نقض حقوق ورزشی فلسطینیانبا وجود شواهد گسترده از نقض حقوق ورزشی فلسطینیان توسط رژیم صهیونیستی، فیفا همچنان از اتخاذ تصمیم قاطع درباره اخراج این رژیم خودداری می‌کند. درخواست فلسطین برای رای‌گیری فوری رد شده و بررسی‌های حقوقی به تعویق افتاده است.
چرا فیفا، رژیم صهیونیستی را مجازات نمی‌کند؟
مائده زمان فشمیبا وجود شواهد قانع‌کننده‌ای از نقض حقوق ورزشی فلسطینیان، بی‌عملی طولانی مدت فیفا و تصمیم‌گیری‌های تاخیری آن، حاکی از عدم تمایل این نهاد برای پاسخگو کردن رژیم صهیونیستی حمایت دارد. در ماه می ۲۰۲۴، فدراسیون فوتبال فلسطین پیشنهادی را به کنگره فیفا ارائه کرد که خواستار پاسخگویی رژیم صهیونیستی به دلیل نقض حقوق ورزشی فلسطین و اخراج این رژیم از فیفا بود.
در واکنش به این پیشنهاد، فیفا درخواست فلسطین برای رای‌گیری فوری درباره اخراج رژیم را رد کرد و اعلام نمود که باید یک ارزیابی حقوقی مستقل از این پیشنهاد انجام شود. قرار بود شورای فیفا این ارزیابی را در جولای ۲۰۲۴ بررسی کند. با این حال، این جلسه بارها به تعویق افتاد تا اینکه نهایتا به سوم اکتبر ۲۰۲۴ موکول شد.
کمیته انضباطی فیفا تصمیم گرفت که در مورد «اتهام تبعیض» مطرح شده توسط فدراسیون فلسطین تحقیقاتی انجام دهد. برای رسیدگی به مسئله تیم‌های فوتبال صهیونیستی که احتمالا در قلمرو فلسطینی مستقرند و در لیگ‌های رژیم شرکت می‌کنند، کمیته نظارت، حسابرسی و انطباق فیفا مامور تهیه گزارشی برای شورای فیفا شد.
اما تا امروز، فیفا نه گزارشی منتشر کرده و نه بیانیه‌ای در این رابطه داده است. یک سال از آن زمان گذشته و تنها یک ماه مانده به کنگره بعدی فیفا در پاراگوئه، همچنان هیچ تصمیمی اتخاذ نشده است.
پیش از کنگره یوفا در بلگراد صربستان، رسانه Inside World Football گزارش داد که فدراسیون فلسطین نامه‌ای به رئیس یوفا، الکساندر چفرین و دبیرکل تئودور تئودوریدیس نوشت و بر مشکل قدیمی باشگاه‌های مستقر در شهرک‌های غیرقانونی رژیم صهیونیستی در کرانه باختری تاکید کرد؛ مناطقی که طبق قطعنامه‌های شورای امنیت، دادگاه بین‌المللی و حقوق بین‌الملل، جزو رژیم محسوب نمی‌شوند.
در این نامه آمده: «این فقط مسئله تعلق نداشتن این مناطق به اسرائیل طبق حقوق بین‌الملل نیست، بلکه این مناطق طبق مقررات فوتبالی اروپا و جهان هم تحت اختیار فدراسیون فوتبال اسرائیل قرار ندارند. فدراسیون فوتبال اسرائیل هیچگاه از یوفا، فیفا، AFC یا فدراسیون فوتبال فلسطین مجوزی برای وارد کردن باشگاه‌های واقع در سرزمین‌های فلسطینی به لیگ‌های خود دریافت نکرده است.»
این نامه، در ادامه نامه‌ای قبلی به فیفاست. فدراسیون فوتبال فلسطین می‌خواهد کنگره فیفا، کمیته نظارت، حسابرسی و انطباق را وادار کند تا تحقیقات در مورد باشگاه‌های شهرک‌نشین را به پایان برساند تا فیفا بتواند تصمیم‌گیری کند. کنگره سالانه فیفا قرار است در ماه می در آسونسیون پاراگوئه برگزار شود.
در آوریل امسال، کنفدراسیون فوتبال آسیا از فیفا خواست تا روند رسیدگی به شکایت فلسطین درباره رژیم را تسریع کند. این شکایت شامل حمایت فدراسیون فوتبال رژیم از اقدامات نظامی در غزه و کرانه باختری، حضور شش باشگاه متعلق به شهرک‌های غیرقانونی در رقابت‌های محلی و هدف‌گیری سیستماتیک ورزشکاران فلسطینی است که منجر به شهادت بیش از ۵۸۲ ورزشکار، از جمله ۲۷۰ فوتبالیست شده است. بیش از ۲۸۶ مرکز ورزشی هم در غزه و کرانه باختری نابود شده‌اند.
