روایت فضانوردان ناسا از گرفتاری در ایستگاه فضایی

ویلمور و سانتینا نام دو فضانورد با تجربه ناسا است که این روزها در ایستگاه فضایی گیر افتاده‌اند. در واقع مأموریت آخر آن‌ها که قرار بود یک هفته به طور آزمایشی در مدار باشند حالا بیش از ده‌ماه به درازا کشیده است. هدف از اعزام ویلمور و سانتینا اطمینان از سلامت فضاپیمای مسافری جدید بوئینگ بود؛ محصولی به اسم «کالیپسو» که برای آزمایش قرار بود یک هفته در مدار قرار بگیرد. پیش از این کالیپسو یک بار هم بدون سرنشین پرتاب شده بود اما این آزمایش به خاطر نقص فنی دوبار تکرار شد و در نهایت پرتابِ با سرنشین آن هم چندان موفقیت‌آمیز نبود و موجب گیر افتادن این دو فضانورد در ایستگاه شد.

بالاخره و پس از ماجراها و فراز و نشیب‌های فراوان، این دو فضانورد اخیرا به زمین برگشتند و در مصاحبه جدیدی اعلام کردند که وضعیت حتی از آنچه در آن زمان گزارش شد، ترسناک‌تر بود.

ویل‌مور درباره آن روزها توضیح داد: «من در آن لحظات نمی‌دانستم که آیا می‌توانیم به زمین برگردیم یا نه. فکر می‌کردم که احتمالاً نمی‌توانیم.»

نکته عجیب و تلخ اینجا بود که در آن زمان ناسا عمداً قوانین پرواز را تغییر داد تا به استارلاینر اجازه دهد باوجود نقص‌های متعدد در موتورهای کنترل واکنشی، به سمت ایستگاه فضایی پرواز کند؛ این خطری واقعی که ویل‌مور و ویلیامز با آن مواجه بودند را نشان می‌دهد.

این یک افشاگری تکان‌دهنده است؛ به‌ویژه با در نظر داشتن اینکه پروژه استارلاینر بوئینگ تا به اینجا، یک فاجعه تمام‌عیار بوده است. این کمپانی که به‌عنوان غول هوافضا شناخته می‌شود، میلیاردها دلار در این پروژه سرمایه‌گذاری کرده ولی هنوز نتوانسته یک مأموریت موفق با سرنشین به ایستگاه فضایی انجام دهد.

این دو فضانورد در بخش دیگری از صحبت‌هایشان به این نکته اشاره کردند که پرتاب از روی راکت آتلاس اتحاد یونایتد بهتر از حد انتظار پیش رفت، اما مشکلات از زمانی آغاز شد که موتورهای سیستم کنترل واکنشی یکی‌یکی دچار نقص شدند و فرایند داکینگ را بسیار دشوار کردند.

در جلسات پیش از پرتاب، ویل‌مور مطلع شده بود که مشکلات موتور ممکن است دردسرساز شود. او دراین‌باره گفت: «می‌دانستم که موتورها می‌توانند وضعیتی ایجاد کنند که وقتی در فضا هستیم، نتوانیم آن را کنترل کنیم»

ویل مور در ادامه یادآوری کرد که در حین تلاش برای داکینگ با ایستگاه فضایی، تیم در وضعیت «تک نقطه نقص‌پذیر» قرار داشت؛ یعنی این مأموریت تنها می‌توانست یک نقص دیگر در موتور را تحمل کند و در صورت افزایش نقص‌ها، کنترل کامل حرکت کپسول از دست خارج می‌شد.

ماجرای تغییر قوانین پرواز از سوی ناسا

او توضیح داد: «ما تک نقطه نقص‌پذیر بودیم و من با خودم فکر می‌کردم که‌ای وای، قرار است ایستگاه فضایی را ترک کنیم؛ از قوانین پرواز کاملاً آگاه بودم.»

اما بحث‌های داغ در مقر ناسا باعث شد که آن‌ها تصمیم بگیرند که با پذیرش خطرات احتمالی، قوانین پرواز مربوط به از دست دادن موتور را لغو کنند.

ویل‌مور ادامه داد: «نمی‌دانستم که مدیران پرواز قبلاً بحث درباره لغو قوانین پرواز را شروع کرده‌اند؛ ما دو موتور را از دست‌ داده بودیم و اصلاً نمی‌دانستیم که چرا قوانین پرواز لغو شد. از نقطه‌ای که قرار بود ترک کنیم عبور کرده بودیم و حالا دیگر هیچ جایی برای نقص دیگری باقی نمانده و من کنترل دستی را در دست دارم. کنترل نسبت به‌روز اول کند شده بود و فضاپیما دیگر همان فضاپیمای روز اول نبود. از خودم می‌پرسیدم که آیا می‌توانم کنترل را نگه‌دارم؟ بله ولی این دیگر همان فضاپیمای قبل نیست.»

ویلیامز اضافه کرد: «گفتگوهای ناگفته زیادی وجود داشت؛ مثل‌اینکه: هی، ما در وضعیت بسیار پرخطری هستیم. هر دو احساس می‌کردیم که خیلی خوب می‌شد اگر می‌توانستیم به ایستگاه فضایی که درست در جلوی‌مان قرار داشت، متصل شده و پهلو بگیریم.»

منبع: خبرآنلاین