ژاپن با حوصله بازی می‌کند، باید روی ارسال‌ها تمرکز کنیم
در این جام بیشترین تیمی که توانسته ما را اذیت کند، عراق بوده است. حتی تیم چین هم در آن حد و اندازه نبود. ما مقابل عراق در خیلی از دقایق بازی دست‌و‌پابسته بودیم. ابزار ما از تمام تیم‌های حاضر در جام بیشتر است و در این مساله تردیدی وجود ندارد اما بعد از این مسابقات به مشکل خواهیم خورد. حدود 6 یا هفت بازیکن کنونی تیم ما در جام‌جهانی حضور ندارند و این یک چالش دشوار است. بازهم به مساله سرنوشت‌ساز ابزار رجوع می‌کنم. حتی لیپی بزرگ هم بدون مهره نمی‌تواند کاری کند. او که سازنده یوونتوس نوین بوده به‌رغم پول زیادی که در اختیارش بود وقتی متوجه شد نمی‌تواند استعدادهای لازم را پرورش دهد و از کارش لذت ببرد، این کشور را ترک کرد.
کی‌روش هشت سال است که در ایران حضور دارد. ما حتما باید قهرمان شویم. اگر این اتفاق رخ ندهد، همه معادلات منطقی به هم می‌ریزد. ما باید خودمان را با رقبایمان مقایسه کنیم. آنها می‌دانند که می‌خواهند از نقطه A به نقطه C بروند. حتی اگر آن شخص برود، بازهم همه چیز روی برنامه پیش می‌رود اما اگر کی‌روش برود، باید از نو شروع کنیم. به جای پرداختن به مباحث احساساتی و دخیل کردن مردم با این موارد باید به این مسائل پاسخ بدهیم. کی‌روش باشد یا نباشد، دنیا به آخر نمی‌رسد. درحال حاضر ما تیم قدرتمندی متشکل از تعدادی بازیکن باتجربه و با‌انگیزه هستیم که با قدرت تا به اینجا پیش رفته‌اند. ژاپنی‌ها تغییراتی را داشته‌اند. هدف‌شان جام‌جهانی بعدی است. آنها ساختار بازیکن‌سازی و مربی‌پروری خود را به خارج از مرزهایشان و در کشورهای دیگر برده‌اند. مربیان بومی را با هزینه خودشان به کشورهای همجوار می‌فرستند تا کسب تجربه کنند و حتی دستمزدشان را هم خودشان می‌دهند. آنها از نظر فنی فوتبال باحوصله‌ای بازی می‌کنند و درست هم همین است. این مساله در بافت فرهنگی آنها دیده می‌شود. ما هم باید با همان شیوه بازی‌های قبل به مصاف ژاپن برویم.
مهدی طارمی نیست و این چالش بزرگی خواهد بود. طارمی و سردار از هارمونی و هماهنگی خوبی برخوردار بودند. هیچ بازیکنی نمی‌تواند با حضور به جای طارمی این هماهنگی را با سردار داشته باشد. باید مانند دیدارهای قبل تاکیدمان روی ارسال از جناحین و استفاده از ضربات ایستگاهی باشد. بازیکنانی نظیر رضاییان، محمدی، حاج‌صفی، جهانبخش و... ارسال‌های خوبی دارند و سردار به‌عنوان فوروارد می‌تواند از پس بازیکنان گاها کوتاه‌قامت ژاپن بربیاید.
این یک واقعیت است که اگر بیرانوند نبود، الان ما اینجا نبودیم و بالا نمی‌آمدیم. این را هم نباید فراموش کنیم که چند دروازه‌بان فوق‌العاده مثل رشید مظاهری، پیام نیازمند و سیدحسین حسینی را هم داریم که نباید نابود شوند. آنها هرکدام می‌توانند یک بیرانوند باشند. در بحث دفاع مرکزی کادرفنی هنوز به زوج مناسب خود نرسیده است. مدافعان زیادی بودند که می‌توانستند در این جام حضور داشته باشند اما انتخاب کی‌روش چیز دیگری بود.
پورعلی‌گنجی بازیکن بسیار باکیفیتی است که در فضای پوششی هم عملکرد خوبی دارد. مجید حسینی جوان است و جویای نام. باید روی او کار شود و به خاطر یک یا دو اشتباه نباید کنار گذاشته شود. کنعانی‌زادگان اما فاصله زیادی در کارهای سرعتی و حتی سرزنی با حسینی دارد و به نظرم بهتر است از مجید در کنار پورعلی‌گنجی استفاده شود. با این حال کی‌روش بهتر اطلاع دارد. باید به امثال حسینی بیشتر فرصت داده شود تا بتوانند در آینده جای مرتضی را پرکنند. صحبت از ساختار دفاعی شد، باید از عملکرد فوق‌العاده امید ابراهیمی هم بگویم. او مانند یک بازیکن خط‌شکن خیلی از فضاها را در ساختار هجومی حریف می‌بندد و این یک نعمت بزرگ است. بازهم تاکید می‌کنم. چهار یا پنج بازیکن ما که در پازل اصلی تیم ملی کنونی هستند در جام‌جهانی بعدی حضور ندارند و با ماندن یا رفتن کی‌روش مساله و چالش عظیمی در این‌باره خواهیم داشت.
مطالب پیشنهادی
