آب شدن ۷ طلا از قونیه تا ریاض

امید نظری‌گوهرخبرنگار گروه ورزش

مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی در 30 آبان پایان خواهد یافت و هنوز ورزشکاران رشته‌های مدال آور کشتی، تکواندو و ووشو کار خود را آغاز نکرده‌اند و هنوز می‌توانیم بابت افزایش چشمگیر مدال‌هایمان در ریاض بسیار امیدوار باشیم. در روزهای اخیر ورزشکاران ایرانی‌ رشته‌هایی همچون کاراته، وزنه‌برداری و شنا کاملا نسبت به دیگر رشته‌ها متمایز و جذاب عمل کرده‌اند اما وقتی نام پولاد سرد و رشته وزنه‌برداری می‌آید مخاطب توقعش بیشتر از2 گردن آویز طلایی است.

در مسابقات وزنه‌برداری همبستگی اسلامی 2025 ریاض نسبت به رویداد قونیه 2021 تغییراتی اعمال شده و براساس تصمیم iwf فدراسیون جهانی این رشته، 2 دسته وزنی آقایان و زنان کاهش یافته اما هنوز چون شکل توزیع مدال‌ها با سبک المپیک تفاوت دارد و در هر وزن امکان مدال آوری در یکضرب، 2 ضرب و مجموع فراهم است امکان صعود نجومی در جدول مدال‌ها با تکیه به درخشش شاگردان بهداد سلیمی فراهم بود اما ایران مجموعا 15 گردن آویز به‌دست آورد که در میان آنها فقط مدال یک ضرب ایلیا صالحی‌پور در وزن 88- کیلوگرم و گردن آویز مهسا بهشتی در 2 ضرب دسته 86- عیار طلایی داشت و بیشتر تلاش‌های حاصل به موفقیت وزنه‌بردارهای ایرانی به 4 نقره و 9 برنز منتهی شد.

شاید باورش کمی سخت به‌نظر برسد ولی در مسابقات ریاض تعداد مدال‌های توزیع شده در وزنه‌برداری بیشتر از دوومیدانی و شنا است و رقابت‌های پیل‌تنان با پولادسرد از شنبه در جریان بود و چهارشنبه بعد از توزیع 144 مدال پایان یافت. اگر امروز شاهد صدرنشینی قاطعانه ترکیه در جدول مدال‌ها هستیم کاروان بزرگ ترک‌ها بخشی از جایگاهش را مدیون درخشش وزنه‌بردارهایش است که در سالن بلوار سیتی 13 طلا، 5 نقره و 3 برنز کسب کردند. در میان رشته‌های مدال‌آور در رویدادهایی همچون المپیک، بازی آسیایی و مسابقات همبستگی اسلامی مدیران ورزش ایران اعتنا و سرمایه‌گذاری لازم را نسبت به شنا و دوومیدانی انجام نمی‌دهند و این رشته‌ها ظرفیت بسیار بالاتری نسبت به درخشش جسته و گریخته ورزشکاران مستعد کشورمان دارد و براساس آمارها در رشته وزنه‌برداری نیز نسبت به قونیه 2021 دچار افت شده‌ایم.

وزنه‌بردارهای ایرانی دوره گذشته این رویداد یعنی پنجمین دوره همبستگی اسلامی را با 9 طلا، 6 نقره و 12 برنز به پایان رساندند و فقط ره‌توشه ازبکستان، اندونزی و ترکیه از تیم تحت هدایت سعید علی‌حسینی و مه‌سیما بابایی براق‌تر بود ولی در دوره 2025 این رقابت‌ها، ایران از نظر کسب مدال طلا در جایگاه نهم دیده شد و امثال نیجریه به پشتوانه سرمایه‌گذاری جدی در حوزه بانوان و دسته سبک وزن از وزنه‌برداری کشورمان پیشی گرفتند. طبیعتا در این شرایط نخستین ایده‌ای که به ذهن مخاطب می‌رسد انتقاد از نفراتی است که در ریاض توقعات را برآورده نکردند و قطعا این موضوع حرکت اشتباهی به‌نظر نمی‌رسد ولی حرکت کاملی به حساب نمی‌آید.

