چرا «پیرپسر» با «سینما» فاصله دارد؟

فرهیختگان: جشنواره چهل‌وسوم فجر، حاشیه کم نداشت ولی حواشی بخش ویژه این فستیوال بیش از بخش مسابقه آن بود. به اکران درنیامدن «قاتل و وحشی» انتقادات زیادی را نسبت به تصمیم مسئولان برگزاری جشنواره برانگیخت، اما اکران «پیرپسر» در بخش ویژه، مسائل مربوط به فیلم حمید نعمت‌الله را کنار زد تا مطالبه اکران عمومی این اثر به‌عنوان خواست اصلی منتقدان جریان اصلی سینمای ایران معرفی شود. با نقش‌بستن تیتراژ پایانی بر پرده سالن همایش‌های برج میلاد، قلم‌ها از جیب بیرون آمد و سیل نقد‌های مثبت پیرپسر و سازنده‌اش را دربرگرفت؛ موقعیت عجیبی شکل گرفته بود که در آن نمی‌شد از ضعف‌های ساختاری اثر حرف زد و ناسزا نشنید، با وجود این به‌مرور نقد‌های منفی هم از راه رسیدند و جو استادیومی موجود را بر هم زدند.

ما اکنون برای دومین‌بار پیرپسر را سوژه نقد خود قرار داده‌ایم و با نگاهی کاملاً سینمایی و فارغ از مُرده‌باد‌ها و زنده‌باد‌های بی‌سروته که کلی‌گویی از سر و روی آن‌ها می‌بارد به ساختمان بصری و روایی اثر را بررسی کردیم. پیرپسر فیلم قابل بحثی است ولی آیا به همان میزان، اثر مهم ماندنی و آنطور که طرفداران ایدئولوژیکش می‌گویند یک شاهکار تاریخی است؟ به این پرسش اساسی در نقد‌ها خواهیم پرداخت.

مطالب مرتبط را بخوانید:

یادداشت محمد قربانی، منتقد: کدام «سینمای خالص»؟

یادداشت ایمان‌ عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ: پدر خوب، پدر مُرده است

یادداشت محمد خالوندی، منتقد: نکاتی دربارهٔ تاریخ‌نگاری تهی: عروسک و کوتوله

یادداشت حمیدرضا رنجبرزاده، خبرنگار: پیرپسر؛ بادکنکی که بیش‌ازحد باد شده!

یادداشت زینب محمدی، خبرنگار: مسئله شر

یادداشت نادر سهرابی؛ نویسنده: دربارۀ فریبستان «پیرپسر»

یادداشت محمدسجاد حمیدیه؛ خبرنگار: انگار ماشین راه نره ولی ضبطش هم خراب باشه!