کجایی آرزوی محال؟

کار به هیچ چیز این استقلال نباید داشت الا یک چیز. بزرگترین برگ برنده این تیم زوج الحدادی و آسانی است. دو خارجی کاربلد و بسیار پرپتانسیل که چراغ شب‌های تیره و تار ساپینتو بوده‌اند.
استقلال خوش اقبال بود که آسانی حاضر و آماده را از وسط مسابقات لیگ کره جنوبی آورد و در میان ناآمادگی بازیکنان این تیم، درخشش او بیشتر از حد معمول به چشم آمد. آسانی آنقدر درخشان بازی کرد که همین حالا نه تنها یکی از بهترین‌های تیم و بهترین خریدهای لیگ است بلکه در آسیا هم امید اول بازگشت آبی‌پوشان بعد از ناکامی‌های ابتدایی است.
منیر الحدادی هم اگرچه در بدو ورود از نظر بدنی وضعیت مناسبی نداشت اما پتانسیل ذاتی بازی او محبوبش کرد و به تدریج از نظر بدنی نیز خود را رساند. استارت‌های انفجاری آسانی و شم گلزنی‌اش از سوی منیر به خوبی درک شده و بسیاری از گل‌های استقلال امضای حرکت مشترک این دو نفر را دارد.
این وسط اما آبی‌پوشان باید حسرت یک آرزوی محال را بخورند. استقلالی که در دو سال اخیر هزینه بسیار زیادی برای جذب مهاجمان ناکارآمد و ناآماده داده اما دوای قطعی دردش(به زعم هوادارانش) یعنی مامه تیام را بازنگردانده! تیام سنگالی زیاد برای استقلال بازی نکرد اما در همان مدت کوتاه نشان داد که چه گلزن چهارچوب شناسی است. بازی امروز استقلال مقابل مس و چندین موقعیت هدر رفته را در نظر بگیرید و مجسم کنید که شکارچی بی رحمی چون تیام را بازیکنانی چون آسانی، حدادی و حتی کوشکی تغذیه کنند. دست کم اینکه این همه موقعیت شش دانگ هدر نمی‌رفت!