آنها که بمب اتم استفاده کرده‌اند با پیام صلح تعیین می‌کنند که چه کسی فناوری هسته‌ای داشته باشد؟!حقیقت در سپهر خاکستری میان این دو قطب است. مردم امروز بیش از گذشته درک می‌کنند که رسانه‌ها تعیین‌کننده مطلق خوب و بد نیستند؛ بلکه این قدرت رسانه‌ها و کمپین‌های اطلاعاتی است که قضاوت جمعی را شکل می‌دهد.
قدرت رسانه و قلب واقعیت
محمد سرشته‌داری؛ روزنامه‌نگار: واقعیت تلخ عصر ما این است که رسانه‌ها تعیین می‌کنند چه کسی دیکتاتور است و کدام کشور لایق صلح یا محروم از آن. اگر رسانه‌ها را خاموش کنیم، شاید برای لحظه‌ای همه امور خاکستری به نظر برسد؛ اما وقتی رسانه‌های غربی روشن‌اند، حقیقت به آسانی وارونه می‌شود. کافی است نگاهی به تاریخ معاصر بیندازیم: ایالات متحده تنها کشوری است که از بمب اتم علیه غیرنظامیان استفاده کرد و نسل کشی راه انداخت. با این حال، اگر از مردم دنیا بپرسید، نام هیتلر به‌عنوان بزرگ‌ترین دیکتاتور تاریخ در ذهن‌ها نقش بسته است، در حالی که بسیاری حتی نام هری ترومن ــ رئیس‌جمهوری که دستور بمب‌باران اتمی هیروشیما و ناکازاکی را داد ــ را نمی‌دانند.
صدها فیلم و مستند درباره جنایات هیتلر ساخته شده اما فاجعه هیروشیما و ناکازاکی به طرز عجیبی به حاشیه رانده می‌شود. عجیب‌تر آنکه، امروز کشوری در منطقه وجود دارد که نه یک بمب هسته‌ای، بلکه بیش از صد کلاهک اتمی در اختیار دارد و نزدیک به پنجاه سال است که با حملات مکرر، امنیت و زندگی بسیاری از مردم غرب آسیا را تهدید و به خاک و خون می‌کشد و جالب‌تر از همه اینکه هیچ معاهده صلح و منع گسترش سلاح‌های اتمی را امضا نمی‌کند. با این همه، رسانه‌های جریان اصلی جهان لابد از سر خیرخواهی میلیون‌ها و شاید میلیاردها دلار هزینه می‌کنند و به زبان مردم بومی رسانه خبری می‌سازند، نه تنها درباره ابزارهای کشتار جمعی این کشور سکوت می‌کنند، بلکه به راحتی ایران را، کشوری که حتی یک بمب هسته‌ای هم ندارد و طی ۲۳۰ سال اخیر هرگز شروع کننده هیچ جنگی نبوده، «تهدید» معرفی می‌کنند و معتقدند ایران شایسته دست‌یابی به فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای نیست.
نمونه‌اش همین پوشش رسانه‌ای جنگ اوکراین و حملات هوایی اسرائیل به خاک ایران؛ هر دو به یک میزان تجاوز آشکار به خاک یک کشور مستقل، اما یکی به لطف روایت رسانه‌ها «تجاوز» نام می‌گیرد و دیگری «دفاع مشروع». حقیقت اما پشت لایه‌های سنگین روایت‌سازی پنهان می‌شود و آنچه به گوش مردم جهان می‌رسد ترکیبی است از قلب واقعیت و گزینش هدفمند خبر.
حقیقت در سپهر خاکستری میان این دو قطب است. مردم امروز بیش از گذشته درک می‌کنند که رسانه‌ها تعیین‌کننده مطلق خوب و بد نیستند؛ بلکه این قدرت رسانه‌ها و کمپین‌های اطلاعاتی است که قضاوت جمعی را شکل می‌دهد. پرسش اینجاست: چه زمانی جرئت خواهیم کرد به جای تکرار روایت‌های جعلی، خود حقیقت را جست‌وجو کنیم؟حقیقتی که به وضوح آن را می‌بینیم ها و موشک‌ها و هواپیماهای عجیب و غریبشان را می‌بینیم اما چیز دیگری به ما می‌گویند و لابد باید آن را باور کنیم. نه؛ امروز مردم هوشیارتر از این حرف‌ها هستند. امروز بسیاری از رسانه‌های غربی در خانه‌های مردم خاموش می‌شوند و صدایشان را فقط خودشان می‌شنوند.به طور کلی جنگ تحمیلی اخیر و تجاوز کشور نامشروع خیلی چیزها را به ما یاد داد و خوب را از بد مشخص کرد.
مطالب پیشنهادی
