وقتی جنگ در کرانه باختری ادامه دارد

مائده زمان فشمیخبرنگار

شهرک‌ نشینان صهیونیست و نظامیان صهیونیست همچنان به ترساندن و آزار فلسطینیان در کرانه باختری ادامه می‌دهند تا زمینه را برای الحاق این مناطق فراهم کنند.

یک هفته از اعلام آتش‌ بس در غزه گذشته است. فلسطینیان وقتی خبر آتش‌ بس را در کرانه باختری شنیدند، خوشحال شدند. احساس آرامش و امید کردند که شاید نسل‌ کشی بالاخره به پایان رسیده باشد. اما خیلی زود فهمیدند که برای آنها هیچ آتش‌ بسی وجود ندارد.

فلسطینیان خشونت روزانه‌ای که دهه‌هاست در کرانه باختری و دیگر مناطق با آن روبرو هستند، هیچ نشانه‌ای از کاهش جنگ نشان نمی‌دهد. از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ به بعد، وحشیگری اشغالگران شدیدتر و حالا زندگی در کرانه باختری تقریبا غیرممکن شده است.

خشونت، مصادره و فلج شدن زندگی

بعد از اعلام آتش‌ بس، دختر کوچکی با شادی گفت که می‌خواهد با پدربزرگ و مادربزرگش برای چیدن زیتون برود. پدرش به او گفت که این کار سخت است و او جواب داد: چرا؟ مگه جنگ تموم نشده؟

چطور می‌شود برای کودکی توضیح داد که پایان جنگ در غزه به این معنا نیست که خانواده‌های فلسطینی در کرانه باختری هم می‌توانند به زمین‌هایشان بروند و زیتون بچینند؟ مردم هنوز نمی‌توانند به باغ‌هایشان برسند، چون ارتش صهیونیستی موانعی ایجاد کرده است. مردم از حمله نظامیان و شهرک‌ نشینان صهیونیست می‌ترسند.

هر روز حملات خشونت‌ آمیزی به کشاورزان فلسطینی و زمین‌هایشان انجام می‌شود. از تاریخ هفتم اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، هفت هزار و ۱۵۴ حمله توسط شهرک‌ نشینان صهیونیست به مردم و اموال فلسطینی‌ها صورت گرفته که برخی از آنها مرگبار بوده‌اند.

تقریبا هزار فلسطینی توسط ارتش رژیم و گروه‌های شهرک‌ نشین شهید شده‌اند، که در میان آنها ۲۱۲ کودک بوده‌اند. بیش از ۱۰ هزار فلسطینی آواره شده‌اند. شهرک‌ نشینان و نظامیان از آن زمان تاکنون ۳۷ هزار و ۲۳۷ درخت زیتون را نابود کرده‌اند.

حتی زندگی در مناطق شهری هم غیرقابل تحمل شده است. یکی از شهروندان شهر روابی، در شمال رام‌الله، می‌گوید هر روز فشار خفه‌ کننده‌ اشغال را احساس می‌کند.

مرد در کرانه باختری یا شهرهای دیگر اگر بخواهند برای کارهای روزمره، خرید، یا دریافت مدارک رسمی از شهر خارج شوند، ممکن است ساعت‌ها در ایست‌های بازرسی گیر کنند و اصلا نتوانند به مقصد برسند. بین روابی و رام‌الله چهار دروازه آهنی، یک برج نظامی و یک مانع وجود دارد؛ همین‌ها می‌توانند مسیر ده دقیقه‌ای بین این دو شهر را به سفری پایان‌ ناپذیر تبدیل کنند.

در سراسر کرانه باختری ۹۱۶ مانع، دروازه آهنی و ایست بازرسی صهیونیستی وجود دارد که ۲۴۳ مورد آنها بعد از هفتم اکتبر ۲۰۲۳ ساخته شده‌اند. باز و بسته شدن این موانع به میل ارتش رژیم است، یعنی یک فلسطینی ممکن است ساعت‌ها پشت یکی از این موانع منتظر بماند. این مسئله بر تمام جنبه‌های زندگی مردم تاثیر می‌گذارد، از دیدارهای خانوادگی گرفته تا رسیدن به مراقبت‌های پزشکی فوری، رفتن به مدرسه، یا حمل کالاها.

مردم در این مناطق همچنین از دسترسی به قدس اشغالی و آزادی عبادت در مسجدالاقصی و کلیسای قیامت محروم شده‌اند. فقط تعداد بسیار کمی از فلسطینی‌ها مجوزهای ویژه‌ای دریافت می‌کنند که اجازه ورود به این شهر را می‌دهد. برخی از فلسطینی‌ها می‌گویند آخرین باری که توانستند وارد قدس اشغالی شوند، بیش از ۲۰ سال پیش بوده است. این یعنی یک نسل کامل از جوانان فلسطینی هیچ شناختی از این شهر ندارند، جز آنچه که از تصاویر یا خاطرات والدین و پدربزرگان‌شان شنیده‌اند.

