دور گروهی فصل 96-95 بود که آژاکسی‌ها توانستند با گل‌های لیتمنن و کلایورت حریف قدر خود، رئال را در خانه‌اش شکست دهند و درنهایت به فینال برسند. جایی که در ضربات پنالتی به یوونتوس باختند و به مقام دومی نائل شدند. آن تیم رویایی ادوین فن در سارجوان و مارک اوورمارس را داشت، برادران دی بوئر در آن به میدان می‌رفتند و بازیکنان جوان دیگری در آن مشغول به بازی بودند که بعدها در فوتبال جهان سرشناس شدند. آن تیم توتال فوتبال را به نمایش می‌گذاشت. یک فوتبال شناور که در آن زیبایی بر نتیجه اولویت داشت.
بعد از 24 سال دوباره آژاکس، رئال و برنابئو دور هم جمع شدند و بعد از 24 سال نوبت به برد تیم هلندی رسید. این بار به جای 2 بر صفر و 4 بر یک به پیروزی رسیدند. ستاره‌های تیم جوانانی بودند که قرار است نسل جدید فوتبال هلند باشند و شاید بتوانند ماموریت همیشه نیمه‌تمام قهرمانی در جام‌جهانی را به حقیقت برسانند و آژاکس را برای پنجمین بار بر بام قاره سبز قرار دهند. جوانانی به نام‌های ماتیاس دی‌لیخت، فرنکی دی‌یونگ، دونی فن دِویک، حکیم زیش، داوید نرس، آندره اونانا و نوصیر مزروعی که در کنار باتجربه‌هایی چون دالی بلیند، نیکولاس تالیافیکو، لاس شونه و دوشان تادیچ، قهرمان سه دوره اخیر رئال را با هدایت تن هاگ 49 ساله درهم کوبیدند و حالا هدف‌شان رسیدن به فینال یو سی ال است؛ درست مانند 24 سال قبل.
آنها 120 دقیقه رویارویی را مقابل رئال پشت سر گذاشتند. نترسیدند و سرانجام بعد از هفت باخت پیاپی مقابل این تیم توانستند با یک نمایش جذاب به پیروزی دست پیدا کنند و پس از 16 سال به یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها راه پیدا کنند. بی‌تردید روح رینوس میشل از این بازی فوق‌العاده شاد شد و به نوادگان خود بابت این فوتبال کامل، افتخار کرد. حالا دیگر هیچ یک از بزرگان فوتبال اروپا دوست ندارند در یک‌چهارم با این آژاکس روبه‌رو شوند. آنها وقتی توپ را در اختیار بگیرند دیگر به راحتی از دستش نمی‌دهند. آنها با میانگین 24 سال کارهایی را با توپ انجام می‌دهند که هرتیمی از عهده‌اش بر نمی‌آید. آنها جلوی چشم دست‌پرورده‌های زیدان دریبل زیدانی می‌زنند. آنها سردمداران جدید توتال فوتبال هستند.
* نویسنده : نوید استاد رحیمی روزنامه‌نگار
مطالب پیشنهادی
