فاجعهٔ «دربی آبروریزی»

فرهیختگان: ​این دربی، زشت بود؛ نه فقط از منظر فنی، بلکه از نظر نمایش ملی و زیرساخت. در حالی که میلیاردها تومان برای جذب بازیکنان خارجی با سابقهٔ بازی در سطح رئال مادرید و بارسلونا هزینه می‌شود، این سرمایه‌گذاری روی زمین‌های چمن خراب (مانند آنچه در اراک دیدیم) باطل می‌شود. بازیکن، روی زمینی که فاقد کمترین کیفیت استاندارد است، حتی اگر کیفیت جهانی هم داشته باشد، توان نمایش آن را ندارد.

​این فاجعه‌ای است که ما را به عقب می‌راند: عقب‌گردی تلخ از استادیوم آزادی به تختی، و از آنجا به زمین‌هایی چون قلعه حسن خان و در نهایت به ورزشگاهی کوچک در اراک. این مسیر، مایهٔ سرافکندگی ملی است؛ در حالی که دیگران در آسیا پیشرفت می‌کنند، فوتبال ما نماد پس‌رفت می‌شود.

​کمترین‌ها برای پربیننده‌ترین رویداد

​دربی تهران یکی از پربیننده‌ترین اتفاقات ورزشی داخل کشور و در خارج از مرزها است. اما متولیان، خود را به کمترین‌ها قانع کرده‌اند و این کم‌کاری مطلق، هیچ توجیهی ندارد:

​رسواییِ الوصل: همین هفتهٔ پیش، اتوبوس تیم الوصل امارات (که برای بازی به تهران آمده بود)، در پایتخت گم شد؛ فاجعه‌ای در حد اصول اولیهٔ برگزاری که در رسانه‌های بین‌المللی بازتاب پیدا کرد.
​خفگی در آلودگی: تیم‌ها در آلودگی مفرط هوای تهران به میدان می‌روند؛ تصمیمی که سلامت بازیکنان را فدای ناهماهنگی می‌کند.
​کیفیت نازل: سطح بازی، نشان داد که مربیان مدعی و بازیکنان میلیاردی، نتوانستند یک نمایش درخور شأن نام دربی ارائه دهند و این مایه خجالت است.

​تا زمانی که متولیان، این مسابقه را نه یک مسابقهٔ معمولی، بلکه یک آبروی ملی نبینند و به زیرساخت‌ها، از زمین چمن تا استادیوم و ساده‌ترین پروتکل‌های برگزاری رسیدگی نکنند، باید منتظر تکرار این فاجعهٔ نمایش و کم‌کاری باشیم.