استقلالِ تک‌بعدی؛ ساپینتو نقشه فرار ندارد!

فرهیختگان: وقتی جریان بازی از دقیقه ۲۰ به بعد افت کرد، این فقط زمین و فشار الوصل نبود که استقلال را به عقب راند؛ نیمکت هم حرفی برای گفتن نداشت. استقلال در خروج توپ گیر کرده بود، الوصل با یک نظم ساده پاس اول و دوم را بست و تیم ساپینتو همچنان همان الگوی تکراری را ادامه داد؛ بدون تغییر ریتم، بدون تغییر آرایش و بدون هیچ راهکاری برای باز کردن قفل مرکز زمین.  

نیمکت بی‌پلان  

ساپینتو روی لبه خط فقط فریاد می‌زد و به بازیکنان اشاره می‌کرد که زودتر پاس بدهند، پهنا را بیشتر کنند یا از عقب بازی بسازند؛ اما این‌ها همه واکنش لحظه‌ای بود، نه نقشه. استقلال وقتی مجبور شد از زیر فشار عبور کند، هیچ مدل جایگزینی برای جابه‌جایی توپ نداشت. نه هافبکی که بتواند جهت را عوض کند، نه تغییری در فاصله خطوط و نه حتی یک جابه‌جایی ساده برای بردن بازی به سمت امن‌تر.  

گیر افتادن در نقشه ابتدایی  

الوصل فقط با چهار بازیکن فشار را تنظیم کرده بود، اما استقلال انگار با یک دیوار چندلایه روبه‌رو شده بود. این گیر افتادن نه به‌خاطر برتری تاکتیکی حریف، که به‌خاطر نبودن طرح دوم بود. استقلال همان کاری را می‌کرد که در تمام هفته‌ها انجام داده بود؛ رساندن توپ به نقطه‌ای که یاسر آسانی بتواند بازی را حل کند. وقتی این مسیر بسته شد، تیم از کار افتاد.  

پرسش اصلی  

استقلال تیمی است که در لحظه‌ای که باید تغییر شکل بدهد، متوقف می‌شود. این توقف، دیروز در شهر قدس مقابل الوصل، فقط یک اخطار نبود؛ یک تصویر واضح بود از اینکه ساپینتو هنوز برنامه‌ای برای روزی که نقشه اول می‌سوزد ندارد. تیمی با این هزینه و این اسکواد، نمی‌تواند فقط یک ایده داشته باشد. اگر در بازی‌های بزرگ دیر بجنبد یا نقشه دومی نداشته باشد، همین اتفاق بارها تکرار خواهد شد.  

استقلال برای بردن بازی‌های سنگین، به چیزی بیشتر از انرژی و توان فردی نیاز دارد؛ به نقشه‌ای که دیروز روی نیمکت نبود.