فرهیختگان: 10 روز مانده تا پایان هشتمین ماه سرپرستی سید‌حسین حسینی بر کرسی ریاست دانشگاه، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری محمد‌حسین امید را به عنوان سرپرست جدید این دانشگاه منصوب کرد که پیش‌تر هم در دولت یازدهم البته با حفظ سمت معاون اداری مالی وزیر علوم همین مسئولیت را برعهده داشته است.  امید استاد تمام دانشگاه تهران است و سوابق مدیریت مختلفی را در این دانشگاه تجربه کرده است.
او به جز ریاست پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران و ریاست پردیس بین‌المللی ارس دانشگاه تهران، در زمان ریاست رضا فرجی‌دانا، معاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه تهران و در دوران ریاست عباسعلی عمید زنجانی و مدتی نیز در دوران ریاست فرهاد رهبر، عهده‌دار معاونت اداری و مالی دانشگاه تهران بوده است.
آخرین مسئولیت امید در فضای آموزش عالی نیز به حضور در دانشگاه علمی و کاربردی بر‌می‌گردد که از سال 1395 آغاز شد و حدود 5 سال تداوم داشت. استاد دانشکدگان کشاورزی دانشگاه تهران بار قبل پس از حدود 4 ماه، مسئولیت اداره دانشگاه را به محمود نیلی احمدآبادی سپرد اما این بار به نظر می‌رسد او گزینه اصلی حسین سیمایی صراف برای اداره بزرگ‌ترین دانشگاه دولتی کشور باشد. انتصاب روز گذشته را به صورت خلاصه می‌توان از چند زاویه مورد بررسی قرار داد.

حال و روز کم‌سابقۀ دانشگاه تهران

انتصاب سرپرست برای یک دانشگاه اتفاق عجیبی نیست اما انتصاب دو سرپرست در کمتر از 8 ماه برای نماد آموزش عالی کشور حتما اتفاق کم‌سابقه‌ای است که مثبت تلقی نمی‌شود. اینکه چرا اداره دانشگاه مهمی مانند تهران باید به چنین وضعی دچار شود که یک ماه و چند هفته پس از پایان دوران قانونی یک سرپرست، دوباره فرد جدیدی در همین مدل مدیریتی و نه به شکل مشخص و قاطعانه منصوب شود سؤالی است که باید از وزیر علوم پرسید.

تکلیف شورای منتخبان و معرفی گزینۀ ریاست

سیدحسین حسینی 27 شهریور از وزیر علوم حکم سرپرستی گرفت، حکمی که نسبت به دیگر سرپرستان دانشگاه‌ها یک تفاوت مشخص داشت. او مأمور بود تا نسبت به تشکیل شورایی از منتخبان دانشگاه، به منظور ایجاد مشارکت حداکثری دانشگاهیان در پیشنهاد افراد شایسته به وزارت، جهت تصدی ریاست اقدام کند. با این حال پس از چند ماه نه خبری از شورای منتخبین مخابره شد و نه گزینه‌ای که آنها برای سرپرستی معرفی کنند.

وضعیت خوارزمی، علامه و هنر چه می‌شود؟

دانشگاه تهران تنها دانشگاهی نبود که تا روز گذشته با سرپرستی فراتر از مدت قانونی کار می‌کرد. وضعیت سرپرستی دانشگاه‌های علامه طباطبایی، خوارزمی و هنر تهران هم هنوز مشخص نیست. نگه‌داشتن دانشگاه‌ها در چنین شرایط معلقی حتما برای نظام علمی که موظف به خیزش جدیدی است، نتایج مطلوبی نخواهد داشت.