مطابق آنچه از رویکرد غرب نسبت به نسل‌کشی در غزه انتظار می‌رفت، این تعلل فیفا هم تعجب‌برانگیز نیست. این را باید چیزی بیش از جلوه‌ای از استانداردهای دوگانه، ریاکاری، حمایت بی‌قید و شرط از رژیم و پاداشی برای جنگ نسل‌کشانه آن دانست.
این وضعیت، در بهترین حالت، طنزآمیز و در حقیقت نتیجه مستقیم استانداردهای دوگانه فیفاست. در ضمن، با سکوت در برابر نسل‌کشی و اتخاذ موضعی بی‌طرف، فیفا عملا در این جنایت شریک است. انتظار می‌رفت که فیفا زمانی که فدراسیون فلسطین در ماه می ۲۰۲۴ درخواست رای‌گیری برای اخراج رژیم را داد، تصمیم نهایی را بگیرد. این موضوع نباید بیش از دو یا سه ماه بعد از کنگره فیفا به تاخیر می‌افتاد، آن هم بدون هیچ بهانه یا تعللی.
فیفا نه تنها به اخراج رژیم از فیفا تمایلی ندارد، بلکه حتی در قبال مسئله شش باشگاه شهرک‌نشین هم قصد ندارد موضع محکمی اتخاذ کند.
این مسئله به ویژه زمانی اهمیت پیدا می‌کند که بدانیم جانی اینفانتینو، رئیس فیفا در ماه‌های اخیر علاقه ویژه‌ای به ترامپ نشان داده، کسی که مرتبا ادعا می‌کند هیچ رئیس جمهوری در آمریکا به اندازه او به صهیونیست‌ها خدمت نکرده است. بدیهی است که نزدیکی فیفا به دولت ترامپ، تلاشی برای جلب حمایت و جلوگیری از افشای فسادهای داخلی این سازمان در آینده است.
در مقاله‌ای که توسط FairSquare منتشر شده، آمده که اینفانتینو در پی رسوایی‌های گسترده مالی، پس از کنار رفتن سپ بلاتر، به قدرت رسید.
او هنگام به دست گرفتن ریاست فیفا در سال ۲۰۱۶، گفته بود: «ما تصویر و احترام فیفا را بازخواهیم گرداند. همه در دنیا برای ما کف خواهند زد.»
اما واقعیت این است که او هیچ تغییری به سمت بهتر شدن ایجاد نکرده و به آسانی در دام نفوذ قدرت طلبان جهان افتاده است. این امر فیفا را از یک نهاد فاسد به نهادی خطرناک تبدیل کرده است. مایه شرمساری است که فیفا حتی یک تماس با مدیریت باشگاه‌های ویران شده در غزه نداشته و هیچ بیانیه‌ای در محکومیت تخریب زیرساخت‌های ورزشی یا کشتار ورزشکاران فلسطینی صادر نکرده است.
سکوت فیفا شاید به پدیده‌ای مرتبط باشد که ایلان پاپه در مقاله‌ای آن را وحشت اخلاقی نامید: «وحشت اخلاقی زمانی رخ می‌دهد که فرد از پایبندی به اصول اخلاقی خود بترسد، چرا که چنین کاری نیاز به شجاعتی دارد که ممکن است تبعاتی در پی داشته باشد. ما همیشه در موقعیت‌هایی که شجاعت یا حداقل صداقت می‌طلبد آزمایش نمی‌شویم، اما وقتی این لحظه فرا می‌رسد، اخلاق دیگر یک مفهوم انتزاعی نیست، بلکه دعوتی به عمل است.»
آنچه اکنون در فیفا، در غرب و در بسیاری از نقاط جهان رخ می‌دهد، پدیده‌ای از انحراف رفتاری اخلاقی‌ست، به عبارتی مرگ استانداردهای اخلاقی بین‌المللی. اکنون وقت آن است که جامعه جهانی این واقعیت را بپذیرد.
مسئله فلسطین امروز به یکی از مهم‌ترین معیارها برای سنجش وضعیت اخلاقی کشورها و نهادها در سراسر جهان بدل شده است. نسل کشی مردم غزه هرگونه تردید باقی مانده در مورد نژادپرستی و ریاکاری مطلق غرب را از بین برد، اگر اصلا تردیدی باقی مانده بود.
