مس رفسنجان؛ همان همیشگی!

9 بازی و تنها یک برد؛ این آمار نه‌تنها برای هواداران مس رفسنجان نگران‌کننده است، بلکه برای رسول خطیبی به‌عنوان سرمربی، یک زنگ خطر جدی محسوب می‌شود. انتخابی که از همان ابتدا با حاشیه و تردید همراه بود، حالا دارد به یکی از پرریسک‌ترین تصمیمات مدیریتی باشگاه تبدیل می‌شود.

رسول خطیبی در فصل جاری نشان داده نه تمرکز لازم برای هدایت یک تیم در سطح لیگ برتر را دارد، نه شناخت کافی از ابزارهای تاکتیکی و روانی برای خروج از بحران. تیمش در قعر جدول چسبیده و هیچ نشانه‌ای از تکان‌خوردن یا بهبود دیده نمی‌شود. نه در ساختار دفاعی انسجامی وجود دارد، نه در حمله برنامه‌ای مشخص. تعویض‌ها بی‌هدف‌اند، ترکیب‌ها ناپایدار، و سبک بازی فاقد هویت.

در بازی‌هایی که مس رفسنجان باید برای بقا بجنگد، تیم بیشتر شبیه به مجموعه‌ای سردرگم از بازیکنان است تا یک واحد منسجم. خطیبی نه توانسته روحیه‌ تیمی را بالا ببرد، نه از ظرفیت‌های فردی بازیکنان بهره ببرد. حتی در مصاحبه‌های پس از بازی، نشانه‌ای از تحلیل دقیق یا برنامه‌ی روشن دیده نمی‌شود؛ بیشتر شبیه به توجیه‌گری است تا رهبری.

در حالی‌که تیم‌هایی مثل خیبر خرم‌آباد یا شمس‌آذر قزوین با منابع محدودتر، نتایج بهتر یا مشابهی گرفته‌اند، مس رفسنجان با امکانات مناسب و تجربه‌ حضور چندساله در لیگ برتر، در حال فرو رفتن در باتلاق ناکامی است. این مقایسه، بیش از پیش ضعف‌های مدیریتی و فنی خطیبی را برجسته می‌کند. مشخصا ادامه‌ این روند، نه‌تنها جایگاه تیم را تهدید می‌کند، بلکه اعتماد هواداران و اعتبار باشگاه را نیز خدشه‌دار خواهد کرد اما سوال اینجاست که باشگاه پاسخی برای این بحران خودساخته دارد؟!