

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، با نگاهی به جدول تعداد مخاطبان سینمای ایران در 6 ماه اول سال میبینیم مجموع مخاطبان 6 ماه اول سال 97، بیش از 16 میلیون و 600 هزار نفر بوده، در حالی که در سال 98، تعداد مخاطبان به 15 میلیون و 400 هزار نفر رسیده است. یعنی در همین 6 ماه اول سال میبینیم که سالنهای سینمایی با کاهش یک میلیون و 200 هزارتایی مخاطب مواجه شده است.
این در حالی است که وقتی به فروش فیلم نگاه میکنیم رقمی بیش از 174 میلیارد و 36 میلیون تومان در سال 98 فروش داشتهایم که در سال 97 این رقم 144 میلیارد و 966 میلیون تومان بوده است، یعنی در فروش رشد قیمت داشتهایم؛ رقمی نزدیک به 31 میلیارد تومان رشد قیمت نسبت فروش سال 98 به 97 است.
آیا سینمای ایران بهسمت عدالت اکران فیلم میرود؟
اعداد و ارقام، نشاندهنده نابرابری در توزیع امکانات نمایش فیلم در کشور است. این آمارها را معاونت توسعه فناوری و مطالعات سینمایی منتشر کرده است.
وضعیت سالنهای سینمایی درحالحاضر چگونه است؟ از 596 سالن سینما که در کشور داریم؛ استان تهران با 207 سالن نمایش در کشور رکورددار است، یعنی حدود 35 درصد از کل سالنهای سینمایی به شهر تهران اختصاص داده شده است. وقتی به آمار سالنهای سینمایی در سال 95 نگاه میکنید از بین 403 سالن سینمایی که داشتیم، 143 سالن در شهر تهران فعال بود که باز هم نسبت آن 35 درصد است و هیچ تغییری نداشتیم.
همچنین در سطح شهرها، 196 شهر از مجموع 1221 شهر دارای سالن نمایش هستند. بنابراین تعداد 1025 شهر در کشور فاقد سالن نمایشند.
حالا جالب است به وضعیت سالنسازی در سطح کشور نگاه کنید. درحالحاضر 403 سالن سینما با گنجایش 79303 صندلی در کشور در حال ساخت است.
پروژههای احداث سینما در شهرهای مختلف کشور در دست اجراست که با توسعه امکان پخش فیلم درنهایت به رونق بخش سینمایی کشور منجر میشود.
استان تهران با 174 سالن و استان البزر با 44 سالن در راس این جدول قرار گرفتهاند. استانهای مرکزی، زنجان و چهارمحالوبختیاری نیز برنامهای جهت افزایش سالنهای خود ندارند.
حق با تهران است نه اینقدر
البته یادآور شوم که این رقم البته به نسبت جمعیت هم محاسبه شده و متناسب با میانگین جمعیت هر شهر باز هم سازمان سینمایی به نابرابری در توزیع امکانات نمایش فیلم اذعان دارد. اما در گزارشی که سازمان سینمایی منتشر کرده، آمده است: «طبیعتا با توجه به تمرکز جمعیت در تهران، وجود امکانات بیشتر دور از ذهن نیست، اما اولا وجود حدی از تعادل در این خصوص ضروری است و ثانیا تمرکز امکانات خود منجر به تمرکز جمعیت میشود و این دور باطل ادامه مییابد. این امر نهتنها درخصوص امکانات نمایش فیلم، بلکه درخصوص تمامی وجوه امکانات ملی صادق است که تمرکز آن در تهران طی دهههای اخیر، منجر به مهاجرتهای گسترده از روستاها و شهرها بهسمت پایتخت شده است.»
این امکان نمایش چه تاثیری در فرآیند توزیع و حتی تولید فیلم دارد
تهیهکنندگان هیچ علاقهای برای اکران فیلم شان در شهرستان ندارند. محمدقاصد اشرفی، رئیس انجمن سینماداران اوایل تیرماه مصاحبهای داشتند که در آن گفتند: «زمانی که یک فیلم پروانه نمایش میگیرد، وزارت ارشاد برای هر فیلم تعداد محدودی حواله اکران و نمایش صادر میکند و پخشکننده میتواند انتخاب کند که فیلمش در چه سینماهایی اکران شود و بیشتر پخشکنندگان تمایل دارند آثارشان در همه سینماهای تهران به نمایش دربیاید تا شهرستانها.»
اشرفی افزود: «بهطور مرتب از طریق تماسهای تلفنی که روسای سینماها از شهرستانها با ما دارند به این مساله معترض هستند و دائم تقاضا دارند فیلمهای روز برای نمایش به شهرستانها ارسال شود و ما نیز دائما با پخشکنندگان در حال چانهزنی برای نمایش فیلمها در شهرستانها هستیم. سینماهای شهرستانها بهدلایل مختلف همچون تکسالنه بودن و قدرت اقتصادی مردم تمایل دارند فیلمهای پرفروش و پرمخاطب اکران کنند و تمایلی به اکران فیلمهای کمفروش ندارند، اما صاحبان فیلمهای پرفروش نیز میخواهند از حواله خود ابتدا برای سینماهای تهران استفاده کنند و درصورت مازادبودن آن را به شهرستانها بدهند.»
روند افزایش قیمت بلیت در پنج سال گذشته
قیمت بلیت سینما در ابتدای دهه 60 از پنج تومان به 6000 تومان در سال 92 رسیده بود. این در حالی است که الان متوسط قیمت بلیت کمی بیش از 11 هزار و 400 تومان است. یعنی در 6 سال گذشته صددرصد رشد قیمت داشتهایم. با چنین وضعیتی سینمای ایران درحال تبدیلشدن به کالای لوکسی است که دسترسی بخش عمدهای از مخاطبان به آن کم خواهد شد.
