انتشار گفت‌وگوی تازه فرزاد مؤتمن با علی فرهمند در بستر یوتیوب سروصدا به پا کرد، ولی این سروصدا ارتباطی به سینما به‌عنوان دال مرکزی حرف‌های این کارگردان نداشت. او در فرازی از گپ و گفتش با میزبان برنامه با اشاره به «فلسطین» و درد مردم «غزه» گفت اگر یک مدیر عاقل پیدا شود که به وی برای ساخت فیلم در مورد «غزه» پول بدهد او حتماً این کار را انجام خواهد داد. مؤتمن البته در ادامه با گلایه گفت کسی حاضر نیست امکانات لازم برای تولید فیلم در مورد فلسطین را در اختیار کسی چون او قرار دهد، زیرا مؤتمن و افرادی که مانند او حرف‌های روشنفکرانه می‌زنند و پسند آن‌ها سینمای «ژان لوک‌گدار» است به‌خوبی می‌دانند که میل مدیران برای کار با آن‌ها آنقدر زیاد نیست که پول و امکانات را برای ساخت آثار سینمایی و تلویزیونی به پایشان بریزند! 

گفت‌وگوی اخیر مؤتمن بهانه خوبی به‌دست نگارنده داد تا این ایده را دنبال کند که چرا روند تولید آثار استراتژیک در مورد «مقاومت» و «فلسطین» علی‌رغم اهمیت موضوع، در حد چند اثر خوب و تعداد زیادی اثر بی‌کیفیت باقی مانده؟ مشاهده شده است که تهیه‌کنندگان نزدیک به حاکمیت پول و بودجه را در اختیار کسانی قرار می‌دهند که اساساً «مقاومت» برایشان محلی از اعراب ندارد.

در تاریخ سینمای ایران، یکی از دو فیلم ضدصهیونیستی «مهم»، قطعاً «سُرب» است؛ کیمیایی در این اثر یهودیت را از صهیونیسم جدا کرد. فرزاد مؤتمن هم بر این اساس می‌تواند ادامه‌‌دهنده راه سلف خود باشد.

مسعود کیمیایی پس از تجربه‌های ناخوشایندی به «سُرب» رسید که به‌‌شکلی کاملاً آشکار در ضدیت با «صهیونیسم جهانی» قرار داشت و کوچ دسته‌جمعی یهودیانِ صهیونیست به سرزمین موعود، یعنی «فلسطین» را مورد نقد درست و به‌غایت شدیدی قرار داد.

«بازمانده» اثر سیف‌الله داد، متأسفانه تنها فیلم مهم سینمای ایران است که مسئله فلسطین و اشغال آن توسط صهیونیست‌ها را در نقطه کانونی خود قرار داده است. مرحوم سیف‌الله داد از مدیران از مدیران شاخص سینمای پس از انقلاب بود که «بازمانده» مهم‌ترین نقطه‌عطف زیست سینمایی او محسوب می‌شد.

متن کامل گزارش ایمان‌ عظیمی، خبرنگار گروه فرهنگ را در روزنامه فرهیختگان بخوانید.