بی‌تردید همه احکام مهم لغو می‌شوند!

محمد سرشته‌داری، خبرنگار: در فوتبال ایران، واژه‌ی «رأی قطعی» مدت‌هاست معنای خود را از دست داده. تصمیم‌هایی که باید نماد نظم و اقتدار قضایی باشند، به اعلام‌های موقتی تبدیل شده‌اند؛ آرایی که یک روز صادر می‌شوند و روز دیگر تغییر یا لغو. پی‌گیری‌ها طولانی، اصلاح‌ها بی‌ضابطه، و اجرای احکام بی‌ثبات است. در این وضعیت، کمیته‌های قضایی فدراسیون فوتبال رسماً به ضعیف‌ترین حلقه‌ی ساختار اجرایی ورزش تبدیل شده‌اند.  

رکوردی بی‌سابقه؛ ۴۰۸ روز تا صدور رأی بیرانوند  

پرونده‌ی علیرضا بیرانوند نماد کامل آشفتگی در سیستم قضایی فوتبال است. روند رسیدگی به این پرونده از مرحله‌ی اولیه تا صدور رأی نهایی، ۴۰۸ روز طول کشید؛ رکوردی که حتی در دادگاه حکمیت ورزش (CAS) سابقه ندارد. نتیجه‌ی این تأخیر، صدور حکمی با چهار ماه محرومیت و ۲۷ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان جریمه بود. اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد. چند هفته بعد، همان حکم عملاً بی‌اثر شد.

سهو تایپی یا تغییر ماهیت رأی؟ بحران اعتماد در پرونده پرسپولیس و تراکتور  

پرونده‌ی معروف «سهو تایپی»، نمونه‌ی دیگری از تزلزل کمیته‌های قضایی است. رأی اولیه اعلام می‌کرد که تمامی دیدارهای رودرروی پرسپولیس و تراکتور — شامل لیگ برتر، جام حذفی و سوپرجام — باید بدون تماشاگر برگزار شود. اما پس از ۲۱۶ روز، کمیته استیناف اعلام کرد اشتباه تایپی رخ داده و محرومیت فقط مربوط به لیگ برتر است.  
مدیران پرسپولیس این تصمیم را تغییر ماهوی رأی دانستند، نه اصلاح ساده‌ی متن. و واقعیت هم همین بود: بعد از بیش از نیم‌سال انتظار، معنای رأی کاملاً عوض شد، و پرونده عملاً پوچ شد. این اتفاق نماد از بین رفتن اقتدار قانون در ارکان قضایی فوتبال است — جایی که حتی تایپ یک کلمه، سرنوشت رأی را تغییر می‌دهد.  

احکام بدون دوام؛ از سقف قرارداد تا مجوز حرفه‌ای  

در دو فصل اخیر، فدراسیون فوتبال چند بار تصمیم به برخورد جدی با تخلفات مالی و اداری گرفت. ابتدا قانون سقف قرارداد اجرایی شد و از چند باشگاه امتیاز کم شد، اما پس از مدت کوتاهی، همان امتیازها بی‌سروصدا برگردانده شدند.  
امسال هم داستان تکرار شد؛ چند باشگاه از جمله فجر سپاسی شیراز به علت نقص مدارک اخذ مجوز حرفه‌ای با کسر امتیاز مواجه شدند، ولی پس از اعتراض‌ها و فشارهای محلی، رأی اصلاح شد و امتیازات برگشتند. هیچ بیانیه‌ای درباره‌ی چرایی این تغییر صادر نشد. انگار تصمیم‌ها فقط تا لحظه‌ی اعلام دوام دارند.  

پایان عدالت، آغاز بی‌اعتمادی  

اعداد و زمان‌ها در این گزارش فقط نشانه نیستند؛ سندند. ۴۰۸ روز برای یک رأی، ۲۱۶ روز برای یک اصلاح، و احکامی که صادر و لغو می‌شوند، تصویری واضح می‌سازند از سیستمی که ستون عدالتش شکسته است. مدیران، هواداران و رسانه‌ها دیگر به رأی‌های صادرشده باور ندارند، چون می‌دانند هیچ چیز نهایی نیست.  
امروز فوتبال ایران در فقدان مرجع قضایی قابل اعتماد پیش می‌رود. هر حکم، قبل از اجرا، محکوم به تغییر است. در چنین فضایی، عدالت ورزشی فقط یک واژه‌ی تزئینی شده؛ چیزی که روی کاغذ هست، اما در زمین وجود ندارد.