حتی شب‌ها هم فلسطینیان از آزار و اذیت در امان نیستند. هر خانه فلسطینی ممکن است در نیمه‌ شب مورد یورش ارتش رژیم قرار بگیرد، سربازان درب خانه را می‌شکنند، خانواده را وحشت‌زده و برخی از اعضا را بدون هیچ اتهامی بازداشت می‌کنند. همسایه‌ها هم مورد آزار قرار می‌گیرند، چون نظامیان برای ایجاد رعب و وحشت، بدون هیچ دلیلی گاز اشک‌ آور شلیک می‌کنند.

حق داشتن یک زندگی عادی، حق عبادت، گذراندن وقت با خانواده و دوستان، تردد آزادانه، دسترسی منظم به مراقبت‌های پزشکی و آموزش همگی از فلسطینیان در کرانه باختری سلب شده‌اند.

شبح الحاق

در طول دهه‌هایی که از اشغال سال ۱۹۶۷ گذشته، رژیم صهیونیستی توانسته کنترل تقریبا نیمی از زمین‌های کرانه باختری را به دست بگیرد. این کار با ساخت شهرک‌ها و مصادره زمین‌های متعلق به فلسطینی‌ها صورت گرفته؛ معمولا با این ادعا که زمین‌ها، زمین دولتی یا منطقه نظامی هستند. بعد از هفتم اکتبر، این سرقت زمین‌ها سرعت بیشتری گرفته، دستکم ۱۲ هزار و ۳۰۰ آکر (حدود پنج هزار هکتار) زمین در این دو سال اخیر مصادره شده است.

در بسیاری از موارد، زمین‌های مصادره شده برای احداث پایگاه‌های جدید شهرک‌ نشینی یا گسترش شهرک‌های موجود استفاده می‌شوند.

ساخت شهرک در کرانه باختری تصادفی نیست. زمین‌ها طوری انتخاب می‌شوند که روستاها و شهرهای فلسطینی را محاصره کرده و کمربندی از شهرک‌های صهیونیست نشین دور آنها ایجاد کنند؛ این کار از هرگونه اتصال جغرافیایی میان مناطق فلسطینی جلوگیری می‌کند و رویای تشکیل کشور فلسطینی را نقش بر آب می‌سازد.

برای حفظ این شهرک‌های غیرقانونی، رژیم منابع طبیعی کرانه باختری را هم تصاحب کرده است. تقریبا تمام منابع آبی در اختیار صهیونیست‌ها قرار دارد. این موضوع باعث شده مخازن آبی عظیمی در کرانه باختری برای خدمت‌ رسانی به شهرک‌ها ایجاد شود.

برای فلسطینی‌ها، این وضعیت فاجعه‌ بار بوده است. حالا فلسطینی‌ها کاملا به شرکت آب اسرائیلی مکوروت وابسته شده‌اند. این شرکت سهمیه‌های بسیار اندکی به مناطق پرجمعیت فلسطینی اختصاص می‌دهد، در حالی که شهرک‌ نشینان غیرقانونی چند برابر بیشتر آب دریافت می‌کنند.

هر تابستان، زمانی که خشکسالی شدت می‌گیرد، فلسطینی‌ها مجبور می‌شوند آب اضافی را با قیمت‌های بسیار بالا از این شرکت صهیونیستی خریداری کنند. در همین حال، چاه‌ها و مخازن آب باران متعلق به فلسطینی‌ها اغلب مورد حمله قرار گرفته و تخریب می‌شوند.

از هفتم اکتبر ۲۰۲۳، دولت نتانیاهو تلاش‌های خود را برای اجرای طرح الحاق شدت بخشیده است. فلسطینیان حس می‌کنند که تصرف منطقه C که طبق توافق‌ نامه اسلو تحت کنترل کامل نظامی و غیرنظامی رژیم است، به‌ زودی اتفاق خواهد افتاد. این موضوع به معنای ویران کردن روستاها و جوامع فلسطینی و کوچ اجباری مردم به سمت منطقه A است که تنها ۱۸ درصد از کرانه باختری را تشکیل می‌دهد. منطقه B هم در ادامه در نوبت خواهد گرفت. این روند اخراج اجباری، از جوامع بَدَوی در این دو منطقه آغاز شده است.

این، واقعیتِ زندگی مردم در کرانه باختری است. در حالی که کنفرانس‌ها و نشست‌های صلح برگزار می‌شود و از صلح در خاورمیانه سخن می‌گویند، مردم اما هیچ نشانی از آن را نمی‌بینند. هر روز، هر ساعت، هر دقیقه، آنها آزار می‌بینند، تهدید می‌شوند، زمین‌هایشان را از دست می‌دهند و شهید می‌شوند.

دهه‌هاست که رژیم راه‌ حل‌های سیاسی را رد کرده و سیاست کنترل زمین، مردم و منابع را در پیش گرفته است. حتی زمانی که بمباران‌ها متوقف می‌شود، جنگ علیه مردم در کرانه و شهرهای دیگر همچنان ادامه دارد. تنها راه رسیدن به صلح واقعی، به رسمیت شناختن اشغال و پایان دادن به آن است.