پانزوان: تکنیک انوشیروانی وعده و وعید است

فرهیختگان: رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری روز شنبه در شرایطی با برگزاری رقابت‌های دسته فوق سنگین به پایان رسید که علی داودی دارنده مدال نقره المپیک توکیو تنها با کسب یک مدال برنز در حرکت یک ضرب و اوت در حرکت دو ضرب به کار خود پایان داد. رقابت‌هایی که ملی‌پوشان کشورمان با کسب در پایان با کسب یک مدال طلا، 4 نقره و یک برنز و کسب 387.7 امتیاز برای دومین بار قهرمان جهان شد.

قهرمانی که با سه رکوردشکنی توسط تیم کشورمان نیز همراه بود. علیرضا معینی با مهار وزنه 182 کیلوگرم رکورد یک‌ضرب دسته 94 کیلوگرم جهان را شکست و علیرضا نصیری با مهار وزنه 231 کیلوگرم در دوضرب و رسیدن به حد نصاب مجموع 415 کیلوگرم، رکوردهای دوضرب و مجموع رده سنی جوانان دسته 110 کیلوگرم جهان را ارتقا داد.

با وجود این دستاورد و جوانگرایی صورت گرفته در تیم کشورمان، اما برخی کارشناسی نیز اعتقاد دارند قهرمانی امتیازی مسابقات با توجه به حضور 8 وزنه‌بردار از کشورمان و حضور تیم ایران با بیشترین ورزشکار در مسابقات نباید بزرگنمایی شود. این کارشناسان اعتقاد دارند تیم کشورمان در شرایطی قهرمان امتیازی مسابقات شده است که حتی موفق به کسب یک مدال مجموع نیز نشده است و طبیعتاً این زنگ خطری بزرگ برای حضور موفق وزنه‌برداری در بازی‌های آسیایی ناگویا و المپیک لس‌آنجلس است. اینکه تیم کشورمان در جدول توزیع مدال‌ها در جایگاه دهم از لحاظ مرغوبیت رنگ مدال قرار گرفته است نیز باعث انتقاداتی به تیم کشورمان شده است.

سیدهادی پانزوان، سرمربی پیشین تیم ملی وزنه‌برداری پایه که بعد از حواشی مسابقات جهانی اسپانیا با فدراسیون وزنه‌برداری قطع همکاری کرد؛ در گفت‌وگو با «فرهیختگان» قهرمانی امتیازی تیم کشورمان را دستاورد ویژه‌ای نمی‌داند. صحبت‌های نایب قهرمان بازی‌های آسیایی 2002 بوسان را در زیر بخوانید.

مسابقات جهانی وزنه‌برداری در نروژ به پایان رسید و تیم کشورمان برای دومین بار به عنوان قهرمانی جهان دست یافت. نیمه پر لیوان قهرمانی تیم کشورمان بود و نیمه خالی نیز عدم کسب مدال طلا در مجموع بود. این مسابقات را چگونه ارزیابی کردید؟

مردم و رسانه‌ها در حال حاضر نسبت به شرایط مسابقات آگاهی کامل دارند و سعی می‌کنم برخی واقعیت‌ها را مطرح کنم. نتیجه کسب شده در نروژ دور از انتظار نبود و از قبل مسابقات با توجه به مشخص شدن استارت لیست و ترکیب کامل تیم کشورمان انتظار قهرمانی امتیازی می‌رفت. ما جرات نکردیم در مسابقات قهرمانی آسیا تیم کامل اعزام کنیم؛ چون نمی‌توانستیم به مقام قهرمانی برسیم. اینکه در جهانی تیم کامل اعزام می‌شود به این خاطر است که هیچ کشور مدعی با تیم کامل در مسابقات حضور نداشت. وقتی ما با ترکیب کامل در مسابقات حضور داریم، طبیعی است که میله خالی هم بزنیم قهرمان شویم. هیچ کدام از بچه‌ها ما مدال نمی‌گرفتند نیز تیم ایران قهرمان می‌شد. برای اینکه مردم به طور کامل متوجه شوند در مسابقات جهانی چه اتفاقی افتاده است یک مثال می‌زنم. تصور کنید دو تیم فوتبال با هم بازی کنند. یک تیم با دو بازیکن و تیم دیگر با ترکیب کامل و یازده نفره. اظهرمن الشمس است که تیم یازده نفره موفق به شکست تیم دو نفره خواهد شد.