مسلما بعد از رکوردشکنی و درخشش علیرضا معینی همین یک ماه پیش در مسابقات قهرمانی جهان 2025 از وزنه‌بردار 23 ساله انتظار می‌رفت در یک ضرب 11 کیلوگرم کمتر و در 2 ضرب 6 کیلوگرم پایین‌تر از مسابقات نروژ در ریاض وزنه نزند یا علیرضا نصیری به‌عنوان نایب قهرمان جهان گام در مسابقات همبستگی گذاشته بود و ایستادنش زیر وزنه‌های تحسین برانگیز پیش‌بینی می‌شد ولی در یک ضرب اوت شد و در 2 ضرب با مهار وزنه‌ای 7 کیلوگرم کمتر از رویداد نورده نروژ مدال نقره دور گردنش افتاد و قطعا این اتفاق برای چهره جوانی که در مسابقات قهرمانی جهان رکوردهایش از روسلان نورالدینوف بزرگ نیز جذاب‌تر بود اتفاق قابل قبولی پنداشته نمی‌شود.

اما با وجود تمام این نکات تنها وزنه‌برداری که ثبت رکوردهای معقولش برروی تخته، ایران را به مدال طلا می‌رساند معینی بود که در روز بدش جنگ قهرمانی را به نورگیسا آدیلتولی قزاقستانی واگذار کرد که در کارنامه‌اش قهرمانی جهان 2024 و دوپینگ دیده می‌شد و به‌هیچ وجه چهره شکست ناپذیری نبود. قطعا نصیری با توجه به سابقه‌اش باید خیلی بهتر در ریاض وزنه می‌زد اما حتی اگر بهترین آمارها را از خود بجا می‌گذاشت فرو نشاندن اکبر ژورائف قهرمان دسته 110- از سکوی نخست اتفاق محیر العقولی بود و براساس منطق نصیری با برآورده کردن توقعات با 3 مدال نقره یا 2 نقره و یک مدال طلا 2 ضرب کار خود را در عربستان تمام می‌کرد.

دلیل افت نصیری و معینی چه بود؟

همچنین از جنس مدال‌ ایران در دسته 110+ کیلوگرم نمی‌توان خورده خاصی گرفت چون رضا حسن‌پور در سال‌های اخیر اولویت چهارم وزن فوق سنگین بوده و مصدومیت داودی، شریفی و یوسفی او را راهی مسابقات کرد و این چهره جوان و مستعد هر 6 انتخابش توسط کادرفنی را مهار کرد و نباید فراموش کرد نفرات برجسته و نخست ایرانی این وزن نیز در سال‌های اخیر بارها برابر گور میناسیان ناکامی را تجربه کرده‌اند.

بدون شک ورزش دوستان باید دلیل افت نصیری و معینی را جویا شوند و آنها را بابت عملکردشان مورد انتقاد قرار دهند ولی مشکل اصلی وزنه‌برداری ایران در ریاض عربستان بضاعت پایین ورزشکارانش بود و حتی اگر مصدومیت‌ها در کار تیم تحت هدایت سلیمی اختلال ایجاد نمی‌کرد اتفاق فوق العاده شیرینی برای پولادمردان رخ نمی‌داد چون در سالهای اخیر اکثر نفرات برتر این رشته دیگر ایرانی نیستند و حتی در برخی موارد شاهد فاصله معنادار میان نسخه ناآماده حریفان خارجی با بهترین وضعیت وزنه‌بردارهای ایرانی بوده‌ایم و به جز نکوهش چهره‌های ناکام این تورنمنت باید به دنبال ساخت نسلی برویم که در رقابت‌های بزرگ قابلیت پیروزی بر امثال اکبر ژورائف و کارلوس ناسار را دارند.

همچنین اگر می‌خواهیم در مسابقات همبستگی 2029 سلانگور مالزی جایگاه والایی در وزنه‌برداری داشته باشیم باید بسیار بیشتر از گذشته برای دسته سبک وزن و میان وزن برنامه بریزیم و تمام تمرکزمان برروی اوزان 94، 110 و 110+ نباشد و این تغییر کمترین توقعی است که مخاطب می‌تواند از فدراسیونی داشته باشد که از صدر تا ذیلش ورزشی و خاک‌خورده وزنه‌‌برداری هستند.