

در غرب اروپا نیز البته بریتانیا مشکل هزینه بالای نصب سیستم ویدئوچک و مکانیسم موسوم به VAR را ندارد و مانند زمین اجارهای خود یعنی کانادا، آمریکا و استرالیا خود را صاحب این تکنولوژی محق و دارای سهم میداند، اما ایتالیا، اسپانیا و حتی آلمان ثروتمند هم تاکنون به خاطر هزینه بالای نصب سیستمهای VAR بارها به فیفا معترض شدهاند.
اساسا موضوع این است اگر فیفا قانونی را برای تمامی فدراسیونهای فوتبال در سراسر جهان لازمالاجرا میداند باید سازوکار استفاده از آن را برای همه کشورها تعریف کند و لااقل درباره مسائل مالی به کشورهایی که نمیتوانند در کنار غربیها بدون هیچ دغدغهای از این سیستم استفاده کنند، راههای کمکی تعریف کرده باشد.
از همان ابتدا اینفانتینو بارها تاکید کرد هزینه این سیستم بالا نیست و ثمره و سود استفاده از VAR بسیار بیشتر از هزینه نداشتن آن است. شاید در این خصوص بشود به فیفا و اهالی آن حق داد اما کشوری در مرکز آفریقا که برای دریافت یک کانتینر بیشتر، دوز مالاریا یا شیمیدرمانی تا حد التماس از سازمان ملل متحد پیش میرود نمیتواند نزدیک به 400 هزار دلار برای تجهیز پنج استادیوم خود سرمایهگذاری کند.
رقمهایی که برای این سیستم پیشبینی شده بسیار متناقض است، وقتی در وبسایتهای خبری در این خصوص جستوجو میکنید با قیمتهای مختلفی مواجه میشود و علت آن این است که فیفا تاکنون نتوانسته تکلیف خود را با مافیای چین، تکنولوژی آمریکا و بازاریابهای آلمانی مشخص کند. دستکم تاکنون پنج تولیدکننده مختلف ادعا کردهاند که در مزایده فیفا برنده شده و تنها آنها هستند که حق دارند طبق دستور فیفا به استادیومهای استاندارد کشورهای سراسر جهان، سیستم VAR بفروشند و نصب کنند و جالب اینجاست که فیفا هیچکدام از این ادعاها را نه تایید رسمی کرده و نه تکذیب.
مقرر شده که در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا در تمامی استادیومهای اروپایی از این سیستم استفاده شود و سوال اولی که در گام نخست به ذهن خطور میکند این است که آیا همه کشورهای عضو یوفا میتوانند به راحتی در استادیومهای خود از این سیستم بهره ببرند و اگر یوفا این ثروت را دارد که برای همه کشورهای دارای تیم در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا، این سیستم را نصب کند، آسیا و آفریقا و حتی آمریکایجنوبی هم همین امکانات را خواهند داشت؟ و اگر اینگونه نیست، آیا میشود این فرآیند را مصداق بارز تبعیض در دنیای فوتبال دانست؟
وقتی کشور نیجریه در میزبانی از جامجهانی 2009 نوجوانان برای سیم کارت تلفنی و حتی جریان موتورهای برق استادیوم خود به صورت اجباری از آلمان و فرانسه خرید میکرد و حق نداشت از تولیدات داخلی خودش در این زمینه استفاده کند، چه توقعی از این کشور وجود دارد که تمامی استادیومهای نهچندان استاندارد خود را به VAR مجهز کند؟!
در ایران نیز از سوی داوران و گاه برخی مربیان استفاده از این سیستم بارها توصیه شده است اما هر بار یکی از دلایل اصلی بهعنوان یک مانع جدی، هزینه بالای خرید و نصب این سیستم بوده است. هر چند فیفا هر بار اطمینان داده که به کشورهای عضو در این خصوص وام خواهد داد اما در دل تحریمها و قیمتهای سینوسی ارزی، واقعا شاید هزینه کردن در این عرصه منطقی و اصولی نباشد، مگر آنکه این موضوع تبدیل به یک اجبار از سوی فیفا شود و فدراسیون فوتبال ایران به یک پیشرفت اجباری دیگر تن بدهد.
اسپانیا در این خصوص مثال خوبی است، فدراسیون فوتبال این کشور دو سال پیش به یوفا و فیفا اطمینان داد که از VAR استفاده خواهد کرد و در این راه پیشقدم شد. حسن نیت خود را نشان داد و در حالی که هیچ اصراری برای دریافت کمک نقدی نداشت برای استفاده از این سیستم در تمامی استادیومهای درگیر با لالیگا، از فیفا وام بلندمدت و بسیار مفیدی دریافت کرد.
* مترجم : بابک سرانیآذر