با این تفاسیر قهرمانی تیم کشورمان دستاورد بزرگی برای وزنه‌برداری ایران نیست؟

سال‌های سال است که ارزش تیم‌های بزرگ جهان روی مدال‌های کسب شده است. آنها اعتقاد دارند وقتی باید هزینه کرد که شانس کسب مدال وجود دارد. متاسفانه ما مانند شترمرغ شدیم. یک روز می‌گویم ارزش واقعی به مدال‌های کسب شده است و روز دیگر که نمی‌توانیم مدال بگیریم نیز می‌گویم ارزش مسابقات به قهرمانی تیمی است. مگر می‌شود تیم بدون یک مدال طلای مجموع قهرمان شود؟ اگر همه تیم‌ها با ترکیب کامل در مسابقات حضور داشتند مگر امکان داشت بدون کسب مدال طلای مجموع قهرمان جهان شد.

میانگین سنی تیم اعزامی حدود 23 سال بود. آیا جوانگرایی صورت گرفته نیز برای تیم ما ارزش به حساب نمی‌آید؟

جوانگرایی زمانی است که فدراسیون از ابتدا خودش جوانان را شناسایی کند که خودش آنها را پرورش بدهد. دو جوانی که در این مسابقات مدال کسب کردند از شاگردان من بودند. علیرضا معینی با من در مسابقات جوانان آسیا در ازبکستان رکورد آسیا را زد. علیرضا نصیری نیز با من در مکزیک در دو وزن پایین‌تر به قهرمانی جهان رسید.

قطعاً این نفرات باز هم سرمایه‌های وزنه‌برداری و فدراسیون هستند؟

سرمایه‌های وزنه‌برداری را چه کسی ساخته است؟ ضمن اینکه این نفرات کجا بودند و در حال حاضر کجا هستند؟ از روزی که من رفتم شما چه کسی را اضافه کردید؟ اگر یک ورزشکار را بالا می‌آوردند من حق را به این‌ها می‌دادم.

به نظر شما روند پیشرفت این دو ورزشکار متوقف شده است؟

این را باید کارشناسان نظر بدهند. اگر حرفی بزنم خواهند گفت این نفرات شاگرد من بودند و اینگونه حرف می‌زنم. وزنه‌برداری ورزشی است که با تکامل قدرت ورزشکار کامل می‌شود؛ یعنی هر چه سن بالاتر می‌رود قدرت نیز بیشتر می‌شود. سه سال پیش نصیری با 96 کیلوگرم موفق به زدن 210 کیلوگرم در دو ضرب و 175 کیلوگرم در یک ضرب شده است. در حال حاضر او 110 کیلوگرم شده است. وقتی 15 کیلو وزن یک وزنه بردار بالا می‌آید باید در مجموع 100 کیلو افزایش رکورد داشته باشد. او با 110 کیلوگرم وزن و حدود دو سال و نیم افزایش سن در یک ضرب 180 کیلو و 230 در دو ضرب زده است. دو ضرب او البته تا حدودی بد نبوده است. زارع در مسابقات جهانی مکزیک در حالی که نوجوان بود در رده سنی جوانان، نایب قهرمان جهان شد. او 167 کیلوگرم در یک ضرب و 202 کیلوگرم در دو ضرب زد. بعد از دو سال کار و برنامه‌ریزی او در نروژ چقدر پیشرفت داشته است؟

در مسابقات جهانی 23 رکورد زده شده است که تیم ایران با 3 رکوردشکنی در رتبه دوم قرار دارد. به نظر شما این موضوعات نیز اتفاق مثبتی برای وزنه‌بردای ایران نیست؟

