جولانی یک سال پس از آغاز حکومت در چه وضعی قرار دارد؟

علی ملکیخبرنگار

از افتتاح کلیسا در ادلب و حذف نام جهادی گرفته تا پوشیدن کت و شلوار و دست‌بوسی بن‌سلمان و ترامپ و نتانیاهو؛ محمد جولانی دست به هر کاری برای جلب حمایت‌های غربی زد اما هیچ‌گاه با دست پر به دفتر کار بمباران‌شده‌اش توسط اسرائیل برنگشت. 

دقیقا یک سال پیش در آستانه سقوط دولت اسد و قدرت‌گیری هیئت تحریر‌الشام در دمشق، یگان رسانه‌ای غرب برای ری‌برندینگ این گروه تروریستی فعال شد. مصاحبه‌هایی که هدفش سفیدشویی یک تروریست قدیمی بود، کارساز شد و دمشق سقوط کرد. در سطح کلان‌تر، کشورهای مختلفی از جمله آمریکا، انگلیس، عربستان، آلمان، فرانسه و برخی دیگر از دولت‌های منطقه‌ای و اروپایی نیز با وعده رفع کامل تحریم‌های سوریه و پشتیبانی از او شروع به تطهیر چهره‌اش کردند.

سرعت پذیرش عضو القاعده در جامعه بین‌الملل تا حدی بالا بود که امیدهای کاذب در شعارهای جولانی تجلی پیدا کرد و مکررا وعده توسعه و بازسازی در سوریه را می‌داد. بااین‌حال بلافاصله پس از استقرار تحریرالشام بر مسند قدرت در دمشق، بخش‌های مختلف سوریه درگیر دخالت خارجی‌ها شد.
 امروز اما نه‌تنها سایه تحریم از سر سوریه رفع نشده بلکه بنا به گفته منابع منطقه‌ای، بخش‌هایی از این کشور تحت اختیار و نفوذ دولت‌های دیگر از جمله ترکیه و قطر قرار گرفته و بخش بزرگی از هزینه‌های جاری از خارج از کشور تأمین می‌شود. جدای از این رژیم صهیونیستی هم بخشی از جنوب سوریه را تصرف کرده و تمایلی به خروج از آن ندارد و حتی برای حکومت جولانی نیز شرط و شروط تعیین می‌کند.

حکمرانی بیش از 50 گروه بر مناطق شمالی 

در بررسی وضعیت اقتصادی و معیشتی سوریه، مجموعه‌ای از عوامل باید در نظر گرفته شود. یکی از مهم‌ترین آنها، نقش «کمک‌های خارجی» است، به‌ویژه کمک‌هایی که ترکیه و قطر به دولت تحت رهبری جولانی می‌کنند تا از فروپاشی کامل و بروز اعتراضات گسترده جلوگیری کنند. اگرچه این کمک‌ها در حوزه معیشت به‌طور نسبی اهمیت دارند، اما به نظر نمی‌رسد کافی باشند، زیرا نظام سیاسی حاکم ساختار یکپارچه و کارآمدی برای توزیع این کمک‌ها ندارد.

در حال حاضر، حدود ۵۰ گروه «سابقاً معارض» که اکنون بر بخش‌های مختلف مناطق شمالی حکومت می‌کنند، هر یک به‌صورت «ملوک‌الطوایفی» و «مستقل» عمل کرده و مدیریت اقلیم تحت کنترل خود را بر عهده دارند. این گروه‌ها از کنترل یک بخش کوچک یا نیمه‌شهرستان گرفته تا اداره کامل یک استان بزرگ‌ هستند. همین پراکندگی موجب شده توزیع کمک‌ها و مدیریت منابع بسیار ناکارآمد باشد.
در «شرق فرات»، کردها با نفت و اتکای مستقیم بر حمایت‌های اقتصادی ایالات متحده توانسته‌اند وضعیت نسبتاً باثبات‌تری را حفظ کنند. اقتصاد این منطقه به‌مراتب بهتر از غرب فرات است؛ چرا که کردها علاوه بر حمایت خارجی، یک شبکه ساختارمند و قدرتمند قاچاق سوخت نیز در اختیار دارند.

 نقشه‌هایی که رسانه‌ها از توزیع قدرت در سوریه منتشر کرده‌اند نشان می‌دهد جولانی، یک حکومت حداقلی بر این سرزمین دارد. روی زمین، جولانی تنها بر 30 درصد سوریه تسلط دارد.
بخش بندری سوریه شامل «طرطوس»، «بانیاس» و «لاذقیه» همچنان تحت نفوذ و مدیریت روسیه قرار دارد و تأمین مایحتاج و اقتصاد این مناطق عمدتاً از سوی مسکو پشتیبانی می‌شود. در جنوب غربی، دروزی‌ها از طریق شبکه گسترده قاچاق کالا و ارزاق و همچنین حمایت‌های آشکار و پنهان رژیم صهیونیستی معیشت خود را تأمین می‌کنند. در مقابل، سایر استان‌های سوریه در وضعیت نامطلوبی قرار دارند. 

این وضعیت برای کشوری است که پیش از جنگ، اقتصادی معتبر در جهان عرب داشت؛ شهر حلب مرکز صنعتی مهمی بود و تا حد زیادی خودکفایی داشت. امروز اما وابستگی شدید به سوخت و برق موجب شده که این مناطق با بحران عمیق انرژی روبه‌رو باشند. برق دولتی تقریباً وجود خارجی ندارد و مردم ناچار به استفاده از مولدهای برق (ژنراتورها) هستند.

ترجیح آوارگان سوری به زندگی در کمپ‌های ترکیه 

از نظر معیشتی، شرایط به‌شدت دشوارتر شده و قیمت‌ها نسبت به گذشته سه‌برابر افزایش یافته است. رشد افسارگسیخته اجاره‌خانه، افزایش قیمت نان و کالاهای اساسی و گسترش بیکاری از جمله پیامدهای این بحران است. این وضعیت به حدی است که میلیون‌ها آواره سوری مقیم ترکیه حاضر به بازگشت نیستند. آن‌ها تأکید می‌کنند که اگرچه در سوریه امنیت نسبی برقرار شده، اما معیشت، آموزش، درمان، زیرساخت‌ها، ارتباطات، سوخت، برق و گاز به‌هیچ‌وجه قابل مقایسه با امکاناتی نیست که در ترکیه و حتی در کمپ‌ها در اختیار دارند. به همین دلیل ترجیح می‌دهند زیر چتر کمک‌های سازمان ملل در اردوگاه‌ها بمانند تا اینکه به مناطق ویران‌شده و بی‌ثبات خود بازگردند.

متن کامل این گزارش را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.