به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، اردوهای جهادی تمرینی برای جهاد در زندگی روزمره است و این توصیفی زیباست که ما را ناخودآگاه به یاد دلاوری‌های جوانانی می‌اندازد که امروز خاطرات‌شان برای ما الگو و نوری است براى مسیری که امید است که همه ما رهرو آن باشیم. حضور جهادگران در مناطق محروم برای خدمت‌رسانی و محرومیت‌زدایی در قالب فعالیت‌های عمرانی، فرهنگی، آموزشی، بهداشت سلامت و دامپزشکی چه در گرمای طاقت‌فرساى تابستان و چه در سرماى سوزان زمستان، یاد لبان تشنه و پوتین‌های پاره بسیجیان در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل را زنده نگاه مى‌دارد.

این روحیه جهادگران برگرفته از سیره عملى جوانانی است که با خون خود در راه ملت، فرش ایثار گستراندند و تابلوى جهاد نقاشی کردند.

ثمره این دوره‌های جهادی، تربیت انسان‌هایى مبارز، مخلص، ایثارگر، متوکل، خستگی‌ناپذیر و استوار در راه حق است که در هر مسئولیت و جایگاهی که قرار بگیرند، روحیه جهادی را سرلوحه رفتار و کردار خود قرار داده، در حیطه مدیریتی و شغلی‌شان نیز به رعایت مکارم‌الاخلاق اهتمام مى‌ورزند.

بنابراین حرکات جهادی می‌تواند تلنگری به مسئولان و دولتمردانی باشد که مدعی پیروی از خط امام راحل(ره) هستند چراکه پیر جماران فرمود: «آنچه مهم است این است که قشر مستضعف بیشتر مورد توجه باشد.»

لذا اردوهای جهادی بستری برای تربیت مدیران آینده نظام است که اجرای این امر نشان‌دهنده روحیه، شناخت و تجربه جهادی است که باید مسئولان پیش از رسیدن به مقام خویش شایسته و دارا باشند.

دفتر خاطرات جهادگران مملو از لحظه‌هایی است که در روستایی دور و کوچک که فاقد هرگونه امکانات اولیه مناسب برای زندگی است، مادری پیر و بی‌سرپرست چشم انتظار نشسته تا جهادگران کار ترمیم ساختمان منزل وی را به اتمام برسانند؛ یا چشمان پرامید کودکانی که با اشک شوق به دیوار‌های رنگ‌آمیزی شده، سقف ترمیم یافته و تخته‌های جدید مدرسه نگاه می‌کنند.

و یا شب عید نوروز که جوانان جهادگر به جای اینکه همچون دیگران در کنار خانواده خود باشند، به مناطق محروم رفته‌اند تا در ایام فراغت و تعطیل کارهای عمرانی، فرهنگی، آموزشی و بهداشتی را با هدف محرومیت‌زدایی به انجام رسانند و نیز شادی و امیدواری مجدد به پدری پیر که تنها سرمایه‌اش مزرعه و تعداد اندکی حیوانات اهلی است که به علت بیماری دام‌هایش، از بار درآمد افتاده و ناتوان در پرداخت هزینه‌های درمانی بود، دامپزشکان جهادگر در چنین مناطقی که به علت کمبود امکانات دچار مشکلات فراوان در تهیه دارو و حتی حضور دامپزشک هستند به عرصه آماده و با خدمات دامپزشکی چراغ امید را در خانه‌های آنها روشن گردانیدن.

و یا مادری پیر با فرزندانی معلول و سرمایه‌ای اندک که تنها دارایی آن دو راس گاو شیری بود که یکی از آنها به علت بیماری تب شیری دچار مشکل شدید و عدم توانایی در ایستادن داشت مواجه و پس از رسیدگی و بهبودی دامش غرق خوشحالی شده و خدا را چنان شکرگزاری می‌کرد که گویی آری خداوند نیز از آنها رازی است و اجابت کرده آنچه را هنگام نیاز از او خواسته: «وَإِذَا سَأَلَک عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیسْتَجِیبُوا لِی وَلْیومِنُوا بی‌لَعَلَّهمْ یرْشُدُونَ.»

و یا دامپزشکان جهادگری که در دوره سیل مناطق جنوب با استفاده از قایق، خطر‌های بسیاری را به جان خریدند و از مسیر‌های پرخطر گذشته و به مناطق اسکان مردمی و دامی رفته و خدمات دامپزشکی و دارویی رایگان ارائه داده‌اند.

از طرف دیگر ترویج فرهنگ جهادی در مناطق محروم سبب خودکفایی اهالی این مناطق می‌شود و وقتی جوانانی را می‌بینند که با کار جمعی و اتحاد و روحیه خودباوری در مدت کوتاهی پیشرفت قابل ملاحظه‌ای را به وجود می‌آورند و شیرینی آن را حس می‌کنند این امید در آنها زنده می‌شود که «ما می‌توانیم» و شوق و ذوق فعالیت‌های جهادی برای حل معضلات محرومان منطقه خود در آنها ایجاد می‌شود. این شوق می‌تواند گام مهمی برای تحقق اقتصاد مقاومتی و حرکت به سمت رهایی از وابستگی به دیگران در میان آنها باشد.

اردوی جهادی اخیر نیز به همت قرارگاه جهادی دانشگاه آزاد اسلامی و ستاد اجرایی فرمان امام خمینی(ره) در مناطق زلزله‌زده و سیل‌زده در حال برگزاری است که با فعالیت‌هایى در قالب پزشکی، دامپزشکی و برنامه‌های فرهنگی، ادامه دارد و جهادگران از نقاط مختلف کشور گردهم آمدند تا ضمن تشکیل دوستی‌های جدید و آشنایی و ارتباط تازه فرهنگی، به شناختى اصیل از مناطق محروم کشور در استان‌های مختلف برسند.