هفت قرن پیش، مولانا مرز میان شعر و موسیقی را درنوردید و خود به آهنگسازی بدل شد که با کلمات می‌نواخت. اشعار او که در شور و وجد رقص سماع زاده می‌شدند، دارای ضرب‌آهنگی ذاتی و پرانرژی هستند. نوآوری شگرف او در استفاده از وزن‌های پویا و به‌کارگیری ردیف‌های طولانی و وِردگونه، ساختاری هیپنوتیزمی به کلامش بخشید. چنانکه گروس عبدالملکیان در برنامه «اکنون» اشاره می‌کند، قدرت موسیقی کلام مولانا چنان است که واژه‌ای بی‌معنا چون «مَژ» را در سایۀ «کَژ» می‌نشاند.