در ستایش یک تصویر بهیادماندنیمصاحبه بعد از قهرمانی امیرحسین هم نشان میدهد که عشق به وطن و این مرز و بوم در قلب دهه هشتادیهای ایران موج میزند و یک قهرمان ایرانی پس از رسیدن به قله کشتی دنیا، مدالش را به مردان و زنانی تقدیم میکند که طی ج.ن.گ ۱۲ روزه تحمیلی، با خون خود درخت کهن ایران را آبیاری کردند و دست از جان شستند تا دست از ایران نکشند؛ زندهباد این قهرمانی و پاینده باد قهرمان وطندوست ایران.
زندهباد این قهرمانی
فرهیختگان: پر بیراه نیست اگر بگوییم بسیاری از کشتیدوستان ایرانی پس از پیروزی امیرحسین زارع در فینال رقابتهای کشتی آزاد قهرمانی جهان منتظر شادی همیشگی او با آن شمایل خاص و تاجگذاریاش در سنگینوزن دنیا بر روی تشک زاگرب آرهنا بودند تا بلکه آن زخم قدیمی از بازیهای المپیک ۲۰۲۴ پاریس مقابل گنو پتریاشویلی التیام بگیرد، اما زارع برنامه دیگری برای جشن گرفتن قهرمانیاش داشت.
امیرحسین تاج و تخت پادشاهیاش در وزن ۱۲۵ کیلوگرم را مقتدرانه پس گرفت و مقابل هیچ رقیبی سر فرود نیاورد تا این چنین در برابر پرچم ایران زانو بزند و احترام نظامیاش را به نقش سهرنگ همیشه سرفراز کشورمان نشان بدهد. از زارع مسابقات جهانی ۲۰۲۱ اسلو در نروژ تا امیرحسین سال ۲۰۲۵، فاصله زیاد است و حالا قهرمان ایرانی از همیشه پختهتر شده؛ زارع فرق بین دوست و دشمن را خوب میشناسد و از رفتارهای هیجانی چنان فاصله گرفته که انگار ۲۴ ساله نیست و دقیقاً مثل یک کشتیگیر حرفهای و منطقی رفتار میکند.
مصاحبه بعد از قهرمانی امیرحسین هم نشان میدهد که عشق به وطن و این مرز و بوم در قلب دهه هشتادیهای ایران موج میزند و یک قهرمان ایرانی پس از رسیدن به قله کشتی دنیا، مدالش را به مردان و زنانی تقدیم میکند که طی ج.ن.گ ۱۲ روزه تحمیلی، با خون خود درخت کهن ایران را آبیاری کردند و دست از جان شستند تا دست از ایران نکشند؛ زندهباد این قهرمانی و پاینده باد قهرمان وطندوست ایران.
مطالب پیشنهادی
.gif?v=0)
