص است؛ سالی بیش از 50 گل زده‌ام و به همین تعداد هم پاس گل داده‌ام و طوری بازی کرده‌ام که همه کارشناسان آن را تایید می‌کنند. آمار من فراتر از آسیا بوده و طبعا حسرت از دست دادن جایزه بهترین بازیکن سال آسیا را نمی‌خورم.

یعنی باعث نمی‌شود کم‌انگیزه شوی؟

نه، برایم مهم نیست و این اتفاقات هم نمی‌تواند دلسردم کند و همیشه‌ انگیزه‌ام بابت این اتفاقات بیشتر هم می‌شود. الان هم به هر حال این موضوع برایم تمام شد و اهداف زیادی دارم و کار خود را به بهترین شکل انجام می‌دهم. به مسائلی که برای من در خارج از زمین اتفاق می‌افتد هم نه ورود می‌کنم و نه دوست دارم ورود کنم، چون علاقه ندارم از این طریق چیزی را به دست بیاورم. به هر حال الان خداراشاکرم و در همین مسیری که هستم سعی می‌کنم جلو بروم.

شاهد کوچ دسته‌جمعی بازیکنان‌مان به خارج از کشور و بعضا لیگ‌های کم‌کیفیت‌تر هستیم. این اتفاق را مثبت می‌دانی؟

خیر. مهم‌ترین دلیل این موضوع فقط مسائل مالی است. الان در کشورهای صاحب‌نام کسی را نداریم که بگوید به خاطر مسائل فنی و پیشرفتش رفته است. نکته منفی آن برای فوتسال ما آنجایی است که این دسته از بازیکنان فقط برای مسائل مالی می‌روند که البته آنها به فکر آینده خود هستند؛ اما از لحاظ فنی وقتی بازیکن ملی‌پوش به لیگ کم‌اعتباری می‌رود، صدمه آن را تیم‌ملی می‌بیند. شما وقتی در لیگ خوبی بازی نکنی از لحاظ فنی قطعا آسیب می‌بینی که آن آسیب هم متوجه تیم ملی می‌شود. متاسفانه این موضوع امروز به یک معضل بزرگ برای تیم ملی و لیگ برتر فوتسال‌مان تبدیل شده است.

چه راهکاری برای پیشرفت فوتسال به ذهنت می‌رسد؟

آنهایی که در مسند فوتسال هستند باید ابتدا به فکر پخش مستقیم این رشته باشند، چون پخش زنده آن  به جا افتادن و پیشرفت این ورزش و‌ ایجاد انگیزه‌ در بازیکنان کمک می‌کند. متاسفانه شرایط پخش مسابقات به قدری وخیم است که بازی ملی هم پخش نمی‌شود. در کنار پخش زنده می‌تواند وجود اسپانسرها و ایجاد ‌انگیزه بین اهالی فوتسال کمک شایانی کند. الان فوتسال ما در 5 سال آینده فاصله‌اش با کشورهای مطرح دنیا بیشتر هم می‌شود و این چیزی است که آن را به خوبی حس می‌کنیم، چون در رده‌های پایه خوب کار نکرده‌ایم. اگر از مربیان درجه یک خارجی بهره ببریم آنها می‌توانند فوتسال ما را جلو ببرند.

خودت چقدر به لژیونر شدن فکر می‌کنی؟

در این چند سال اخیر چندین پیشنهاد خارجی داشته‌ام هم از کشورهای درجه 2 و درجه 3 که پیشنهادهای چشمگیر مالی داشته‌اند و هم از یکی از بهترین لیگ‌های دنیا یعنی اسپانیا به من پیشنهادهایی شده، اما من به خاطر شرایطی که دارم برایم سخت است در خارج از کشور بازی کنم. چیزهایی که من به دنبال آن هستم در لیگ خودمان وجود دارد و به عقیده من از لحاظ فنی لیگ خیلی خوبی داریم. کمبودهایی از نظر امکانات داریم، اما از لحاظ فنی جزء 5 لیگ برتر دنیا هستیم. دوست دارم در لیگ خودمان بازی کنم. امسال هم در آخرین لحظه در ایران ماندم، درحالی که کار انتقالم به اسپانیا درست شده بود ولی باز هم ماندم، چون راغب نیستم خیلی از کشور خارج شوم. سال‌های قبل هم مقطعی خارج شدم و بیشتر از این روحیه ماندن در خارج از کشور را ندارم و ترجیح می‌دهم در ایران بازی کنم.

* نویسنده: وحید سلیمانی، روزنامه‌نگار