وقتی سوت پایان بازی با ازبکستان زده شد، ما به جام‌جهانی صعود کرده بودیم اما کسی جز کادرفنی از فوتبال تیم ملی راضی نبود‌. چرا؟ چون فاصله‌ای تا شکست برابر ازبکستان نداشتیم، آن‌هم تیمی که در آزادی ماشاریپوف و اورونوف را هم در اختیار نداشت. اما امیر قلعه‌نویی به نشست‌خبری آمد و گفت؛ این یکی از بهترین بازی‌های ما در این مرحله بود!

پس از صعود تیم ملی به جام جهانی یکی از مهم‌ترین مسائلی که درباره آن باید بحث کرد، نوع مواجهه کادرفنی با منتقدان است؛ اینکه امیر قلعه‌نویی و دستیارانش بخواهند باز هم با بازی با اعداد، آمار را سلاحی برای تقابل با منتقدان کنند یا نه. 

قطعا همه منتقدان از روی حب‌وبغض حرف نمی‌زنند و دشمن قلعه‌نویی و تیمش نیستند. خود او هم در آخرین پیامش خطاب به منتقدان تیم ملی نوشت که دوست دارد آن‌ها نقطه‌نظراتشان را بگویند، پس بد نیست این چند خط را هم در ادامه بخواند.

ما ۸ بازی در مرحله مقدماتی انجام دادیم که می‌تواند فوتبال ایران را به تحلیل کامل‌تری از تیم ملی برساند، مهم‌ترین بخش هم به خود کادرفنی برمی‌گردد که تاثیری در فوتبال تیم ملی و اتفاقات اطرافش ندارند. قلعه‌نویی بخواهد یا نخواهد، مدت‌هاست هیچ‌کدام از دستیارانش کمکی به تیم ملی نمی‌کنند، تمام ایده‌های فنی تیم هم به بازیکنان و توانایی فردی آن‌ها برمی‌گردد، اینکه تیم ملی تا این حد در خدمت اسامی و رزومه بازیکنان‌هاست، مهم‌ترین الزام برای تغییر است.

مهدی طارمی اخیرا در گفت‌وگویی به بی‌تجربگی کادرفنی اشاره کرد و درباره جام جهانی هشدار داد، بخش مهمی از نگرانی‌‌ها همین است که حتی به تیم هم رسیده؛ ما دو ۹۰ دقیقه سخت برابر ازبکستان داشتیم، هم رفت و هم برگشت برابر ازبک‌ها به مشکل خوردیم و نتوانستیم آن‌ها را شکست دهیم.

برابر قرقیزستان و کره‌شمالی هم یکی‌-دو نیمه پرچالش را تجربه کردیم. هرچند در این مسیر نمایش‌های خوبی هم دیدیم اما روند سینوسی‌ تیم در طول این مرحله محسوس بود و بخشی از ایراداتمان را نشان داد. همان‌طور که در جام ملت‌ها هم از این عملکرد سینوسی آسیب دیدیم.

اگر اینجا از دو بازی برابر ازبکستان، ۲ امتیاز گرفتیم یا برای دقایقی مهمی مقابل کره‌شمالی و قرقیزستان تحت‌فشار بودیم، قطعا با تدوام شرایط فعلی و روبه‌روی حریف‌های بزرگ‌تر تنبیه می‌شویم. پذیرش این موضوع از سوی قلعه‌‌نویی اولین گام برای اصلاح تیم ملی است. بر طرف کردن این ایرادات، نگرانی افکار عمومی را هم کمتر می‌کند، اما مقاومت برابر پذیرش و توجیه‌ چندباره آن موجب ناامیدی بیشتر خواهد شد.

در کنار این یکی از مهم‌ترین ایرادات تیم به ساختار دفاعی تیم ملی برمی‌گردد؛ چرا شجاع به تیم ملی دعوت می‌شود؟ قلعه‌نویی باید پیش از هر چیز به این سوال جواب بدهد که این انتخاب چه مزیتی برای تیم دارد؟ شجاع در جام جهانی ۳۷ ساله می‌شود، همین حالا هم در استاندارد یک مدافع ملی نیست.

هم کند است و جا می‌ماند و هم مثل گذشته در بازی‌سازی از عقب زمین به تیم کمک نمی‌کند. این لج‌بازی قلعه‌‌نویی بارها تیم ملی را زیر فشار قرار داده و ساختار دفاعی تیم ملی را از با ایراد روبه‌رو کرده است. سرمربی تیم می‌تواند با تکیه بر آمار دفاعی تیم جلوی تیم‌های ضعیف‌تر، به این انتخاب‌هایش اعتبار بدهد، اما برابر تیم‌های باکیفیت‌تر در جام جهانی فاجعه و هزینه می‌سازد. البته بازیکنان جوان‌تر تیم ملی هم در این پست باید عملکرد بهتری داشته باشند تا کادرفنی بتواند از روی نام‌هایی مثل شجاع عبور کند. آن‌ها برای این اتفاق باید هم میدان‌های بزرگتری ببینید و هم سطح فنی بالاتری از خود نشان دهند.

به‌هرحال امیر قلعه‌نویی می‌تواند به رسم عادت از آمار ابزار بسازد و صعود تیم ملی به جام‌ جهانی و متعلقاتش را روی میز منتقدان بچیند، اما هرچقدر هم که تلاش کند، ساختار دفاعی تیم ملی همین‌قدر فاجعه است که دیدید! ازبکستان هر کاری خواست روی دروازه ما کرد، ۲ گل مفت هم زد و به تاشکند برگشت.

این حجم از اشتباه در خط دفاعی تیم ملی هم فقط یک تحلیل دارد؛ انتخاب‌های کادرفنی در فاز تدافعی تیم ملی پراشتباه است‌. حالا با هر توجیهی که این بازیکنان به تیم ملی دعوت می‌شوند و فیکس بازی می‌کنند، دیگر به کار تیم ملی نمی‌آیند و باید تغییر ایجاد کرد، هر چند بخش قابل‌توجهی از این ایرادات در کنار اشتباهات فردی، رویکرد فنی قلعه‌نویی و دستیارانش نیز هست.