به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، داوری‌ها درباره عملکرد کارلوس کی‌روش در تیم ملی متفاوت است؛ گروهی او را احیاکننده فوتبال ایران می‌دانند، کسی که توانست به تیم در میادین بین‌المللی اعتمادبه‌نفس بدهد. گروهی دیگر اما معتقدند در این ارزیابی اغراق شده و کی‌روش نتوانسته انقلاب فنی پایداری در تیم ملی ایجاد کند.  تا چندی پیش اما گویا هر دو دسته در یک نکته اتفاق‌نظر داشتند؛ اینکه ورای داوری‌های فنی، کی‌روش توانسته با پدیده‌ای مبارزه کند که برای سال‌ها فوتبال ایران را آزار می‌داد؛ بازیکن‌سالاری.

  ماجرای رحمتی

برای سال‌ها در فوتبال ایران اسم‌ها حاکم بودند و در دوره‌هایی حتی می‌گفتند برخی ملی‌پوشان بزرگ در روندها و تصمیمات فنی مداخله دارند. مهم‌ترین شاهد برای تاثیرگذاری کی‌روش در این زمینه داستان مهدی رحمتی بود؛ داستانی که اگرچه هیچ‌گاه جزئیاتش آشکار نشد اما همواره نشانی بود از اینکه کی‌روش، پیراهن تیم ملی را بر هیچ چیز دیگری ارجحیت نمی‌دهد. رحمتی تنها با این دستاویز که نیازمند استراحت است و باید کمی از تیم ملی دور باشد، برای همیشه پیراهن تیم ملی را از دست داد، آن هم در روزهایی که هیچ‌کس تردید نداشت بهترین دروازه‌بان ایران است. حکایت برخی بازیکنان تیم ملی پس از جام جهانی اما این تصور از کی‌روش را به چالش کشیده است؛ اینکه نظم و انضباط برای او بر هر چیز دیگری اولویت دارد و در تیم او قواعد حاکم هستند و نه مناسبات شخصی. او گفته بود رحمتی برای بازگشت باید رسما عذرخواهی کند.

  بازگشت سردار بدون عذرخواهی

پس از جام‌جهانی خیلی‌ها به انتقاد از بازی سردار آزمون پرداختند. آزمون در سیستم محافظه‌کارانه تیم ملی مجالی برای نمایش توانایی‌هایش نیافت، در بازی با مراکش هم یک موقعیت خوب را از دست داد. این انتقادات در فضای مجازی با واکنش‌های بعضا خضمانه آزمون روبه‌رو شد، کسی که نشان داده چندان تاب تحمل شنیدن انتقاد را ندارد و عادت کرده است به تمجید شدن. در واکنش به این فضا او رسما اعلام کرد که از تیم ملی خداحافظی می‌کند و دیگر پیراهن تیم ملی را نمی‌پوشد. آن لحظه همه گمان بردند کار این مهاجم تیم ملی، حداقل تا زمانی‌که کی‌روش حضور دارد، تمام شده است، چراکه در موارد مشابه کی‌روش تردیدی در حذف نام بازیکن نداشت. اما در کمال تعجب دیدیم که سردار در اولین اردو پس از جام‌جهانی دعوت شد [هرچند در آستانه بازی با ازبکستان کنار رفت] و حالا در دومین اردو هم در لیست کی‌روش قرار دارد؛ آن هم بدون اینکه حتی یک‌بار از کرده خویش پشیمان باشد یا اظهارندامت کند.

  یک استثنای دیگر

مورد دیگر رامین رضاییان است. کسی که به یکباره بر وریا غفوری آماده ترجیح داده شد و در جام جهانی بازی کرد. رامین در بهترین سال‌های فوتبالش بدون تیم مانده است. کی‌روش شاید از روی ناچاری و موقتا روی نام رامین خط‌قرمز کشید اما در اتفاقی شاید کم‌سابقه در دنیا، وی در اردوهای تیم ملی حاضر است و تصاویرش درحال شلوغ‌کاری در تیم ملی و شوخی با دیگران در فضای مجازی پخش می‌شود. وقتی بازیکنی در لیست تیم نیست، چرا باید در تمرین و اردو حاضر باشد؟ آیا این مساله تناسبی با اصول حرفه‌ای‌گری در فوتبال دارد یا نه؟

  کدام قاعده؟ کدام نظم؟

سرمربی تیم ملی که همیشه از نظم می‌گوید و همه را به توجه بیشتر به تیم ملی فرامی‌خواند، در تمرینات اخیر تیم ملی بیش از یک‌بار با تاخیر حاضر شد؛ اتفاقی که احتمالا حاوی پیامی خواهد بود.  همه این موارد ما را وامی‌دارد تا در گزاره‌ای که پیش‌تر کمتر قابل‌تردید بود، شک کنیم. یعنی تردید در این گزاره که کی‌روش پای قواعدش ایستاده است و هیچ استثنایی را نمی‌پذیرد؛ استثناها یک به یک دارند رو می‌شوند.

 

* نویسنده : محمد هدایتی روزنامه‌نگار