۶۰ نوتیس برای گرفتن ویزای کار و در نهایت ادعای فسخ اندونگ

محمد سرشته‌داری، فرهیختگان: بحران معمولاً از جایی آغاز می‌شود که مدیر، قانون را یا نمی‌داند یا جدی نمی‌گیرد. آنچه امروز گریبان استقلال را گرفته، نه یک اتفاق ناگهانی، بلکه زنجیره‌ای از گاف‌های حقوقی سنگین است؛ گاف‌هایی که حالا یکی‌یکی به شکل فسخ، نوتیس، پنجره بسته و تهدیدهای بین‌المللی سر باز کرده‌اند.

پرونده موسیمانه؛ وقتی ۱۵ روز یعنی هیچ

ماجرای موسیمانه، سند روشن این بی‌نظمی است. سرمربی آفریقایی استقلال اول ژانویه نوتیس رسمی حقوقی خود را به باشگاه ارسال کرد. طبق قانون فیفا، استقلال ۱۵ روز مهلت داشت تا مطالبات معوقه را به‌طور کامل پرداخت کند؛ نه وعده بدهد، نه بخشی بپردازد، نه هر روز یک بهانه تازه بتراشد. اما چه شد؟ باشگاه، با مدیریت علی نظری جویباری، پرداخت‌ها را عقب و جلو کرد، ناقص انجام داد و هر روز روایت تازه‌ای ساخت. با اینکه همان ۱۵ روز قانونی هم به پایان رسید، موسیمانه تا ۲۵ ژانویه صبر کرد؛ یعنی فراتر از الزام قانونی. اوج ماجرا اما ۲۶ ژانویه رقم خورد؛ روزی که نظری به موسیمانه اعلام کرد: «در حساب‌و‌کتاب‌ها اختلاف هست، بروید حسابداری!» این جمله، نه فقط یک اشتباه، بلکه اعتراف به ناآگاهی حقوقی است. اگر اختلاف حساب وجود داشت، چرا پیش از پایان مهلت فیفا اعلام نشد؟ چگونه ممکن است مدیری که در رأس باشگاه نشسته، روز‌شمار مهلت‌های بین‌المللی را نداند؟
موسیمانه همان‌جا فهمید که باشگاه در حال وقت‌کشی است. فسخ کرد آن هم یک طرفه!
پیشترها در زمان مدیریت فتحی و معاونت علی خطیر همین اتفاق برای استراماچونی هم رخ داد. او هم نوتیس داد. جوابش را به موقع نگرفت. حقوقش را هم به موقع نگرفت و درست در راس ۱۵ روز قرارداد را فسخ یک طرفه کرد و رفت! 

اندونگ؛ تکرار یک بی‌قانونی

حالا همان الگو، این بار در پرونده دیدیه اندونگ تکرار شده است. بازیکنی که ابتدا نوتیس قانونی داده و سپس از طریق ایمیل، فسخ یک‌طرفه قرارداد را اعلام کرده است. اختلاف اصلی اما نه فنی است، نه انضباطی؛ حقوقی است.
مسئله روشن است: طبق قانون، باشگاه موظف بوده ویزای کار اندونگ را پیگیری و اخذ کند. مدیر برنامه بازیکن بارها این موضوع را گوشزد کرده، اما علی نظری‌جویباری این وظیفه بدیهی را انجام نداده است. بعد از او، علی تاجرنیا هم همین مسیر را ادامه داده و اقدام مؤثری صورت نگرفته است.
نکته حیرت‌انگیزتر؟ برای ریکاردو ساپینتو هم ویزای کار گرفته نشده است. یعنی نه یک مورد، بلکه یک رویه غلط مدیریتی. حالا مدیر برنامه اندونگ بازگشت بازیکن را مشروط به دریافت ویزای کار کرده؛ البته اگر کار از کار نگذشته باشد. در این بین مدیر برنامه‌های اندونگ مدعی است که پس از ۶۰ نوتیس در نهایت روز جمعه نوتیس فسخ را زده است؛ نکته مهم اینکه نوتیس فسخ اگر مالی باشد ۱۵ روز فرصت دارد اما اگر مالی نباشد حتی مهلت ۱۵ روزه را هم در کار نیست.

انکار به‌جای اصلاح

مدیریت باشگاه، به جای پاسخ شفاف، مسیر انکار رسانه‌ای را انتخاب کرده و برخی ارکان رسانه‌ای باشگاه اعلام می‌کنند «فسخی در کار نیست». این در حالی است که در حقوق ورزش، واقعیت را قانون تعیین می‌کند، نه بیانیه. اگر نوتیس معتبر ارسال شده باشد و مهلت آن بگذرد، استقلال دوباره با یک پرونده باز و هزینه‌زا روبه‌رو خواهد شد؛ درست مثل پرونده‌هایی که امروز پنجره نقل‌وانتقالات را بسته و گلوی باشگاه را می‌فشارد.

آنچه استقلال را به این نقطه رسانده، نه بدشانسی است، نه توطئه، نه دشمن بیرونی؛ بلکه مدیریتی است که قانون را بلد نیست یا جدی نمی‌گیرد. علی نظری جویباری در پرونده موسیمانه، کاریله و منتظر محمد و بعدها در ماجرای اندونگ، نشان داده که فوتبال حرفه‌ای با آزمون و خطا اداره نمی‌شود. او در مورد کاریله هم چنین اتفاقی را رقم زد تا دردسرهای حقوقی باشگاه استقلال هر روز بیشتر شود و علی تاجرنیا، با تداوم همین مسیر، شریک این هزینه‌هاست.
در فوتبال امروز، اشتباه فنی شاید جبران شود؛ اما گاف حقوقی، مستقیم به فیفا ختم می‌شود و استقلال، تاوانش را می‌دهد. امیدواریم یا اندونگ کوتاه بیاید یا خیلی سریع باشگاه ویزای کار او را بگیرد و با مذاکره وی را برگرداند. البته این موارد بخش عجیب دیگری هم دارد و آن اینکه هنوز جایگزینی برای مدیر حقوقی کنار رفته از استقلال معرفی نشده است و عملاً باشگاه وکیل حقوقی ندارد!