دورخیز اتان هاوک برای اسکار

شاید این بار فرصتی باشد تا بعد از چهار نامزدی در اسکار، مجسمه طلایی بالاخره به اتان هاوک برسد. نقش‌آفرینی او در آخرین فیلم ریچارد لینکلیتر تماشایی و ستودنی است. فیلم بلومون روایتگر زندگی و روزهای پایانی لورنز هارت، ترانه‌سرای مشهور برادوی، است که در میانه قرن بیستم با بحران‌های شخصی و حرفه‌ای دست و پنجه نرم می‌کرد. داستان در شب افتتاحیه نمایش اوکلاهما شکل می‌گیرد، شبی که آغاز همکاری تازه ریچارد راجرز با اسکار همرشتاین و پایان شراکت طولانی او با هارت بود. فیلم با تمرکز بر این لحظه تاریخی، پرتره‌ای از یک هنرمند خلاق اما آسیب‌پذیر ارائه می‌دهد که درگیر الکل، تنهایی و احساس شکست است.

بازی اتان هاوک در نقش هارت نقطه اوج فیلم است. او توانسته با ترکیب شوخ‌طبعی تلخ و اضطراب درونی، چهره‌ای پیچیده و انسانی از هارت بسازد. بسیاری از منتقدان این نقش‌آفرینی را یکی از بهترین کارهای او دانسته‌اند و آن را شایسته جایزه‌های بزرگ سینمایی می‌خوانند. فیلم نه تنها به تاریخ موسیقی و تئاتر آمریکا ادای احترام می‌کند بلکه به شکلی شاعرانه و دردناک نشان می‌دهد چگونه استعداد می‌تواند زیر فشار شهرت و تغییرات فرهنگی فرسوده شود.

لینکلیتر با سبک خاص خود، روایت را به شکلی آرام اما پرتنش پیش می‌برد. دیالوگ‌ها پر از لایه‌های روانی و اجتماعی هستند و فضای رستوران ساردی به صحنه‌ای تبدیل می‌شود که گذشته و آینده در آن با هم برخورد می‌کنند. بلومون بیش از یک زندگی‌نامه ساده است؛ این فیلم تصویری از پایان یک دوران و آغاز مسیری تازه در تاریخ برادوی است. تماشاگر در پایان با احساسی دوگانه روبه‌رو می‌شود: هم تحسین برای خلاقیت هارت و هم اندوه برای سقوط او. بلومون اثری است که هم از نظر تاریخی اهمیت دارد و هم از نظر هنری، و می‌تواند یکی از ماندگارترین فیلم‌های سال باشد. هارت یکی از بزرگ‌ترین ترانه‌سرایان تاریخ آمریکا به حساب می‌آید و ترانه‌های معروف او را خوانندگان افسانه‌ای زیادی بازخوانی کرده‌اند.