اگر فیفا واقعا دغدغه مند و صادق در قبال فوتبال جهانی بود، اگر واقعا می‌خواست فوتبال در خدمت انسانیت باشد و اگر واقعا به اساسنامه‌اش احترام می‌گذاشت، حداقل باید بیانیه‌ای در محکومیت تخریب زیرساخت‌های ورزشی و ماشین کشتار رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین صادر می‌کرد.
فیفا به نظر نمی‌رسد به اصول و مقرراتی که در اساسنامه‌اش آمده پایبند باشد. به‌جای لاف زدن درباره دموکراسی، برابری و حقوق بشر، فیفا باید این اصول را در عمل پیاده کند، نه فقط در حرف.
نسل کشی در غزه در سطوح مختلف یک فاجعه بوده: زیرساخت، اقتصاد، سلامت، آموزش، انسجام اجتماعی و سیستم ورزشی. این نسل کشی همچنین درباره امیدها، آرزوها و آینده فلسطینیان است. در اصل، تلاشی عامدانه برای نابودی گذشته، حال و آینده یک ملت کامل است.
بسیاری از ورزشکاران، از جمله بازیکنان حرفه‌ای، اکنون در ناامیدی مطلق به سر می‌برند. دغدغه اصلی آنها زنده ماندن و یافتن غذا و آب برای خود و خانواده‌شان است. آنها در یک سال و نیم گذشته، بارها در نوار غزه آواره شده‌اند.
غسان ابوعوده، بازیکن باشگاه اتحاد الشجاعیه در شهر غزه گفت: «هرگز تصور نمی‌کردم که روزی مجبور شوم برای دفن دوستم قبری بکنم. این یکی از سخت‌ترین لحظات زندگی‌ام بود. زمانی‌که در باشگاه خانوادگی‌ام در بیت حانون بازی می‌کردم، او همیشه مثل سایه‌ای کنارم بود. لحظات خوش زیادی با هم داشتیم. همیشه با هم بودیم، اما حالا برای همیشه از من جدا شده است.»
صائب جندیه، عضو بخش انتخاب بازیکنان فدراسیون فوتبال فلسطین برای مناطق جنوبی که گروه‌های سنی مختلف زیر نظر مربیان المپیکی، جوانان و نوجوانان را نظارت می‌کند، گفت: «برخی از باارزش‌ترین خاطرات زندگی‌ام را پشت سر گذاشتم. زیباترین روزهای زندگی‌ام، مدال‌هایم، پیراهن‌های تیم باشگاه و تیم ملی فلسطین، تمام وسایلم، حتی کارت شناسایی‌ام را نتوانستم با خود ببرم. منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کردم، به طور کامل توسط اشغالگران نابود شد. دیگر امکان بازگشت وجود ندارد.»
سلیمان العبید، بازیکن حرفه‌ای فلسطینی، بر ویرانه‌ها ایستاده و با حسرت از گذشته یاد می‌کند و می‌گوید: «هیچ خاطره‌ای برایم باقی نمانده. امید داشتم که ظرف چند روز به خانه‌ام بازگردم. با اندوه فراوان مجبور شدم تمام وسایل شخصی‌ام، پیراهن‌های تیم ملی فلسطین که ده سال به تن کرده بودم، پیراهن باشگاه‌هایی که برایشان بازی کرده بودم و همچنین مدال‌ها، جام‌ها و جوایز فردی‌ام و حتی ۷۵ دست لباس ورزشی و کامپیوتری که همه گل‌ها و لحظات ورزشی‌ام را در خود داشت، رها کنم. حالا در اینترنت به دنبال عکس‌هایی از خودم می‌گردم تا چیزی از گذشته‌ام نگه دارم.»
او ادامه داد: «هرگز تصور نمی‌کردم پاهایی که با آنها در زمین‌های چمن توپ می‌زدم و گل می‌زدم، روزی بر پل‌هایی از گوشت انسان که در حملات هوایی کشته شده‌اند قدم بگذارند. اشغالگران پلی از گوشت و اعضای شهدا ساختند و روی آن را با شن پوشاندند. وقتی با خانواده‌ام روی آن راه می‌رفتیم، انگار وسط فیلمی ترسناک از هالیوود بودیم.» با لبخندی تلخ گفت: «اما من هنوز زنده‌ام.»
مطالب پیشنهادی
