«هفتاد سی» نخستین فیلم بهرام افشاری در مقام کارگردان، به شکلی طبیعی شبیه به آثاری است که او پیش از این بازی کرده و البته شبیه به آثاری که جریان عامریان‌فیلم در سال‌های اخیر به پرده سینما فرستاده؛ هرچند از بعضی جهات در جایگاهی پایین‌تر از آن‌ها قرار می‌گیرد و نمی‌تواند به برخی از نمونه‌های قوی‌تر این آثار برسد. 

فیلم «هفتاد سی» اگرچه بر پایه یک ایده خوب بنا شده که به نظر می‌رسد حاصل دغدغه‌های اخلاقی فیلمساز است، اما در مراحل بعد از ایده نتوانسته حق آن را ادا کند و هم در فیلمنامه و هم در کارگردانی ضعف دارد. ضعف اصلی فیلمنامه اثر را می‌توان کمبود شوخی در آن دانست که به خلاف آثار پیشین گروه سازنده مثل «فسیل»، «دینامیت» و حتی «انفرادی»، بیش از آنکه به شوخی‌هایی مبتنی بر موقعیت اتکا داشته باشد، متکی بر اکت‌های بامزه هنرپیشه‌ها و البته تعداد زیادی دیالوگ دوپهلوی جنسی است. «هفتاد سی» البته از گروه بازیگران درجه‌یکی بهره می‌برد که در کارنامه خود تحسین‌های متعددی ازجمله چند نامزدی و سیمرغ جشنواره فیلم فجر دارند و با تکیه بر تجربه‌شان در درام و کمدی، توانسته‌اند نقش را دربیاورند و بامزه هم باشند، ولی عملاً هیچ‌یک بازی ویژه‌ای ندارند و خصوصاً بعضی اکت‌های «برات» و «پرویز» (دو شخصیت اصلی) چه‌بسا گاه به لوده‌بازی هم تنه می‌زند. 

«هفتاد سی» همان‌طور که از اولین تجربه کارگردانی اغلب بازیگران سینما انتظار می‌رود، اجرایی خامدستانه دارد که در نقاط مختلف فیلم، خود را نشان می‌دهد. نقش‌آفرینی‌های نه‌چندان درخشان، سکانس‌های طولانی رقص و بعضی بازیگوشی‌های ناموفق در مرحله تدوین، ازجمله نشانه‌هایی است که می‌گوید بهرام افشاری هنوز در کارگردانی به پختگی نرسیده و لااقل در فیلم اولش موفق نبوده است. 

به همین دلایل است که می‌توان «هفتاد سی» را از منظر کمدی، اثری تقریباً ناموفق دانست که به دلیل  دو عامل اصلی توانسته در گیشه موفق شود: اول، تکیه بر توانایی ستاره‌های باتجربه فیلم که اغلب حتی با یک نگاه یا مکث می‌توانند از بیننده خنده بگیرند و دوم، شوخی‌های دوپهلوی جنسی که فراوان در فیلمنامه قرار داده شده، طوری که احتمالاً نیمی از فیلم به پیشنهاد ازدواج «یعقوب» به «خاتون» می‌پردازد و با آن شوخی‌های پرتعدادی می‌کند که با کلیدواژه «ننه‌ات» مشخص است؛ شوخی‌هایی که طبیعتاً چندان مناسب سنین پایین نیست و کار نویسنده و کارگردان را برای خنداندن تماشاگر ساده کرده. 

همه آنچه خواندید، درحالی است که فیلمنامه «هفتاد سی»، چند مورد نه‌چندان منطقی مثل اهدای جایزه کلان 30 میلیارد تومانی و احتمال تغییر برنده جایزه دارد و نمی‌تواند برای مخاطب متقاعدکننده و باورپذیر باشد. از معدود لحظات خوب این فیلم، می‌توان به خوردن آخرین لقمه‌های کباب اشاره کرد که تأثیرگذار از آب درآمده است. «هفتاد سی» از آن دسته آثاری است که اگرچه گیشه فوق‌العاده‌ای دارد و می‌تواند تماشاگران زیادی را به لطف حضور ستاره‌های محبوب، رقص و شوخی‌های دوپهلو به سینما بکشاند و حتی با صحنه‌های متأثرکننده 30 دقیقه پایانی، به سبک مسعود ده‌نمکی پیام‌های اخلاقی هم بدهد، ولی نباید این توهم را در سازندگان ایجاد کند که فیلم خوبی ساخته‌اند؛ چیزی که گاه در برخی اظهارنظر‌ها دیده می‌شود.

گزارش مرتبط فرهیختگان با عنوان «ملال آور و تکراری» را در روزنامه بخوانید.