سالی که به مسابقات رفتیم، 5 رکورد آسیا و جهان جابه‌جا شد. چرا آن رکوردها جزو ارقام نبود و هیچ انعکاسی نداشت. طاها نعمتی رکورد نوجوانان و جوانان را زد و ایلیا صالحی سه رکورد زد و علیرضا سلیمانی نیز یک رکورد یک ضرب زد. این همه رکورد بازتاب نداشت و حالا در غیاب وزنه‌برداران ازبکستان، چین، روسیه و بلغارستان این سه رکورد بازتاب دارد.

یکی از معضلات تیم وزنه‌برداری ما بحث مصدومیت‌ها است.

مصدومیت تا یک جایی طبیعی است، اما این مصدومیت‌ها به واقعیت نزدیک نیست. صرف اینکه مربی ما قهرمان بوده است را نمی‌توانیم به عنوان سرمربی بزرگسالان انتخاب کنیم. جایی که مربی باید حداقل 20 سال تجربه داشته باشد، اما بنده خدا مربی ما تجربه‌ای ندارد و تیم ملی بزرگسالان میدان کسب تجربه شده است. می‌دانید در این دو سال چند سرمایه از دست دادیم؟ مصطفی جوادی از ناحیه کمر، علیرضا یوسفی از ناحیه زانو، محمد اسفندیاری بهترین سنگین وزن از ناحیه دو زانو، مهدی کرمی از ناحیه پشت پا و علیرضا معینی از ناحیه مچ دچار مصدومیت‌های سنگین شدند. برای کسب تجربه مربیان خود تاوان سنگینی دادیم و این تاوان از دست دادن ورزشکارانی بود که می‌توانستند در میادین بزرگ برای ما افتخارآفرینی کسب کنند.

سجاد انوشیروانی به عنوان رئیس، بهداد سلیمی به عنوان سرمربی و حسین رضازاده به عنوان نایب رئیس فدراسیون همه از قهرمانان بزرگ وزنه‌برداری ایران بودند. به نظر شما این قهرمانان نمی‌توانند این مسائل را تشخیص بدهند؟

صرف اینکه شما قهرمان باشید دلیل نمی‌شود که همه چیز را بلد باشید. قهرمانی با مربیگری و تجربه خیلی تفاوت دارد. مگر بالاتر از ایوانف مربی داریم. آیا او قهرمان بزرگی بوده است. مربیگری تیم ملی داستانش خیلی متفاوت است و این نیست که با چهار کتاب مربی شوید. مربی باید کار کرده و تجربه داشته باشد.

رئیس فدراسیون وزنه‌برداری قول‌های بزرگی برای موفقیت در ناگویا و لس‌آنجلس دادند. به نظر شما این وعده‌ها محقق خواهد شد؟

تکنیک انوشیروانی وعده و وعید است. کدام یک از وعده‌های او تا امروز عملی شده است. در این مسابقات وزنه‌برداران مطرح قطر و چین حضور نداشتند، اما در ناگویا حضور خواهند داشت. مسابقات جهانی آنقدر سنگین نبود که همه کشورها بخواهند با تمام موجودی خود حاضر شوند.

در تمامی رشته‌های ورزشی، مسابقات جهانی بعد از المپیک در بالاترین درجه اهمیت قرار دارد. چرا اعتقاد دارید مسابقات جهانی مهم نبوده است؟

وزنه‌برداری رشته‌ای نیست که هر سال فشار بیاورید. بدن در وزنه‌برداری فرسوده می‌شود. کشورها می‌گویند در جهانی امسال نه سهمیه المپیک کسب خواهد شد و نه مدالش آنقدر اهمیت دارد. آنها ورزشکار خود را برای سال آینده نگه می‌دارند که هم مسابقات آن گزینشی المپیک است و هم مدالش ارزشمند است. چرا ما باید ورزشکار خود را تحت فشار بگذاریم و به این مسابقات ببریم و سال بعد مشکل داشته باشیم.